Thief Game Review

Game Review για έναν από τους πολυαναμενόμενους τίτλους της χρονιάς, The Thief.

 Για όσους δεν ξέρουν, το Thief είναι μια σειρά stealth βιντεοπαιχνιδιών. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το ολοκαίνουργιο Thief και έγινε αμέσως αντικείμενο συζήτησης ανάμεσα σε gamers, τα trailers του είχαν πάρα πολλά views στο youtube και όλο αυτό γιατί αυτά που έδειχναν ήταν άκρως ενδιαφέροντα. Επίσης, πολύ παλιότερα, είχαν κυκλοφορήσει πολύ επιτυχημένα games της σειράς (Thief: The Dark Project, Thief II: The Metal Age, Thief: Deadly Shadows) και αυτό βοήθησε στην ανυπομονησία για το καινούργιο game.

Ονομασία: Thief
Εκδότης: Eidos Montreal σε συνεργασία με την Square Enix
Ημέρα Κυκλοφορίας: 25-28 Φεβρουαρίου 2014
Κονσόλες: Microsoft Windows, Playstation 3/4, Xbox 360/One
Είδος: Stealth

Η παραγωγή

Ανέκαθεν, η σειρά Thief δεν άνηκε σε μια εταιρία. Το πρώτο Thief: The Dark Project και το δεύτερο Thief II: The Metal Age είχαν κυκλοφορήσει από την Looking Glass Studios σε συνεργασία με την Eidos Interactive. Το τρίτο Thief: Deadly Shadows είχε κυκλοφορήσει από την Ion Storm και την Eidos Interactive ενώ το τελευταίο από την Eidos Montreal και την Square Enix. Όπως καταλαβαίνετε λόγω των διαφορετικών δημιουργικών ομάδων που ασχολήθηκαν με το game, λογικό είναι τα αποτελέσματα να ποικίλουν. Σκοπός τους ήταν να φτιάξουν το απόλυτο stealth game το οποίο θα αναβίωνε παλαιότερες ιστορίες του Thief και, όπως είναι λογικό, θα πρέπει να βελτιωθεί σε όλα τα επίπεδα του. Από αυτό το σημείο όμως ξεκινάνε οι απογοητεύσεις μας.

Η ιστορία

Όποιος είχε παίξει τα προηγούμενα Thief και ήθελε να βιώσει κάτι διαφορετικό δυστυχώς θα απογοητευτεί. Η εταιρία που ασχολήθηκε προτίμησε να μην πάρει ρίσκο σε αυτό το κομμάτι και αναβίωσε τις παλιότερες ιστορίες καθώς μιλάμε για επανεκκίνηση της σειράς. Η ιστορία έχει ως εξής:

Βρισκόμαστε στην πόλη που ονομάζεται Town, μια πόλη μεσαιωνικού ρυθμού, όμως όπως φαίνεται από τα αντικείμενα και τις ενδυμασίες, βρισκόμαστε τουλάχιστον 400-500 χρόνια μετά. Η Town έχει μείνει πίσω λόγω της μεγάλης διαφθοράς που υπάρχει στην εξουσία της, καθώς όλα είναι κάτω από την επιτήρηση του τυράννου που τον αποκαλούν Baron. Ο Baron έχοντας συγκεντρωμένες όλες τις εξουσίες, επιβάλλει ένα αυταρχικό καθεστώς με αυστηρούς νόμους, εκδικητικές και απάνθρωπες τιμωρίες στους παραβάτες, υψηλούς φόρους σε σημείο οικονομικής εξαθλίωσης των κατοίκων και υψηλή αστυνόμευση, σε σημείο που αργά το βράδυ δεν αφήνουν κανέναν να κυκλοφορήσει. Ο χαρακτήρας μας είναι ο Garrett, ένας πολύ ικανός ληστής, ο οποίος είναι κάτι σαν θρύλος στην πόλη, καθώς όλοι μιλάνε για τον μεγάλο αφέντη Ληστή, που κρύβεται στις σκιές. Όπως είναι λογικό, η κατάσταση τον επηρεάζει, γιατί από φύσης είναι αντιδραστικός και δεν του αρέσει η αδικία(ληστεύει μόνο από τους πλούσιους και καταπατητές των δικαιωμάτων του λαού). Έτσι η ζωή του είναι να εισβάλλει σε πλούσια σπίτια με τις ικανότητες του οι οποίες είναι: να κινείται αθόρυβα στις σκιές, να αιφνιδιάζει τα θηράματα του και να τα ακινητοποιεί, να μην του στέκεται εμπόδιο καμία κλειδαριά ενώ να τρυπώνει σε διάφορα σημεία με ευκολία. Όμως ένα βράδυ συμβαίνει κάτι το οποίο θα είναι καθοριστικό. Μια εισβολή ρουτίνας στο σπίτι του Baron με την συνεργάτιδα του Erin, μια μυστική τελετή των αρχόντων, ένα ατύχημα και ένα ξύπνημα πολύ μακριά από το σημείο θα μπλέξουν τον πρωταγωνιστή και εμάς. Με το που συνέρχεται ο Garrett θα δούμε την πόλη περισσότερο αποπνικτική, μια βαριά και ομιχλώδη ατμόσφαιρα και μια περίεργη ασθένια σκοτώνει τους κατοίκους της. Οι στρατιώτες είναι αμίληκτοι και σκοτώνουν για πλάκα οποιονδήποτε ενώ ο λαός όλο και φουντώνει στις σκιές μιλώντας για επανάσταση και ανατροπή. Εν τέλει επιμένει πάρα πολύ σε υπερφυσικά φαινόμενα και φαντασία που ξεφεύγεις από την πραγματική ταυτότητα του παιχνιδιού και επιβιώνεις. Μέσα σε όλα αυτά καλούμαστε λοιπόν να ανακαλύψουμε τι συμβαίνει και να βοηθήσουμε όσο μπορούμε στην αποκατάσταση της δικαιοσύνης. Εδώ να σημειώσουμε ότι η ιστορία ακούγεται πολύ ενδιαφέρουσα και σε τραβάει, όμως στην πραγματικότητα είναι χιλιοειπωμένη και δεν σε εκπλήσσει. Έχουμε βαρεθεί να ακούμε για ιστορίες με έναν δυνάστη και μια πόλη που υποφέρει και έναν ήρωα που θα τους σώσει όλους. Καλό και ωραίο για λίγο αλλά όχι για συνέχεια. Εκτός αυτού η ιστορία δυστυχώς έχει πολλά κενά και μπάζει.

Gameplay

Έπαιξα το Thief σε Microsoft Windows. Όσο χειρίζεσαι τον Garrett, ο τρόπος που θα σε βάλει το παιχνίδι να σκέφτεσαι είναι stealth surviving. Ουσιαστικά, κρύβεσαι σε σκιές, πίσω από αντικείμενα, στις ταράτσες, μέσα σε αεραγωγούς και σωλήνες γιατί ο στρατός του Baron σε ξέρει και αν σε δει θα σου επιτεθεί. Μπορεί ο Master Thief να μην έχει την ικανότητα να τα βάλει με όλους, διαθέτει όμως πονηριά και skills τα οποία μπορούν να τους βγάλουν εκτός μάχης χωρίς καμία κούραση. Ο χειρισμός του στο PC είναι τα βασικά κουμπιά όπως W,A,S,D , τα νούμερα από πάνω καθώς και συνήθη κουμπιά όπως το Ε, ή το Χ. Η κάμερα, είναι first person και επικεντρωνόμαστε στα χέρια του player μας, ανάλογα με το εργαλείο που θα χρησιμοποιήσουμε και τον τρόπο που θα αλληλεπιδράσουμε με το περιβάλλον. Για παράδειγμα τυχαίνει να πιανόμαστε από αντικείμενα ενώ για να κρυφτούμε πίσω από ένα κουτί και να βλέπουμε πότε θα προχωρήσουμε με ασφάλεια αλληλεπιδρούμε με το Ε. Το κακό είναι ότι το gameplay έχει πολλά αρνητικά. Αρχικά, η ταχύτητα που πρέπει να σκεφτείς τι να κάνεις και ο γρήγορος εντοπισμός σου σε περίπτωση που χαλαρώσεις λίγο θα έπρεπε να φροντιστεί από τους προγραμματιστές για πιο εύκολη επιλογή των αντικειμένων. Θα πρέπει να θυμάσαι απ' έξω όλα τα κουμπιά και τι εργαλείο θα "βγάλει" αλλιώς αν θες να κοιτάξεις τον κατάλογο θα αργήσεις πολύ. Το κακό είναι ότι αυτή η σχεδόν ασήμαντη και άσκοπη δυσκολία είναι ίσως η μοναδική. Το stealth game είναι από τα πιο δύσκολα, συγκριτικά, είδη gaming(και αυτό θα σας το πούνε καλύτερα οι λάτρεις του είδους). O παίκτης σου δεν είναι δυνατός, δεν μπορεί να τα βάλει με όλους και έρχεσαι αντιμέτωπος με πολλές αλληλεπιδράσεις του χώρου γιατί γύρω σου γίνεται ένα μπάχαλο από παγίδες, ζώα και αντικείμενα(σπασμένα μπουκάλια, δάδες φωτιάς, κοράκια και σκύλοι) που μπορούνε να προδώσουν τη θέση σου ανά πάσα στιγμή. Καλώς ή κακώς αυτά στο καινούργιο Thief αποφεύγονται εύκολα και παρακάμπτεις πολλές φορές την παγίδα με πολλούς τρόπους(ένας δεν έφτανε;). Και ίσως αυτό να είναι το λάθος της εταιρίας με τον τρόπο που διαχειρίστηκε το Thief. Δεν ήξεραν τι ακριβώς ήθελαν να κάνουν ή καλύτερα πόσα πράγματα να του βάλουν. Καταρχάς, το παιχνίδι έχει πολλά χαρακτηριστικά "κλεμμένα" από πολύ πετυχημένους τίτλους παιχνιδιών. Η αλληλεπίδραση με το περιβάλλον σε κάποιες cinematic σκηνές μοιάζουν με του Uncharted, πολλές φορές κινείσαι μόνο από ταράτσες όπως στο Assassin's Creed ή ότι όλο το σκηνικό είναι πολύ ίδιο με το πρόσφατο Dishonored. Και αυτές οι συμπτώσεις είναι λίγες από αυτές που παρατηρούμε. Είναι σχεδόν ανεπίτρεπτο να έχεις ένα game τύπου stealth και να παρακάμπτεις τα πάντα από τις ταράτσες. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είναι όλα free roam ώστε να μπορείς να ξεφύγεις από την πίστα, κάπου κάπου χρειαζόμαστε και πίστες απόλυτα ελεγχόμενες από τον προγραμματισμό. Βέβαια η απόλυτη ελευθερία που έχεις να κινείσαι μέσα σε ένα σπίτι και να ανακαλύπτεις κάθε δωμάτιο είναι από τα πολύ θετικά του παιχνιδιού.

Σκηνικά

Από τα πιο θετικά του παιχνιδιού είναι η ατμόσφαιρα που σου πλασάρει. Είναι μια μίξη βικτωριανής, gothic και steampunk ατμόσφαιρας, με σκοτεινά σοκάκια, πέτρινα οικήματα και τα χρώματα που επικρατούν είναι μαύρο, γκρι, μπλε και σκούρες αποχρώσεις του κόκκινου. Μέσα σε όλα αυτά έρχεται η ενδιαφέρουσα πινελιά του καφέ και του χρυσού σε κάποιες περιπτώσεις και με διάφορα γρανάζια και επιτεύγματα πιο σύγχρονα μας δίνει steampunk ατμόσφαιρα. Οι άνθρωποι είναι ντυμένοι με ρούχα 19ου αιώνα με κάποιες πινελιές πιο παλιές όπως πανοπλίες και μπέρτες που παραπέμπουν σε μεσαίωνα και κυρίως φοριούνται από την εξουσία. Πιο μετά, θα ανακαλύψουμε πολλές υπερφυσικές και fantastic πτυχές του παιχνιδιού, όπου εκεί θα δούμε και σκηνικά αποκρυφισμού.

Γραφικά

Τα γραφικά για την εποχή που κυκλοφόρησε το παιχνίδι είναι καλά αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο. Μπορεί να έχει φτιαχτεί πάνω στην unreal engine και να είναι πράγματι αρκετά εντυπωσιακό σε πολλά σημεία λεπτομέρειας των σκιάσεων αλλά και των cinematics, όμως δεν θα μείνουμε και με ανοιχτό το στόμα όπως τα next gen γραφικά που έχουν μπει για τα καλά στο gaming. Πολύ λεπτομέρεια έχει δοθεί σε πίνακες και σε εσωτερικό περιβάλλον. Πολύ παράξενο μου φάνηκε το ότι δεν είδα καθόλου δέντρα και φυτά στην πόλη εκτός από κάτι θάμνους και βλάστηση υγρασίας. Έτσι δεν μπορούμε να έχουμε γνώμη για αναπαράσταση της φύσης. Τέλος. προσωπικά, συνάντησα πολλά glitches και bugs κάνοντας για κάποια δευτερόλεπτα ανυπόφορο το gameplay. Ένα μεγάλο bug συνάντησα στο Watchtower και ήταν απίθανο να το ξεπεράσω και έκανα κύκλους μέσα στο παιχνίδι.

Tips

Για όσους δεν έχουν ξαναπαίξει stealth game, αυτό που πρέπει να ξέρεις είναι ένα, ποτέ μην πας από την μπροστινή οδό σε τίποτα! Ούτε σε αντίπαλο, ούτε σε κτήριο ούτε στο φως. Πάντα θα προσπαθείς να βρεις πλάγια και έμμεση οδό γιατί αυτό επιζητά το παιχνίδι. Ακόμη και να στο φωνάζει να πας μπροστά, είναι παγίδα! Κατά τα άλλα, μείνε μακριά από το φως(όχι παντού και θα καταλάβεις στο υπερφυσικό κομμάτι του παιχνιδιού), από τα ζώα και από τους ανθρώπους και θα είσαι εντάξει. Το παιχνίδι τελικά δεν είναι τόσο stealth όσο action και cinematic.

Απαιτήσεις

Ελάχιστες απαιτήσεις συστήματος

Επεξεργαστής:

 Core 2 Duo E8200 2.66GHz, Athlon II X2 240

Κάρτα Γραφικών: 

GeForce GTS 250 Radeon HD 7670

Μνήμη:

4 GB

Λειτουργικό Σύστημα:

Windows Vista 64
Direct X 10
HDD Space: 20 GB

Το Thief σε συνολική δουλειά μπορούμε να πούμε ότι απογοήτευσε περισσότερο απ' ότι ευχαρίστησε. Κυρίως τους θαμώνες του που το έπαιζαν από παλιά. Εγώ ευτυχώς δεν είμαι σε αυτούς και δεν μου ήρθε τόσο άσχημα, όμως διάβασα και άκουσα μεγάλες απογοητεύσεις από τους λάτρεις stealth παιχνιδιών. Σε αυτό φταίει το ότι οι παραγωγοί του δεν ήξεραν ακριβώς τι ήθελαν να κάνουν. Πίεσαν την επιτυχία αντιγράφοντας πολλά επιτυχημένα παιχνίδια παίρνοντας όμως ρίσκο σε όλες τις πτυχές του παιχνιδιού: gameplay, ιστορία και γραφικά. Παρόλα αυτά, τα σκηνικά και η ατμόσφαιρα σε καθηλώνουν γιατί είσαι ένα με αυτά. Πουθενά δεν αισθάνεσαι την ανάγκη να πεις ότι μπούχτισες από τα χρώματα και η εναλλαγή της πίστας σε βοηθά να μη βαρεθείς τα ίδια και τα ίδια. Ακόμη, η μουσική και τα soundtracks πραγματικά σπέρνουν και σε βοηθάνε στην υιοθέτηση του συναισθήματος και της ατμόσφαιρας. Αν το προτείνω; Για όσους έχουν παίξει τα παλιότερα παιχνίδια της σειράς θα τους έλεγα καλύτερα να το αποφύγουν. Για όσους όμως δεν έχουν ξαναπαίξει αυτό το είδος, σας λέω να το δοκιμάσετε, γιατί είναι ένα παιχνίδι που σου δίνει μια ξεχωριστή εμπειρία μέσα στη μονοτονία του χαρακτήρα που μπορεί να τα βάλει με όλους και να τους νικήσει.