Οι μέρες της Eurovision έφτασαν και για άλλη μια φορά το μαθαίνω από σπόντα, επειδή είμαι κι εγώ μέλος των social media. Άλλοι όμως το ξέρουν από πολύ καιρό πριν, περιμένουν αυτή τη μέρα σαν τίποτα άλλο και έχουν εντρυφήσει στη διοργάνωση. Έχουν προγραμματίσει αυτή τη μέρα σαν γιορτινή, θα μαζέψουν στο σπίτι τους κόσμο, θα στήσουν κερκίδα και θα συμμετέχουν στο...πανηγύρι.
Γιατί αυτό είναι η Eurovision, ένα πανηγύρι. Με τις γιορτές της και τις κερκίδες(!) που στήνονται σε πολλά μέρη της Ευρώπης, με φαγητό και ποτό, χορό και ασταμάτητη βαβούρα, με τις περσόνες της που θα βρίσκονται σε περίοπτη θέση αλλά και τους απόμακρους, ήρεμους και όχι τόσο ενθουσιασμένους τύπους, που κάποιος τους έχει φέρει εκεί και προσπαθούν να συμμετέχουν και να λάβουν μερίδιο από τα οφέλη της. Πάντα όμως, κάποιοι δεν θα πάνε στο πανηγύρι, θα μείνουν μακριά από αυτό να μην το ακούνε, να μη τους χαλάει την αισθητική και δε θα δεχτούν καμία πρόσκληση για το γεγονός. Πάμε όμως να δούμε κάθε πτυχή της διοργάνωσης μία μία.
Η διοργάνωση της Eurovision είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους μας. Δημιουργήθηκε το 1956 και από τότε, πραγματοποιείται συνήθως μια φορά το χρόνο κάπου τέτοια εποχή. Σκοπός ήταν να δημιουργηθεί μια Ευρωπαϊκή διοργάνωση μουσικού τραγουδιού, όπου θα διαγωνίζονταν όσες Ευρωπαϊκές χώρες ήθελαν να μπουν σε αυτή με σκοπό το πρώτο έπαθλο και την αναγνώριση της δουλειάς τους. Όπως καταλαβαίνετε όλο το σχέδιο είναι πλήρως καπιταλιστικό και οπορτουνιστικό. Αυτό φάνηκε και από τη συνέχεια. Από κάποια στιγμή και μετά, κάθε χώρα που κέρδιζε, έπαιρνε ένα συμβολικό χρηματικό βραβείο και ένα έπαθλο(σιγά τα αίματα), αλλά υποχρεούταν να φιλοξενήσει την επόμενη χρονιά τη διοργάνωση, ξοδεύοντας εκατομμύρια ευρώ και δημιουργώντας τεράστια σύγχυση, ώσπου να φτιάξει ένα μεγαλοπρεπές και glamour stage που θα διαγωνίζονταν οι συμμετέχοντες και θα φαινόταν σε όλη την Ευρώπη. Κακά τα ψέματα, από τη στιγμή που η διοργάνωση είναι της τηλεόρασης(που όλοι ξέρουμε τι εστί) προφανώς και κάτι δε θα πήγαινε καλά σε όλο αυτό. Γιατί όταν έχεις τόσο φανερά και εύκολα πρόσβαση σε δημόσια προβολή, μπαίνουν χορηγοί, μπαίνουν οπορτουνιστές και ό,τι μπορούμε να φανταστούμε, οι οποίοι θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση και να μπει στο μυαλό των τηλεθεατών αποσπώντας του ότι αυτό θέλει. Έτσι εμφανίστηκαν διαφημίσεις, εμφανίστηκαν χορηγοί και χρηματοδότες, εμφανίστηκαν κανάλια με αποκλειστικά δικαιώματα αλλά και πολλοί άνθρωποι εντελώς άσχετοι με τη μουσική και το τραγούδι, μιλώντας για αυτό λες και γνωρίζουν. Και φυσικά, όλα αυτά, γίνονταν στο χώρο ενός πολύ βρώμικου και ανήθικα πλασμένου συστήματος, της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας. Μιας βιομηχανίας, που όπως έχουμε ξαναπεί, υπονομεύει τις δεξιότητες και νοιάζεται για το φαίνεσθαι, την εμφάνιση και το ωραιοποιημένο οπτικό αποτέλεσμα, όπου θα εντυπωσιάσει τον θεατή, κυρίως για το φανταχτερό show παρά για το μουσικό αποτέλεσμα(που ήταν και ο ορισμός της Eurovision). Ποιος όρισε υπεύθυνους όλους αυτούς στα πρωινάδικα και στα μεσημεριανά να μιλάνε για Eurovision(μουσική διοργάνωση, θέλω να το υπενθυμίζω συνέχεια) και να ασχολούνται με τα πάντα εκτός από τη μουσική; Ποιος έβαλε όλους αυτούς τους παρουσιαστές, τους εκφωνητές, τους "ειδικούς"; Ποιος διαμόρφωσε την αντίληψη όλων μας στο να βλέπουμε Eurovision και να ασχολούμαστε με τα φορέματα, με τα πρόσωπα και τα σκηνικά, όταν θα έπρεπε να ασχολούμαστε αποκλειστικά με την δουλειά και το ακουστικό αποτέλεσμα; Δεν ξέρουμε ακριβώς ποιος γιατί πολλοί έπαιξαν τον ρόλο τους. Αυτό που ξέρουμε όμως σίγουρα είναι ότι όλοι αυτοί οι υπεύθυνοι της Eurovision έχουν ένα ισχυρό πάτημα, τους θεατές της.
Το θέαμα που θα παρακολουθήσουμε είναι απαράδεκτο και προκλητικό. Γιατί όπως είπαμε, ενώ η Eurovision ξεκίνησε ως μια διοργάνωση τραγουδιού και μουσικής, είναι το τελευταίο πράγμα που ενδιαφέρει τους διοργανωτές. Από την πρώτη στιγμή, τα τραγούδια ήταν pop και ευκολοχώνευτης κουλτούρας, που θα άρεσαν σίγουρα στους θεατές, γιατί ήταν ένα ακουστικό αποτέλεσμα το οποίο θα καταλάβαινε και ο πιο άσχετος με μουσική και τραγούδι. Επαναλαμβανόμενα ρεφραίν που σου κάνουν πλύση εγκεφάλου, συνεχόμενα τέμπο και ρυθμοί βγαλμένοι από καρμπόν(όλες οι χώρες έχουν τα κοινά τους στα τραγούδια), ενώ εδώ φτάσαμε στο σχολιασμό του show. Οι σκηνικές παρουσίες είναι παρουσίες με "απλά" και "απέριττα" ρούχα(ειρωνεύομαι φυσικά αφού είναι ραμμένα από τους καλύτερους ράφτες και με πολλά λεφτά) και φορέματα δεξιώσεων. Θα ξεχάσουμε εμείς παρουσίες όπως των Lordi, της Ουκρανίας(με το ασημένιο αστέρι του τραγουδιστή στο κεφάλι) ή διάφορες πανοπλίες, προβιές ζώων και περίεργων καπέλων που έχουν φορεθεί κατά καιρούς;
Οι σκηνές και τα πλατώ είναι τεράστια και glamour, με πολλά σκηνικά και εφέ, πολλών εκατομμυρίων. Τα stages αλλά και τα κτήρια είναι πολυτελή με όλες τις ανέσεις, παρέχοντας ένα "ελκυστικό" αποτέλεσμα. Όλα αυτά ήρθαν στην κρίση και ξαφνικά τώρα(!) μας πείραξαν τα υπέρογκα ποσά. Υπήρχαν πολλές φορές που έγιναν αίσχη σε διάφορες χώρες με τη διοργάνωση. Τρανά παραδείγματα ήταν αυτά της Ελλάδας και του Αζερμπαϊτζάν. Στην Ελλάδα, δεν υπήρχε κατάλληλο κτήριο για να φιλοξενήσει τη διοργάνωση. Έτσι εξοπλίσανε ένα από τα πρόσφατα παρατημένα, από το 2004, κτήρια των Ολυμπιακών αγώνων εκεί στην Ειρήνη ώστε να φιλοξενήσει το show. Αυτό σημαίνει ότι θα κοστίσει λιγότερο από τα υπόλοιπα έτσι; Κι όμως, το ποσό που δαπάνησε η ΕΡΤ(δημόσια και με τη βούλα τότε) άγγιζε τα 5.5 εκατομμύρια ευρώ! Παρόλο που η EBU έδωσε άλλα 3.5 εκατομμύρια. Φυσικά, υπήρχε δικαιολογία, ότι τα λεφτά επιστράφηκαν από τα έσοδα που ανέρχονταν στα 7.2 εκατομμύρια(από τα SMS) και είχαν και το θράσος να πουν ότι ο ελληνικός λαός δεν πλήρωσε τίποτα. Πρώτον, ποιος μας εγγυάται την είσπραξη των εσόδων από το κράτος; Δεύτερον, τα SMS ποιος τα έστειλε, ο κινέζικος λαός; Στο Αζερμπαϊτζάν ακόμη χειρότερα, δημιουργήθηκε στάδιο από το πουθενά, σε σημείο κατοικημένο, διώχνοντας ανθρώπους από τα σπίτια τους και είναι άγνωστο αν τους αποζημίωσαν.
Να εστιάσουμε λίγο στη μουσική. Εδώ έχουμε μια παρέλαση κλισέ και επαναλαμβανόμενων πραγμάτων. Τα είδη τραγουδιών είναι 3, καθολικό(στάνταρ) pop, pop ethnic με στοιχεία από τη χώρα που έρχεται όπως πχ τσιφτετέλια και ζειμπέκικα(ε τι θα ήταν κάτι πιο ψαγμένο;) από την Ελλάδα και φυσικά η κλασσική και μη εξαιρετέα μπαλάντα. Ένα τραγούδι στα 200 θα είναι διαφορετικό όπως πχ των Lordi. Τίποτα άλλο! Αυτή είναι η Eurovision και επαναλαμβάνεται συνεχώς. Στη συνέχεια θα δούμε κι άλλα μοτίβα, όπως 4 τραγουδιστές ή γενικότερα το στοιχείο 4 να παίζει στη σκηνή, χορευτές ντυμένοι ίδια με τον τραγουδιστή αλλά και όργανα στη σκηνή για μόστρα! Τραγικό...
Ας υποθέσουμε πως αν ένας άνθρωπος(για μένα θα είναι περίεργο) είναι οκ με όλα τα παραπάνω. Ότι είναι απαθής, ποτέ δεν τον ένοιαξε η μουσική ή δεν το σκέφτεται έτσι και εξακολουθεί να παρακολουθεί με μανία Eurovision. Δεν τον πειράζει καθόλου το σύστημα ψηφοφορίας και εκλογής νικητή; Ανέκαθεν, η ψηφοφορία άφηνε συζητήσεις για πολιτικές και συμμαχικές σκοπιμότητες. Ακόμα και οι πέτρες ξέρουν για παράδειγμα τις σχέσεις Ελλάδας-Κύπρου, Τουρκίας-Γερμανίας, και συμμαχίας Σκανδιναβικών χωρών. Θα μοιράσουν τους βαθμούς τους, θα αλληλοψηφιστούν και θα προσπαθήσουν να ρίξουν άλλους. Γιατί; Μα δεν είπαμε τα εκατομμύρια που παίζουν; Αν μια χώρα βγει νικήτρια, έχει τους δικούς της λόγους. Και φυσικά δεν είναι η ανάδειξη της χώρας, του πολιτισμού της και η διαφήμιση της. Δείτε για παράδειγμα το 2005, η Ελλάδα βγήκε νικήτρια και μας ψήφισε ακόμη και η Τουρκία η Αλβανία και η Βουλγαρία, χώρες που δεν τα πάμε καθόλου καλά πολιτικά, αλλά και Σουηδία και Βέλγιο που δεν έχουμε καμία σχέση. Πώς συνέβη αυτό; Τροφή για σκέψη... Μη σχολιάσουμε φυσικά τις παρουσίες μη Ευρωπαϊκών χωρών στη διοργάνωση. Μα γιατί δεν το ονομάζουν αλλιώς και να συμμετέχουν παραπάνω χώρες; Δεν είμαι αρνητικός και κανείς μας φαντάζομαι. Ας συμμετέχει όποιος θέλει στην τελική, έχει καμία σημασία;
Εν τέλει τι κρατάμε από τη Eurovision; Μια διοργάνωση υπονόμευσης αυτού που πρεσβεύει(μουσική και τραγούδι) και εξύψωση της εμφάνισης και του show. Γιατί δεν το ονομάζουν Eurovision Show Contest; Πιο κοντά στην πραγματικότητα θα είναι. Με αυτή τη διοργάνωση έχουν γίνει πολλές παρεξηγήσεις. Έχουν διαμορφώσει την αντίληψη σε μικρούς και μεγάλους ότι η μουσική είναι κουκλοθέατρο, καραγκιόζης, κάτι που είναι για να χορεύεις και να διασκεδάζεις, δηλαδή να τη χρησιμοποιείς και να την εκμεταλλεύεσαι ανθρωποκεντρικά. Να μη σέβεσαι τη δουλειά των ανθρώπων που προσπαθούν να καταλάβουν τη μουσική, αναφέρομαι σε πραγματικούς μουσικούς και όχι τις μαριονέτες της μουσικής βιομηχανίας. Αλλά κυρίως δεν σέβεσαι την ίδια τη μουσική, μια έννοια που έχουμε ξαναπεί σε προηγούμενα άρθρα, κανείς δεν μπορεί να πει ότι την ξέρει διότι κανείς δεν έχει ανακαλύψει ακόμη το φάσμα της. Αυτό που συμπεραίνουμε είναι το εξής. Δεν ευθύνεται ούτε η διοργάνωση αυτή καθαυτή, ούτε οι τραγουδιστές και οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν. Δεν είμαστε κατά τέτοιων προσπαθειών, αντιθέτως είναι ωραίο να δημιουργούνται διοργανώσεις γιορτής και ανάδειξης της μουσικής και του τραγουδιού ως τέχνης. Η Eurovision όμως, έτσι πως είναι δομημένη, τα μόνα που δεν αναδεικνύει είναι αυτά τα δύο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου