Bon Jovi-Slippery When Wet

Από σήμερα, ξεκινάει το αφιέρωμα σε επιλεγμένους δίσκους των Bon Jovi. Το αφιέρωμα θα ακολουθήσει χρονολογική σειρά και ξεκινάει σήμερα με τον πιο εμπορικό δίσκο τους και ίσως τον πιο ολοκληρωμένο, με τίτλο Slippery When Wet! 

Πριν ξεκινήσουμε όμως, να πούμε λίγα πράγματα για τους Bon Jovi καθώς δεν έχουμε αναφερθεί ξανά στο συγκρότημα. Η ιστορία, όπως είναι φυσικό, έχει επίκεντρο τον Jon Bon Jovi, τραγουδιστή και frontman των Bon Jovi. Αφού είχε αποφασίσει να ασχοληθεί με τη μουσική, έψαχνε τρόπο να γίνει γνωστός πράγμα καθόλου δύσκολο για την εποχή εκείνη, αφού οι δισκογραφικές έψαχναν συνέχεια καινούργια άτομα με ταλέντο αλλά και παρουσιαστικό ώστε να τους κάνουν star. Μιλάμε για τις αρχές της δεκαετίας του '80, όπου η μουσική είχε αλλάξει ρότα, κυριαρχούσε το hard rock και το punk, με χαρακτηριστικά μουσικής τον πολύ δυνατό και ισχυρό ρυθμό, οι μαγνήτες και τα μεγάφωνα στο τέρμα, κιθάρες να..."τσιρίζουν" και δινόταν επίσης μεγάλη σημασία στην σκηνική παρουσία και το παρουσιαστικό των μουσικών. Κάπου στα μέσα του 1982 ενώ είχε γνωριστεί σε ερασιτεχνικά συγκροτήματα με τον David Bryan(πλήκτρα), ο Bon Jovi θα γνωριστεί με την Power Station Studios, εταιρία που άνηκε, κατά το ήμισυ στον ξάδελφο του Jon, τον Tony Bongiovi. Εκεί άρχισε να ηχογραφεί διάφορα κομμάτια και έκανε πολλά demos, ένα απο αυτά, μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του συγκροτήματος με τίτλο "Runaway". Το συγκεκριμένο κομμάτι άρεσε πολύ στους συντελεστές του studio και αποφάσισαν να του το ηχογραφήσουν με ολόκληρο συγκρότημα! Έτσι επέλεξαν κάποιους μουσικούς, μέσα σε αυτούς και τον Hugh Mc Donald(μπασσίστα). Το κομμάτι άρχισε να παίζει στους ραδιοφωνικούς σταθμούς της εποχής και είχε επιτυχία. Έτσι κρίθηκε αναγκαίο η ύπαρξη ενός σταθερού συγκροτήματος που να δημιουργεί επιτυχίες και να έχει frontman τον Bon Jovi. Ο ίδιος δεν ξέχασε τον φίλο του πλέον David Bryan για τα πλήκτρα, ο οποίος κάλεσε να έρθει στο συγκρότημα τον μπασσίστα John Such(πρώτο μπασσίστα των Bon Jovi) και τον Tico Torres, έναν έμπειρο drummer με καριέρα σε παλαιότερα συγκροτήματα. Επίσης, ο Bon Jovi είχε εντυπωσιαστεί με ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της Αμερικής εκείνη την εποχή, τον Richie Sambora, έναν ταλαντούχο και τεχνίτη κιθαρίστα, ο οποίος είχε κάνει περιοδεία με τον Joe Cocker. Κάπως έτσι δημιούργησαν το πρώτο συγκρότημα των Bon Jovi και ξεκίνησαν να ηχογραφούν όλοι μαζί. Τους ένωνε το πάθος για ρυθμική και ανεβαστική μουσική, με rock διάθεση και ξεσηκωτικούς στίχους! Κάπου εκεί τα βρήκαν και ξεκίνησαν το 1984 μια πολύ πετυχημένη καριέρα!

Μέλη:

Jon Bon Jovi: φωνητικά, κιθάρα, πιάνο

Richie Sambora: κιθάρες

David Bryan: πλήκτρα, πιάνο

Tico Torres: drumms

John Such, Hugh Mc Donald: μπάσο

Ο δίσκος Slippery When Wet, είναι ο τρίτος κατά σειρά δίσκος τους και κυκλοφόρησε το 1986. Την παραγωγή ανέλαβε η Mercury Records στην Βόρεια Αμερική και η Vertigo Records παγκόσμια. Θεωρείται ο πιο πετυχημένος δίσκος των Bon Jovi καθώς περιέχει πολλά από τα πιο πετυχημένα τραγούδια των Bon Jovi καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας τους! You Give Love A Bad Name, Livin' On A Prayer και Wanted Dead Or Alive είναι 3 από τα πιο διάσημα τραγούδια τους και περιέχονται στο Slippery When Wet! To προηγούμενο άλμπουμ τους "7800 Fahrenheit" είχε επιτυχία όμως δεν τους έδωσε αυτό που ήθελαν, μια καθολική και παγκόσμια αναγνώριση. Οπότε αλλάξανε πλάνο, για τον δίσκο αυτόν. Έτσι προσέλαβαν τον επαγγελματία δημιουργό τραγουδιών Desmond Child για να συνεργαστούν στην γραφή τραγουδιών και στίχων. 

Λίστα κομματιών:

Πρώτη όψη
1. Let It Rock
2. You Give Love A Bad Name
3. Livin' On A Prayer
4. Social Disease
5. Wanted Dead Or Alive

Δεύτερη όψη
6. Raise Your Hands
7. Without Love
8. I'd Die For You
9. Never Say Goodbye
10. Wild In The Streets

O δίσκος διπλής όψης, ξεκινάει με το, αντιπροσωπευτικό του τίτλου του, κομμάτι Let It Rock, ένα δυνατό rock τραγούδι, με δυνατά φωνητικά και ρυθμό που αναπνέει. Το τραγούδι ξεκινάει με μια μεγάλη εισαγωγή που περιέχει ήχους κιθάρας και τα χαρακτηριστικά "μαρσαρίσματα" της εποχής εκείνης και στο background βρίσκονται πλήκτρα που δημιουργούν μια ανήσυχη ατμόσφαιρα, προειδοποιώντας τον ακροατή ότι θα ακούσει κάτι πολύ δυνατό. Έπειτα ξεκινάει το κομμάτι που δίνει αυτό που πράγματι προειδοποιούσε η εισαγωγή, ένα δυνατο rock κομμάτι. 

Το επόμενο κομμάτι είναι το πασίγνωστο You Give Love A Bad Name. Το τραγούδι αυτό αντιπροσωπεύει ολόκληρη γενιά μουσικής, μια γενιά που την χαρακτηρίζουν με πολλά ονόματα όπως glam rock, μελωδικό hard rock, hard rock των '80s και πολλά άλλα. Το τραγούδι ξεκινάει με δυνατά φωνητικά χορωδίας και μετά την παύση δίνεται το δυνατό vibe και ο ρυθμός του μελωδικού hard rock. 

Το τρίτο κομμάτι, είναι ακόμη πιο γνωστό από το δεύτερο. Livin On A Prayer, ένα κομμάτι που το ξέρουν ακόμη και αυτοί που δεν ακούνε Bon Jovi. Σε αυτό το κομμάτι πέφτουμε λίγο ρυθμικά, όμως έχουμε πειραματισμό σε ηχητικά εφέ και ρυθμούς. Αν αναλογιστούμε τα 2 προηγούμενα συμαγη hard rock κομμάτια, το εγχείρημα του να μπει το συγκεκριμένο τραγούδι μετά από αυτά είναι πολύ σωστό. 

Το επόμενο κομμάτι είναι το Social Disease. Επιστρέφουμε πάλι στο rock της εποχής πολύ δυναμικά! Ακούμε και κάποια πνευστά στο κομμάτι τα οποία προσφέρουν κάτι παραπάνω. Ενώ είναι πολύ χαρούμενο κομμάτι, η δομη του είναι κάπως μονότονη.

Το τελευταίο κομμάτι της πρώτης όψης, είναι το επίσης πασίγνωστο Wanted Dead Or Alive. Είναι το πιο ολοκληρωμένο και πολύπλοκο κομμάτι του δίσκου. Έχει πολλά μουσικά μέρη και πολλές αλλαγές. Ένα κομμάτι που χαρακτηρίζεται ως ρυθμικό μπαλαντοειδές κομμάτι. Στην αρχή έχουμε ένα κιθαριστικό εισαγωγικό "σημείωμα" made by Sambora που απογειώνει το κομμάτι. Επίσης έχουμε ξεχωριστά σημεία στο κομμάτι που ξεχωρίζουν τα κουπλέ από τα ρεφρέν. Τέλος, αναγνωρίζουμε σημεία επιρροής της μουσικής των Bon Jovi από southern rock συγκροτήματα.

Με το που ξεκινάει η δεύτερη όψη, μπαίνει το κομμάτι Raise Your Hands με τέρμα τα γκάζια! Άλλο ένα κομμάτι, όπως το Social Disease που αντικατοπτρίζει ακριβώς τη μουσική της εποχής. Δυναμικά φωνητικά, συνεχόμενος ρυθμός και χαρακτηριστική κιθάρα. 

Το επόμενο κομμάτι ονομάζεται Without Love. Μια ρυθμική και δυναμική μπαλάντα της εποχής. 

Έπειτα, έρχεται το I'd Die For You να ανεβάζει το ρυθμό πάλι. Ένα κομμάτι που ενώ δίνει ρυθμό και ένταση, το δίνει με μινόρε συγχορδίες και μελαγχολική διάθεση. Το I'd Die For You θυμίζει πολύ τον τρόπο που έγραφε το συγκρότημα στον πρώτο τους δίσκο.

Φτάσαμε στο Never Say Goodbye... Κάπου εδώ, τα φώτα πέφτουν, ο ρυθμός και η ένταση πέφτει και ακολουθεί μια πολύ μελωδική μπαλάντα και ρομαντική μπαλάντα, χαρακτηριστικά της εποχής. 

Και τέλος, για αποφώνηση του άλμπουμ, έρχεται το Wild In The Streets. Μη σας παραπλανά ο τίτλος του κομματιού. Το κομμάτι περισσότερο παιδική χαρά θυμίζει παρά αγριότητα. Ένα αρκετά χαρούμενο και γρήγορο κομμάτι, με στοιχεία της μουσικής που περιγράψαμε και δυνατά φωνητικά. 

Το Slippery When Wet ήταν ένας δίσκος που έμεινε 8 συνεχόμενες εβδομάδες στην πρώτη θέση των charts και έκανε μεγάλη αίσθηση με το που βγήκε. Επίσης είναι ο πρώτος σε πωλήσεις δίσκος των Bon Jovi! Τέλος, αν αναλογιστούμε την προχειρότητα που γραφόντουσαν κομμάτια εκείνη την εποχή σε σχέση με 5-6 χρόνια πριν, το Slippery When Wet κάπως ξεχώρισε και έδειξε σημεία ποιότητας. Επίσης, ενώ βρισκόμαστε σε μια εποχή που ισοπεδώνουμε τα '80s και αποθεώνουμε τα '90s (καινούργια μόδα;), το συγκεκριμένο άλμπουμ έχει κρατηθεί σταθερό και δεν υποβαθμίζεται.

Song Review: Comfortably Numb-Pink Floyd

 Καιρός να αναλύσουμε ένα από τα μεγαλύτερα κομμάτια όλων των εποχών, το Comfortably Numb των Pink Floyd! Ένα κομμάτι μουσικής και στιχουργικής αρτιότητας, θα μας απασχολήσει αρκετά, ψάχνοντας να βρούμε την πραγματική ερμηνεία του, μουσικά και νοηματικά. 

Το κομμάτι γράφτηκε το 1979 για τον θρυλικό δίσκο των Pink Floyd με τίτλο The Wall, έναν από τους πιο πετυχημένους δίσκους του συγκροτήματος και γενικότερα του κόσμου. Η αναγνωρισιμότητα του είναι μεγάλη, καθώς είναι στα 20 πιο γνωστά κομμάτια τους. Για την θέση του στο Wall, μπορούμε να πούμε ότι ταιριάζει άρτια με το θέμα του δίσκου δίπλα στο Another Brick In The Wall, το Young Lust κ.α.

Για τη μουσική σύνθεση του Comfortably Numb μπορούμε να πούμε ότι φαίνεται η ιδιαίτερα δημιουργική σύνθεση που συναντάται στα τραγούδια των Floyd, η οποία έχει πολλές πλευρές και πολλά μουσικά στοιχεία. Η πλευρά της δημιουργικότητας που φαίνεται είναι η progressive ατμοσφαιρική rock, με τα πλήκτρα να δημιουργούν στο background την ιδανική «διαστημική» ατμόσφαιρα ώστε να πατήσει ο αυστηρός «αδιάλλακτος» ρυθμός του μπάσου και των drums. Πρωταρχικό ρόλο θα παίξει η κιθάρα, όπου ο ρόλος του David Gilmour θα απογειώσει τη σύνθεση με σκληρό ροκ ρυθμό και hard solo. Κατά την εξέλιξη του τραγουδιού, δίνεται η εντύπωση ότι μας παρουσιάζεται ένα ήρεμο και χαλαρό σε θεματολογία κομμάτι με όμορφα λόγια, όμως η σκληρότητα της κιθάρας και η αυστηρότητα του ρυθμού υποδηλώνουν κάτι πιο βαθύ.

Εκεί κάπου θα έρθουν οι στίχοι και θα μας λύσουν κάθε απορία για τον σκοπό της δημιουργίας του τραγουδιού και τη θεματολογία του. Ένα κομμάτι με κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο, που ασκεί κυρίως αυστηρή κριτική στον απλό λαό ο οποίος βρίσκεται στον βαθύ ύπνο της καθημερινότητας του.

Στιχουργική-θεματική ανάλυση:

Το Comfortably Numb έχει συγκεκριμένη δομή ανάπτυξης. Προηγούνται δύο κουπλέ και μια γέφυρα που καταλήγουν στο ρεφραίν, δομή που συμβαίνει δύο φορές. Μέσα από τα κουπλέ, ο στιχουργός αναδεικνύει την οκνηρία του απλού λαού, κάνοντας μια λιτή ψυχολογική ανάλυση παρατηρώντας τις καταθλιπτικές τάσεις του μέσου ανθρώπου, το καθημερινό άγχος, τα αφόρητα εμπόδια και βάρη που κουβαλάει στη ζωή του και τον ψυχολογικό πόνο που νιώθει. Παρ’ όλες τις ενδείξεις των παθήσεων που έχει όμως, δεν μπορεί να ονοματίσει τον λόγο που του συμβαίνει αυτό. Ειρωνεία έτσι; Γιατί αυτό που πρέπει να ξέρει πρωτίστως είναι τι του το προκαλεί. Κάπου εκεί μπαίνει η γέφυρα, όπου ο στιχουργός μπαίνει στη θέση αυτού που κάθεται απέναντι στον μέσο άνθρωπο αλλά και στον εαυτό του (και αυτός παθών φαίνεται), και ενώ αναφέρει ότι δεν υποχωρούν οι πόνοι, απλά πολλαπλασιάζονται, ενώ γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να μας βοηθήσουν. Το ζητούμενο είναι όμως, πράγματι είναι αυτή η αλήθεια ή η βοήθεια είναι προσωρινή; Μήπως ο άλλος άνθρωπος βλέπει ένα μικρό ποσοστό του προβλήματος και κοιτάει το δέντρο και όχι το δάσος; Όλα αυτά έρχονται σε συνάρτηση με έναν μείζονα προβληματισμό, «ήμουν στη θέση που βρίσκομαι σήμερα όταν ήμουν μικρός»; Όλοι θυμόμαστε ότι όσο ήμασταν μικροί είχαμε ελευθερία και η ζωή μας ήταν ξένοιαστη, τα χέρια μας τα νιώθαμε «σαν δύο μπαλόνια» όπως λέει και στο κομμάτι. Τι φταίει λοιπόν που άλλαξε αυτό το συναίσθημα και τι μας προκαλεί αυτά τα προβλήματα; Το ρεφραίν έρχεται να μας λύσει τις εύλογες απορίες μας με μια ευφυέστατη φράση… “I Have become Comfortably Numb”, όπου σε ελεύθερη μετάφραση, «Έχω ναρκωθεί βολικά».

Αυτό λοιπόν δημιουργεί πλήθος σκέψεων. Μια καλή ανάλυση της φράσης αυτής είναι ότι η κατάφορη πίεση της καθημερινότητας μπορεί να μας καταβάλλει, όμως εν τέλει συμβιβαζόμαστε με αυτό, ενώ ο νους μας και η σκέψη μας γλυκαίνεται προσωρινά από υλικές απολαύσεις (π.χ. χρήματα, φαγητό, ΤV, PC), καθιστώντας μας ανίκανους να συγκεντρωθούμε και να κοιτάξουμε την πηγή των προβλημάτων στα μάτια.

Το Comfortably Numb προάγει την νοοτροπία της progressive rock σκέψης με τον καλύτερο τρόπο. Με μια πρώτη ματιά αυτό που βλέπουμε είναι ασυνήθιστη μουσική και ασυνήθιστα λόγια. Αν όμως δώσουμε την απαιτούμενη σημασία σε καθένα από τα δύο, τότε θα ανακαλύψουμε σπουδαία πράγματα, τα οποία διδάσκουν και παιδαγωγούν.

Στίχοι:
Hello,
Is there anybody in there?
Just nod if you can hear me
Is there anyone home?
Come on
Now
I hear you're feeling down
I can ease your pain
Get you on your feet again
Relax
I'll need some information first
Just the basic facts
Can you show me where it hurts?
There is no pain you are receding
A distant ship's smoke on the horizon
You are only coming through in waves
Your lips move
But I can't hear what you're saying
When I was a child I had a fever
My hands felt just like
Two balloons
Now I've got that feeling once again
I can't explain
You would not understand
This is not how I am
I... Have become comfortably numb
O.K.
Just a little pin prick
There'll be no more aaaaaaaah!
But you may feel a little sick
Can you stand up?
I do believe it's working
Good
That'll keep you going through the show
Come on
It's time to go
There is no pain you are receding
A distant ship's smoke on the horizon
You are only coming through in waves
Your lips move
But I can't hear what you're saying
When I was a child
I caught a fleeting glimpse
Out of the corner of my eye
I turned to look but it was gone
I cannot put my finger on it now
The child is grown
The dream is gone
I... Have become comfortably numb

Δείτε εδώ ένα αναλυτικό άρθρο για τους Pink Floyd.

Ασυνήθιστα Μουσικά Όργανα-Glass Harmonica

Συνεχίζοντας την αναζήτηση μας προς ασυνήθιστα μουσικά όργανα, θα συναντήσουμε ένα όργανο με ενδιαφέρουσα ιστορία και λειτουργία, τη Glass Harmonica.

Μουσικό όργανο: Glass Harmonica, Bowl Organ
Κλάση: fingerstyle κρυσταλλόφωνο
Ανακαλύφθηκε: 1761
Χώρα: Αγγλία

H Glass Harmonica εφευρέθηκε το 1761 από τον Βενιαμίν Φραγκλίνο, ένα από τα μεγαλύτερα μυαλά του 18ου αιώνα και ένας από τους εθνοπατέρες των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Glass Harmonica είναι ένα άκρως ενδιαφέρον όργανο, που χρησιμοποιεί τη φυσική υπόσταση του γυαλιού και του νερού, ώστε να παράγει ήχο. Πήρε το όνομα της Από το Γυαλί και την Ελληνικής προέλευσης λέξη της Αρμονίας. Είναι ένα σταθερό μουσικό όργανο (δε χρειάζεται να το μετακινήσεις συγκεκριμένα) που αποτελείται από τη ξύλινη βάση του, ένα πετάλι, μια σειρά από γυάλινα μπολ, τα όποια έχουν τοποθετηθεί στη σειρά.

Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος εφηύρε τη Glass Harmonica όταν είδε τον Edmund Delaval να παίζει μουσική βρέχοντας τα δάχτυλα του και τρίβοντας ποτήρια κρασιού, στο Cambridge της Αγγλίας. Δούλεψε σκληρά για να το πραγματοποιήσει μαζί με τον Charles James, παρασκευαστή γυάλινων μπολ, στο Λονδίνο.

Πως παίζεται

Η Glass Harmonica χρησιμοποιεί τη μέθοδο της τριβής βρεγμένου δάχτυλου με γυαλί, το οποίο παράγει ήχο. Στην αρχική έκδοση του Φραγκλίνου, αποτελείται από 37 μπολ που έχουν στοιχηθεί οριζόντια ενωμένα με ένα σίδερο που τα διαπερνά. Το σίδερο, στροβιλίζει με τη βοήθεια του πεταλιού το οποίο βρίσκεται κάτω από το όργανο και χειρίζεται με το πόδι. Έτσι κινούνται και τα 37 γυάλινα μπολ, ενώ ο μουσικός έχοντας βρεγμένα τα δάχτυλα του, ακουμπάει απαλά τις άκρες τους, παράγοντας ήχο. Το μυστικό όμως κρύβεται σε αυτό το σημείο. Κάθε μπολ έχει δημιουργηθεί έτσι, ώστε να παράγει διαφορετική νότα! Ανάλογα με το μέγεθος και το πάχος τους, παράγουν μοναδική νότα. Πάνω σε κάθε μπολ, είχαν τοποθετηθεί ειδικές ζάντες με διαφορετικό χρώμα, ώστε να ξεχωρίζουν οι νότες που παίζονταν. Έτσι το μωβ αντιστοιχούσε για τη νότα Σι, το κόκκινο για Ντο, πορτοκαλί για Ρε, κίτρινο για Μι, πράσινο για Φα, μπλε για Σολ, αλλά και άσπρο για κάποιες νότες που είναι ενδιάμεσες τους και δε βρίσκονται στη κλίμακα. Πολλοί μεγάλοι μουσικοί και συνθέτες χρησιμοποίησαν τη Glass Harmonica στις συνθέσεις τους. Μερικοί από αυτούς είναι ο Wolfgang Amadeus Mozart, ο George Frideric Handel, ο Ludwig van Beethoven και ο Richard Strauss, μαζί με παραπάνω από 100 ακόμη συνθέτες.

Πολλοί χρησιμοποίησαν το όργανο, αποδεικνύοντας την εξάπλωση του σε όλο τον κόσμο. Πολλοί αριστοκράτες της εποχής αλλά και μεταγενέστεροι, προτίμησαν να κάνουν μαθήματα μουσικής με αυτό παρά τα καθιερωμένα όργανα του πιάνου, του βιολιού ή της κιθάρας, όπως για παράδειγμα η ίδια η Μαρία Αντουανέτα που πήρε μαθήματα από τη πρώτη μουσικό που έπαιξε ποτέ Glass Harmonica, Marianna Davies. Έργα όπως η μουσική του μπαλέτου Othello, ή του καινούργιου έργου όπερας Written on Skin (πρεμιέρα 2012), δείχνουν την εξάπλωση του οργάνου και σε άλλες τέχνες.

Όπως είδαμε οι χρήσεις της Glass Harmonica έχει πολλές λειτουργίες, ενώ ακούγοντας το μοναδικό ήχο που παράγει σίγουρα μπορούμε να σκεφτούμε ακόμη περισσότερες. Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος έκανε αυτό που αρμόζει σε κάθε εφευρέτη, να απλοποιεί μια συγκεκριμένη λειτουργία κατά την εκτέλεση της. Σίγουρα το στήσιμο ενός πάγκου με 37 ποτήρια κρασιού και το τρίψιμο τους γύρω γύρω από το στόμιο, παράγει το ίδιο αποτέλεσμα, όμως είναι αρκετά πιο κουραστικό. Με αυτόν τον τρόπο όμως, ο Φραγκλίνος απλοποίησε τη παραγωγή μουσικής χωρίς να “πειράξει” το φυσικό τρόπο παραγωγής της.

Μια εκπληκτική εφεύρεση με πολλές χρήσεις, έγινε ένα ακόμη μοναδικό όργανο. ;Όπως δήλωσε και ο ίδιος ο Βενιαμίν Φραγκλίνος:

"Από όλες μου τις εφευρέσεις, η glass harmonica μου έδωσε τη μεγαλύτερη προσωπική ικανοποίηση"

Junip-Η προοδευτική Rock είναι ζωντανή

Το Σουηδικό συγκρότημα του σήμερα που αναβιώνει την progressive rock. 

Οι Junip είναι ένα progressive rock συγκρότημα από τη Σουηδία. Δημιουργήθηκε το 1998, από τους Jose Gonzelez, Elias Araya και Tobias Winterkorn. Μέσα σε 2 χρόνια κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP με τίτλο Straight Lines στο οποίο φάνηκαν οι επιρροές τους αλλά και ο ήχος τους. Με γνώμονα τη progressive rock του '70 και τα πολλά ηχητικά εφε που δημιουργούν μια ονειρική ατμόσφαιρα, οι Junip δημιούργησαν ένα είδος μουσικής με progressive rock, folk rock, blues αλλά και μεταγενέστερα pop ηλεκτρονικά στοιχεία. Από τότε μέχρι σήμερα, έχουν κυκλοφορήσει άλλα 3 EP: το Black Refuge (2005), Rope and Summit (2010), In Every Direction (2011) και 2 άλμπουμ, το Fields (2010) και το Junip (2013). Με την πάροδο των χρόνων, το συγκρότημα εμπλουτίστηκε με παραπάνω όργανα και στοιχεία.

Βασικά Μέλη

Jose Gonzalez: Φωνητικά, κιθάρα
Tobias Winterkorn: σύνθεση, πλήκτρα

Straight Lines EP (2000)

Το 2000 οι Junip κυκλοφόρησαν το δίσκο με τίτλο Straight Lines. Κυκλοφόρησε σε 7'' βινύλιο σε 500 μόνο αντίτυπα. Το ένθετο είχε ένα μήνυμα από το συγκρότημα που έγραφε: "This is kakafoni 1, the beginning of a musical chaos with no end in sight. Please write to us" το οποίο χιουμοριστικά μας προοικονομούσε ότι ίσως το EP είναι μια χαοτική κακοφωνία χωρίς τέλος! Πήραν μέρος τα ιδρυτικά μέλη, ο Gonzalez, o Araya και ο Winterkorn.

Κομμάτια:

1. HC
2. Cut the Rope
3. Dilettante
4. Straight Lines

Black Refuge EP (2005)

To δεύτερο EP κυκλοφόρησε το 2005. Ανάμεσα σε δικά τους κομμάτια, περιέχεται και ένα cover κομμάτι, το The Ghost of Tom Joad του Bruce Springsteen.

1. Black Refuge
2. Turn to the Assassin
3. Official
4. Chugga-chugga
5. The Ghost of Tom Joad 

Rope and Summit (2010)

Το συγκεκριμένο EP κυκλοφόρησε ελεύθερα online και περιείχε 4 κομμάτια. Ανάμεσα τους βρίσκεται το Far Away, ένα κομμάτι που σε παραλλαγή του υπήρξε soundtrack του πετυχημένου video game Red Dead Redemption.

1. Rope and Summit
2. Far Away
3. At the Doors
4. Loops

Fields Album (2010)

Ο πρώτος τους ολοκληρωμένος δίσκος ήρθε το 2010, με τίτλο Fields. Σε μια σπάνια έκδοση το άλμπουμ είναι τριπλό, με τη συσκευασία να περιέχει τα EP Rope and Summit και Black Refuge. Με το που κυκλοφόρησε δέχθηκε πολύ καλές κριτικές.

  1.   In Every Direction
  2.   Always
  3.   Rope & Summit
  4.   Without You
  5.    It's Alright
  6.    Howl
  7.    Sweet & Bitter
  8.    Don't Let It Pass
  9.    Off Point
10.    To the Grain

11.    Tide 

In Every Direction (2011)

To 2011 κυκλοφόρησε το τρίτο τους EP.

1. In Every Direction
2. Pling
3. White Rain
4. Nackrosdammen
5. In Every Direction (White Sea Remix
6. In Every Direction (Dale Earnhardt Jr. Jr. Remix)

Junip (2013)

Το 2013, κυκλοφόρησε το τελευταίο τους μέχρι στιγμής, άλμπουμ με ομώνυμο τίτλο. Δέχθηκε και αυτό αρκετά καλές κριτικές.

  1.   Line of Fire
  2.   Suddenly
  3.   So Clear
  4.   Your Life, Your Call
  5.   Villain
  6.   Walking Lightly
  7.   Head First
  8.   Baton
  9.   Beginnings
10.   After All Is Said and Done

Οι Junip είναι από τα καλύτερα και πληρέστερα ακούσματα που μπορούμε να βρούμε στην μουσική του σήμερα. Όμως, όπως το αποδεικνύει ότι οι περισσότεροι από σας δεν τους έχετε ακούσει, δεν έχουν κάνει ακόμη μεγάλη καριέρα. Είναι λοιπόν, ζωντανό παράδειγμα ότι πλέον στη μουσική δεν φτάνει η έμπνευση. Βρίσκονται σε μια χώρα που είναι στο προσκήνιο από την οποία έχουν βγει τόσοι καλλιτέχνες. Γιατί να κοιτάμε τα γύρω γύρω και να μην ασχολούμαστε με το κυριότερο, τη μουσική; Στην τελική σε αυτό που θα επικεντρωθεί η μουσική βιομηχανία και οι managers είναι αυτό που ασχολούμαστε εμείς, οι ακροατές.

Η μουσική των Junip είναι ωραία συνδυασμένη καθώς, κατάφεραν να ενώσουν το παλιό με το νέο και τη progressive και folk rock, με τα ηλεκτρονικά μέσα. Η εμπειρία που θα βιώσετε από ένα κομμάτι τους, θα είναι η απόλυτη ηρεμία που βαδίζει σε ένα δρόμο από νότες και συναντάς κάθε φορά κάτι που σε εκπλήσσει. Μπορεί στην αρχή να το αντιμετωπίσεις με διστακτικότητα, όμως λαμβάνοντας υπόψη τις σημερινές παραμέτρους, τότε θα μείνεις ευχαριστημένος.

Οι καλύτερες ηλεκτρικές κιθάρες στον κόσμο-Fender Stratocaster

Είναι οι καλύτερες κιθάρες στον κόσμο, πουλώντας αμέτρητα κομμάτια. Όταν κάποιος θέλει να αγοράσει, σίγουρα τις έχει σαν επιλογή. Ποιες είναι;

Πρόσφατα, ασχοληθήκαμε με την εισαγωγή ηλεκτρονικών στοιχείων στα μουσικά όργανα, κάτι το οποίο εξέλιξε τη μουσική που γνωρίζαμε μέχρι τότε. Οι κιθάρες, είναι από τα πιο γνωστά όργανα σε ηλεκτρική έκδοση, κάτι το οποίο προέκυψε από την διάδοση σπουδαίων μουσικών ειδών με πολλά παρακλάδια τους, στο ακροατήριο. Μουσικές όπως η Blues, η Rock ή η Metal ανέδειξαν τα-μέσα από ηλεκτρονική επεξεργασία-όργανα και αγαπήθηκαν από πολύ μεγάλο πλήθος ανθρώπων. Η ηλεκτρική κιθάρα, μαζί με τα πλήκτρα, τα drums και το μπάσο έγιναν πολύ δημοφιλή και αγαπήθηκαν από τα παιδιά, σε σημείο που θέλουν να ασχοληθούν με αυτά. Στον τομέα της κιθάρας, υπάρχουν πολλές εταιρίες που παράγουν πολύ πετυχημένα και σταθερά σε αξία όργανα, τα οποία ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα. Αυτά τα όργανα έχουν βγει σε πολλά μοντέλα, όπως tribute κιθάρες παλαιότερων δεκαετιών ή κιθάρες σχεδιασμένες για έναν μουσικό(π.χ. Eric Clapton). Εδώ θα ασχοληθούμε με το γενικότερο είδος κιθαρών και όχι με ειδικά μοντέλα, που κατέκτησαν την αγορά.

Fender Stratocaster

Δεν μπορούμε να συζητάμε για κιθάρες και να μην αναφερθούμε στη καλύτερη-κατ' εμέ-σειρά μοντέλων της Fender Stratocaster! Μια κιθάρα "θρύλος" στη rock και "progressive" σκηνή, η οποία σχεδιάστηκε και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1954. Ανήκει στην εταιρία Fender, η οποία βρίσκεται στην κορυφή των μουσικών οργάνων με ποιοτικά και σταθερής αξίας όργανα σε πολλούς τομείς. To "τρίπτυχο" της επιτυχίας Leo Fender, George Fullerton και Freddie Tavares, δημιούργησαν το μοναδικό αυτό μοντέλο και κατέκτησαν την κορυφή στη μουσική βιομηχανία κατασκευής μουσικών οργάνων. Το σώμα της είναι συμπαγές(δηλαδή πρώτα φτιάχνεται το όργανο και έπειτα μπαίνει το ηλεκτρικό σύστημα). Τα δύο μέρη του οργάνου(σώμα και λαιμός) ενώνονται κυρίως με τη μέθοδο Bolt On(με βίδες στη μέση του οργάνου), υπάρχουν όμως και μερικές που ενώνονται με τη μέθοδο set in neck, που σημαίνει ότι εφαρμόζουν στη μέση. Υπάρχει πληθώρα χρωμάτων για τη συγκεκριμένη κιθάρα, αφού υπάρχουν τα κλασσικά άσπρο, μαύρο και το χαρακτηριστικό μπεζ, αλλά και πάρα πολλά άλλα. Πολλοί καταξιωμένοι μουσικοί χρησιμοποίησαν Stratocaster μοντέλα ανά τον κόσμο. Κιθαρίστες όπως ο Jeff Beck, David Gilmour, Ritchie Blackmore, Eric Clapton, Buddy Guy, Jimi Hendrix, Mark Knoplfler, Rory Gallagher, Richie Sambora, Stevie Ray Vaughan ή Eddie Van Halen έχουν signature δικές τους κιθάρες, οι οποίες υπάρχουν στην αγορά, όμως πληρώνεις και το όνομα. Πολύ γνωστό μοντέλο της Stratocaster είναι η Squier, μια εταιρία που έχει τη Fender θυγατρική και έχει μαζική παραγωγή στην Κίνα και στην Ινδονησία.

Κάθε μουσικός ή ασχολούμενος με μουσική γνωρίζει τη Fender Stratocaster. Είναι μια πολύ χρήσιμη κιθάρα καθώς τα skills της σου επιτρέπουν να παίζεις πολλά μουσικά είδη και τεχνικές όπως rock, blues, funk, jazz, groove, soul αλλά και metal. Κορυφαίοι κιθαρίστες λάτρεψαν και χρησιμοποίησαν αποκλειστικά τη Stratocaster. Αν όλα αυτά δε σας πείθουν, αξίζει να δείτε κάποια επιλεγμένα μουσικά βίντεο, όπου οι μουσικοί δημιουργούν και εκτελούν με Stratocaster μοντέλα και είμαι σίγουρος ότι θα αλλάξετε γνώμη. Είναι ένα όργανο υπερπολύτιμο και το όνειρο κάθε κιθαρίστα και μαθητευόμενου(φυσικά κι εγώ είμαι μέσα)!

 Το αφιέρωμα δεν τελειώνει εδώ, έχουμε ακόμη πολλά να πούμε για τις καλύτερες κιθάρες στον κόσμο! Έπεται η συνέχεια!

Sountracks Ελληνικών Σειρών

Δείτε 10 soundtracks ελληνικών σειρών που άφησαν εποχή και τα θυμόμαστε ακόμη και σήμερα! 

Η παραγωγή οποιουδήποτε οπτικοακουστικού έργου (ταινία, σειρά, ντοκιμαντέρ κλπ), συνοδεύεται πάντα από ένα soundtrack. Αυτό κάνει το έργο ακόμη πιο μοναδικό, ενώ αποδίδει στον θεατή πιο άμεσα το mood της. Αυτό το φαινόμενο πήρε τέτοιες διαστάσεις ώστε σήμερα η επιμέλεια και η επιλογή των soundtracks να έχει γίνει επιστήμη. Στο εξωτερικό και ειδικά στην Αμερική όπου η παραγωγή σειρών έχει γίνει βιομηχανία, παράγονται από την αρχή soundtracks ειδικά για την εκάστοτε σειρά.

Στην Ελλάδα τα πράγματα δεν είναι τόσο εξελιγμένα, παρόλα αυτά, πολλές σειρές έχουν καταφέρει να μας κερδίσουν και στο μουσικό κομμάτι, καθώς έχουν γίνει πολλές ωραίες επιλογές. Για αυτό λοιπόν, σας παρουσιάζουμε 10 soundtracks Ελληνικών Σειρών που ξεχωρίσαμε.

*η σειρά είναι τυχαία

1) Όνομα σειράς: Dolce Vita (1995-MEGA)
     Soundtrack: Perez Prado - Mama Yo Quiero

2) Όνομα σειράς: Κωνσταντίνου και Ελένης (1998-ΑΝΤ1)
     Soundtrack: Espana Cani

3) Όνομα σειράς: Κόκκινο Δωμάτιο (2005-MEGA)
     Soundtrack: Terry Snyder - Puttin' On The Ritz

4) Όνομα σειράς: Τι Ψυχή Θα Παραδώσεις Μωρή; (2000-MEGA)
     Soundtrack: Caterina Caselli - Nessuno Mi Può Giudicare

5) Όνομα σειράς: Δύο Ξένοι (1997-MEGA)
     Soundtrack: 101 Strings - I Could Have Danced All Night

6) Όνομα σειράς: 50-50 (2005-MEGA)
     Soundtrack: Paul Anka - Adam and Eve

7) Όνομα σειράς: Εκείνες Και Εγώ (1996-ΑΝΤ1)
     Soundtrack: Mitch Miller - The River Kwai March ~ Colonel Bogey March

8) Όνομα σειράς: Εγκλήματα (1998-ΑΝΤ1)
     Soundtrack: The Beatles - Little Child

9) Όνομα σειράς: Οι Στάβλοι της Εριέττας Ζαΐμη (2002-ΑΝΤ1)
     Soundtrack: Βλάσσης Μπονάτσος - There's No One Like Me

10) Όνομα σειράς: Το Δις Εξαμαρτείν (1993-MEGA)
       Soundtrack: Ennio Morricone & Miranda Martino – Meglio Stasera

Επιτρέψτε μου να ξεχωρίσω τρία από αυτά ως τα καλύτερα για μένα: Beatles-Little Child, Terry Snyder - Puttin' On The Ritz και Βλασσης Μπονάτσος-There's no one like me. 

Φυσικά περιμένουμε να ξεχωρίσετε κι εσείς κάποια από αυτά ή και να προσθέσετε και κάποια στη λίστα.

Ψυχεδελικό Μουσικό Ρεύμα (δεύτερο μέρος)

Αυτό είναι το δεύτερο μέρος του αφιερώματος στην ψυχεδελική κουλτούρα της δεκαετίας του '60. Το δεύτερο άρθρο θα αναδείξει δέκα κορυφαίους δίσκους ψυχεδελικής μουσικής.

Πολλά συγκροτήματα και καλλιτέχνες, ακολουθώντας το ρεύμα, υιοθέτησαν και διαμόρφωσαν τη ψυχεδελική μουσική. Σήμερα θα αναδείξουμε δέκα πολύτιμα άλμπουμ τα οποία έμειναν στην ιστορία λόγω του πρωτοποριακού τους πνεύματος αλλά και της αυθεντικότητας του είδους.

The Jimi Hendrix Experience-Are You Experienced?

Υπάρχει καλύτερος τρόπος να ξεκινήσεις αυτό το αφιέρωμα από τον Jimi Hendrix και το συγκρότημα του; Ένας δίσκος που κυκλοφόρησε το 1967 από την Track Records και έκανε μεγάλη επιτυχία. Θεωρείται ένα από τα καλύτερα debut albums της ιστορίας, περιείχε πολλά από τα καλύτερα τραγούδια τους με τον Jimi Hendrix να δείχνει από πολύ νωρίς το πλούσιο ταλέντο του. Νέγρικη διάθεση, με funk, groove, soul, rock αλλά και blues στοιχεία ξεχείλιζαν από κάθε κομμάτι. Δυνατά σημεία των τραγουδιών είναι το μπάσο, ο πλούσιος ρυθμός και φυσικά το αστείρευτο ταλέντο του Jimi Hendrix. Αν μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε μερικά κομμάτια σίγουρα θα διαλέγαμε το Purple Haze, το Foxy Lady και το Are You Experienced.

Pink Floyd-Ummagumma

Από πολλούς έχει χαρακτηριστεί ως ένας από τους πιο insane και mind freak δίσκους όλων των εποχών. Ήταν ο πρώτος δίσκος του συγκροτήματος που απέκτησε μεγάλη φήμη σε παγκόσμιο επίπεδο, ανεβάζοντας το prestige τους δίνοντας τους ελπίδα να συνεχίσουν. Κυκλοφόρησε το 1969 από τη Harvest Records. Συμφωνούμε ότι η ψυχεδέλεια απαιτούσε πειραματισμούς, συμφωνούμε ακόμη ότι δεν είναι τόσο εύκολο να πραγματοποιηθεί, αλλά αυτό που έπραξαν οι Floyd δεν έχει ξαναγίνει. Τα κομμάτια τους χαρακτηρίζονταν ως ένας συνεχής και ασταμάτητος πειραματισμός, μεταφέροντας τον ακροατή σε ένα χάος μουσικής έκφρασης και δημιουργίας. Οι επιρροές από ανατολικές κουλτούρες είναι δεδομένη ενώ η προσθήκη πολλών εφέ δίνει έναν ανατριχιαστικό τόνο Το Ummagumma είναι αυτό που η ψυχεδέλεια πρεσβεύει. Ένας τέτοιος μοναδικός δίσκος δε θα μπορούσε να έχει κομμάτια που να ξεχωρίζουν. Όταν θα τον ακούσεις, πρέπει να ξεχάσεις ποιος είσαι και που βρίσκεσαι, να κλείσεις κινητά και οτιδήποτε σου αποσπά την προσοχή! Βάζεις τον δίσκο και τον αφήνεις να τελειώσει δίχως να τον σταματήσεις.

The Doors-The Doors

Ο ομώνυμος τίτλος του συγκροτήματος των Doors δεν θα μπορούσε να λείψει από τη λίστα. Το 1967 κυκλοφόρησε από την Electra Records το πρώτο άλμπουμ των Doors έχοντας όλες τις μεγάλες επιτυχίες τους. Για όσους δεν το ήξεραν, το Break on Through To The Other Side, το Soul Kitchen, το Light My Fire και το Back Door Man είναι στον ίδιο δίσκο! Ray Manzarek και Jim Morrison φρόντισαν να είναι ακόμη πιο ενδιαφέρον! Η επιτυχία του αναμενόμενη.

Funkadelic-Maggot Brain

Ας αναφερθούμε σε κάτι πιο ψαγμένο. Οι Funkadelic, ένα psychedelic rock, soul, funk συγκρότημα δημιουργήθηκε το 1968 στην Αμερική από πολύ ενδιαφέροντες καλλιτέχνες. Το τρίτο τους άλμπουμ με όνομα Maggot Brain κυκλοφόρησε το 1971 από τη Westbound Records. Η εποχή τότε είχε μια πολύ εποικοδομητική δυσκολία μουσικής καταξίωσης, μεγάλο και ποιοτικό ανταγωνισμό. Οι Funkadelic κατάφεραν και δημιούργησαν όνομα μέσα σε αυτή, καθιστώντας τους ως ένα από τα πλέον ψυχεδελικά συγκροτήματα της ιστορίας. Αν ήταν να επιλέξουμε κάποιο για να ξεχωρίσετε από το δίσκο είναι το Maggot Brain και το Hit it and quit it.

Disraeli Gears-Cream

Οι Cream ήταν από τα top ονόματα της εποχής. Με τον Eric Clapton στα καλύτερα του και το υπόλοιπο συγκρότημα να ακολουθεί, έφτιαξαν το δικό τους όνομα στην μουσική σκηνή ξεκινώντας από το επιτυχημένο άλμπουμ Disraeli Gears. Κυκλοφόρησε το 1967 από τη Reaction, την Atco και τη Polydor Records. Ποιο να ξεχωρίσετε; Sunshine of Your Love!

Santana-Abraxas

Όπως ήδη έχετε διαπιστώσει, το Woodstock είναι σημαντική προϋπόθεση ώστε να μπει ένα όνομα σε αυτή τη λίστα. Έτσι και με τον Carlos Santana. Ο δημοφιλέστερος latin μουσικός έγινε παγκόσμια γνωστός ταξιδεύοντας σε Βρετανία και Αμερική, διαφημίζοντας τη δική του νότα στην psychedelic ιστορία. Ο δίσκος Abraxas είναι ένας από τους καλύτερους psychedelic δίσκους.

Brainticket-Cottonwoodhill

Εισερχόμενοι σε ακόμη πιο πειραματικό psychedelic είδος, θα συναντήσουμε τους Brainticket. Έχουμε αναφερθεί ξανά στο παρελθόν για αυτούς, ένα συγκρότημα που άξιζε την προσοχή μας λόγω μουσικών και στιχουργικών μηνυμάτων που περνούσαν. Κυκλοφόρησε το 1971 από την Bellaphon Records. Ένας πολύτιμος δίσκος που πρέπει να ακούσουμε.

Sly & The Family Stone-Stand

To 1969 θα κυκλοφορήσει το Stand από τους Sly & The Family Stone. Funk, psychedelic, soul και blues ενωμένα μαζί για ένα πολύ καλό αποτέλεσμα.

H.P. Lovecraft-H.P Lovecraft II

Το δεύτερο ομώνυμο άλμπουμ του συγκροτήματος από το Σικάγο ήταν ακόμη καλύτερο από το πρώτο. Ήταν η πρώτη φορά που οι μουσικοί παραδέχονταν ότι όταν έγραφαν το δίσκο αυτό ήταν υπό την επήρεια LSD παραισθησιογόνου ναρκωτικού. Κυκλοφόρησε το 1968 από την Phillips Records. Προτείνω It's About Time και Electrollentando.

Jefferson Airplane-Surrealistic Pillow

Τέλος, μεταφερόμαστε σε λίγο πιο pop και mainstream μελωδίες. Το 1967 οι Jefferson Airplane, γνωστοί για πολλές επιτυχίες, κυκλοφόρησαν το Surrealistic Pillow, με τη βοήθεια της RCA Victor Records. Δημιουργώντας ένα συνδυασμό folk με psychedelic rock και hippy style, με πολυφωνία και ήρεμες μελωδίες, συνέταξαν έναν πολύ ενδιαφέρον δίσκο με τα κομμάτια που ξεχωρίζουν να είναι το Somebody to Love, το D.C.B.A-25 και το White Rabbit.

Ψυχεδελικό Μουσικό Ρεύμα (πρώτο μέρος)

Ένα διπλό αφιέρωμα σε μια από τις πολυτιμότερες σύγχρονες κουλτούρες της ανθρωπότητας, την ψυχεδέλεια. Ξεκινάμε σήμερα το πρώτο μέρος με ιστορική αναδρομή και την κατανόηση της έννοιας και στο επόμενο μέρος θα συνεχίσουμε αναζητώντας τα καλύτερα ψυχεδελικά μουσικά άλμπουμ της ιστορίας.

Μεταφερόμαστε πίσω, στη δεκαετία του '60. Η blues και η rock βρίσκονται στο ζενίθ τους ενώ κάνουν την εμφάνιση τους τα πρώτα διαχωρισμένα rock μουσικά είδη. Η μουσική βρίσκεται σε μια διαρκή άνοδο. Μια άνοδος δημιουργίας η οποία προήλθε από την ευρύτερη διάδοση της μουσικής, τον συνεχή πειραματισμό και την πνευματική ανάγκη για διεύρυνση των μουσικών οριζόντων. Στην ανοδική αυτή πορεία, δημιουργείται ένα πολύ δημοφιλές, για την εποχή εκείνη κίνημα, η ψυχεδέλεια. Η ψυχεδέλεια επηρέασε προς το καλύτερο όλες τις τέχνες, έχοντας σημαντική επιρροή και στη μουσική. Γενικότερα, όπως φανερώνει ο ορισμός, τα ψυχεδελικά κινήματα στις τέχνες προσπάθησαν και κατάφεραν να αποτελέσουν την ανώτερη δυνατή ψυχική ευφορία του ανθρώπου (προσπαθώντας να μάθει και να κατανοήσει περισσότερα), υπό την έννοια της πνευματικής άνθησης και ευχαρίστησης του.

Η επίσημη αρχή του ρεύματος στη μουσική χρονολογείται στα μέσα της δεκαετίας του '60 όταν πολλοί καλλιτέχνες δημιούργησαν ένα ιδιαίτερο μουσικό ύφος μέσα από τις δημιουργίες τους, με ευρύ μουσικό υπόβαθρο. Αυτό κατέστη δυνατό έπειτα από έντονο μουσικό πειραματισμό, ο οποίος χαρακτηριζόταν από συνεχόμενο υποτονικό ρυθμό πορείας, που περιείχε πολλά μουσικά στοιχεία από διάφορες κουλτούρες και μουσικά είδη. Η ανεπίσημη αρχή του γενικότερου ρεύματος όμως, είχε γίνει μια δεκαετία νωρίτερα. Πολλοί συγγραφείς (πάντα πρωτοπόροι λόγω της πιο άμεσης επαφής τους με την τέχνη έχοντας ως αντικείμενο τη γλώσσα) όπως ο William Burroughs και ο Jack Kerouac , σε μια εποχή όπου πρόσφατα είχε παρέλθει ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, είχαν δημιουργήσει μια καινούργια λογοτεχνική προσέγγιση αψηφώντας τα ως τότε στερεότυπα στην τέχνη τους, πειραματιζόμενοι με οτιδήποτε προοδευτικό (και ενίοτε ακραίο), προσπαθώντας να μεταδώσουν τις σκέψεις τους και να εμπνεύσουν τον κόσμο για μια ριζοσπαστική αλλαγή. Το κίνημα αυτό είναι γνωστό ως Beat Generation. Στην γενικότερη κουλτούρα αυτού του ρεύματος συμπεριλαμβανόταν και η χρήση ναρκωτικών, αποδοχή εναλλακτικών σεξουαλικών προτιμήσεων και η απόρριψη του ματεριαλισμού (υλισμός), δίνοντας σαφείς απεικονίσεις της ανθρώπινης κατάστασης. Με αυτά τα εφόδια δημιουργήθηκε η ψυχεδέλεια στις τέχνες. Στη μουσική, θεωρείται μια συνεχόμενη αναζήτηση στο χαοτικό μουσικό φάσμα, με πάντα ριζοσπαστικές διαθέσεις και τάσεις για αλλαγή. Πρωτεργάτες της ψυχεδελικής μουσικής πορείας ήταν, και εδώ, οι Βρετανοί και οι Αμερικάνοι μουσικοί, οι οποίοι εκείνη την χρονική περίοδο, δημιουργούσαν τη δική τους ιστορία στον χώρο της τέχνης. Τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής είναι άμεσα εμπλεκόμενα με την ανάπτυξη, τη διάδοση και την επιτυχία του ψυχεδελικού ρεύματος. Καλλιτέχνες όπως ο Jimi Hendrix, οι Pink Floyd, ο Eric Clapton με τους Cream, η Janis Joplin, o Santana και πολλοί άλλοι βρέθηκαν στο επίκεντρο της ψυχεδέλειας, δημιουργώντας απίστευτες συνθέσεις αντάξιες του ονόματος της μουσικής.

Μουσικά, το ψυχεδελικό κίνημα είχε πολλά χαρακτηριστικά. Στα κομμάτια μπορείς να βρεις πολλές καινοτόμες, για την εποχή, ιδέες όπως εφέ και παράξενα όργανα και επιρροή από κυρίως ανατολικές και άλλες ethnic κουλτούρες, αψηφώντας το παραμικρό από τις καθιερωμένες δυτικές. Δημιουργούσαν δηλαδή ένα μουσικό είδος από το μηδέν, χωρίς πρότυπα και επιρροές από τον σύγχρονο κόσμο, πηγαίνοντας κόντρα σε κάθε τι στερεοτυπικό. Αργότερα, όταν η πρώτη εποχή πέρασε, ο όρος ψυχεδέλεια (psychedelic) έγινε περισσότερο προσδιοριστικός στο ήδη καθιερωμένο μουσικό είδος. Έτσι το psychedelic διαχωρίστηκε σε rock, folk, soul, funk, acid, παρόλα αυτά όμως, δεν άλλαξε η αρχική ιδέα. Το ρεύμα αυτό εκπλήρωσε τον σκοπό του. Αναβάθμισε και εξέλιξε τη μουσική, αψηφώντας (χωρίς να υποτιμά) κάθε μουσική γνώση και δημιουργία ως τότε. Αυτό άλλωστε είναι και το νόημα κάθε μουσικής αναζήτησης, όταν αποκτήσεις τις βάσεις, να πηγαίνεις ένα βήμα παραπέρα ανακαλύπτοντας καινούργια μονοπάτια.

Πολλοί θα ανατρέξουν να αποδώσουν τη δημιουργία του ψυχεδελικού κινήματος στη χρήση ναρκωτικών ουσιών, αναφέροντας ότι αποτέλεσε μάλιστα βασικό θεμέλιο στην αρχική ιδέα, την εδραίωση και την εξάπλωση του. Σίγουρα σε αυτή τη διαπίστωση κρύβεται κάποια αλήθεια και ίσως ισχύει, δεδομένου ότι ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας σε συνδυασμό με άλλα κινήματα (π.χ. hippies), έκανε συστηματική χρήση τους. Μην αφήσετε όμως αυτή τη διαπίστωση να επηρεάσει την πραγματική ουσία αυτού του κινήματος. Αν το σκεφτούμε διεξοδικά, κανείς δε χρειάζεται κάποια περιττή ουσία ώστε να αφυπνιστεί και να αντιδράσει και επιπλέον, η ραγδαία εξάπλωση του κινήματος σε όλο και περισσότερους ανθρώπους (ακόμη και σήμερα), καθιστά αδύνατο αυτόν τον ισχυρισμό, εκτός αν κάποιος πιστεύει ότι εκατομμύρια κόσμος (από τότε ως σήμερα) είναι συστηματικοί χρήστες ουσιών.

Η ψυχεδέλεια είναι διαχρονική και κρύβεται στον καθένα. Συμβολίζει την αλλαγή, την απαγκίστρωση από τα στερεότυπα και την τάση για συνεχή και ουσιώδη αναζήτηση προς καινούργιες πτυχές σε ό,τι και αν κάνουμε. Η ψυχεδελική μουσική ειδικότερα, συμβολίζει μια εποχή πνευματικής ελευθερίας, όπου η pop κουλτούρα είχε, έστω και για λίγο, θετικό αντίκτυπο στον άνθρωπο. Δηλώνει την ανθρώπινη ανησυχία και τάση να μάθει όλο και περισσότερα.

Free και Bad Company Το επιτυχημένο συγκρότημα με τα 2 ονόματα

   

 Αν και πολλοί δεν το γνωρίζουν, οι Free και οι Bad Company είναι το ίδιο συγκρότημα με κάποιες αλλαγές. Αν και έγιναν πολλές και μεγάλες αλλαγές στα σχήματα τους, κατάφεραν να διατηρηθούν στην κορυφή καθώς την εποχή που έπαιζαν, ο rock ρυθμός και η rock n’ roll διάθεση ήταν συνυφασμένη με τα ονόματα Free και Bad Company!

     Η ιστορία του συγκροτήματος αρχίζει κάπου στο Λονδίνο του 1968, όπου το συγκρότημα βρέθηκε για πρώτη φορά. Το συγκρότημα αποτελούταν από 4 βασικά μέλη: Paul Rodgers, And Fraser, Simon Kirke, Paul Kossoff, δημιουργώντας τους Free. Τα μέλη του ήταν πολύ νέα καθώς η πρώτη φορά που έπαιξαν μαζί, το νεότερο μέλος ήταν σε ηλικία 15 ετών, ενώ στην ίδια ηλικία πρωτόπαιξαν live σε μια pub της περιοχής Battersea στο Λονδίνο. Η μουσικής τους χαρακτηρίζεται ως το αυθεντικότερο και αγνότερο rock, δηλαδή την αρχική μορφή του είδους, με την απλότητα αλλά και την δυναμική αντίδραση που είχε. Ο ρυθμός της, καταλυτικός και κοφτός δείχνοντας την οργή που διακατείχε τους πρώτους ροκάδες καθώς και την αντίδρασή τους προς την σάπια και συντηρητική κοινωνία.

     Βασικά μέλη:

                  Paul Rodgers: φωνητικά, πιάνο
                  Paul Kossoff: κιθάρες
                  Andy Fraser: μπάσο, πιάνο
                  Simon Kirke: drumms

    
 Αρχικά γνωρίστηκαν ο Paul Kossoff με τον Simon Kirke και έγιναν φίλοι με τη συμμετοχή τους στο συγκρότημα Black Cut Bones, όμως ήθελαν νέες εμπειρίες και να ξεκινήσουν κάτι καινούργιο. Ο Paul Kossoff, έπειτα είδε τον Paul Rodgers πρώτη φορά να τραγουδάει για τους Brown Sugar, όταν είχε επισκεφτεί ένα R&B club στο Λονδίνο. Είχε εντυπωσιαστεί βλέποντας τον να τραγουδάει και τον ρώτησε αν θα μπορούσε να τζαμάρει μαζί του. Ο Paul Rodgers δέχτηκε την προσφορά, και για πρώτη φορά το συγκρότημα θα βρεθεί ολοκληρωμένο, μαζί με τον 15χρονο τότε Andy Fraser. Την ίδια χρονιά, δόθηκε στο συγκρότημα το όνομα Free, ενώ έγραψαν και τον πρώτο τους δίσκο Tons of Sobs για την Island Records.

     Tons of Sobs 1968

   Το 1968 οι Free θα δημιουργήσουν το Tons of Sobs. Το συγκρότημα ήταν πολύ νέο σε ηλικία καθώς κανένα μέλος του συγκροτήματος δεν ήταν πάνω από 20 ετών. Η εταιρία ηχογράφησης Island Records θα αναλάβει την παραγωγή του άλμπουμ, όμως λόγω του πολύ μικρού budget, δε θα μπορούσαν να βγάλουν πολύ ωραίο ήχο.

     Κομμάτια του άλμπουμ
          1o μέρος

               1. Over the Green Hills (Pt 1)
               2. Worry
               3. Walk in my Shadow
               4. Wild Indian Woman
               5. Going down Slow

         2o μέρος

              1. I’m a Mover
              2. The Hunter
              3. Moonshine
              4. Sweet Tooth
              5. Over the Green Hills (Pt 2)

Free-I'm a mover

(Tons of Sobs) 

Το άλμπουμ περιείχε κομμάτια από την αρχή του συγκροτήματος και των πρώτων 6 μηνών το 1968, όμως δεν είχε πολύ μεγάλη απήχηση, όπως και ο επόμενος τους δίσκος Free. Το 1970 όμως, θα ηχογραφήσουν τον δίσκο τους με την μεγαλύτερη απήχηση, τον Fire and Water.

     Fire and Water 1970

     Το δημοφιλέστερο και πιο πετυχημένο άλμπουμ των Free. Περιείχε στα κομμάτια του το hit της εποχής All Right Now, όπου έφτασε να ναι το δημοφιλέστερο κομμάτι της χρονιάς, φτάνοντας στο νούμερο 1 των charts στην Αγγλία και νούμερο 4 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Την ίδια χρονιά θα παίξουν το hit τους μπροστά σε 600.000 κοινό.

   Κομμάτια

   Πρώτο μέρος
         
         1. Fire And Water
         2. Oh I Wept
         3. Remember
         4. Heavy Load

  Δεύτερο μέρος
        1. Mr Big
        2. Don’t say you love me
        3. All Right Now

Free-Fire And Water

(Fire And Water)

Free-Mr Big

(Fire And Water)

     All Right Now

     To All Right Now ηχογραφήθηκε το 1970 για το άλμπουμ Fire and Water. Το 1991, το κυκλοφόρησαν ξανά σε νέα έκδοση και για άλλη μια φορά κατέκτησε την κορυφή φτάνοντας να παίζει 1.000.000 φορές στο ραδιόφωνο. Το τραγούδι το έγραψαν οι Paul Rodgers και Andy Fraser. Το τραγούδι έχει γίνει εκτέλεση σε πολλές εκδοχές και από τους Bad Company αλλά και από άλλους καλλιτέχνες σαν cover όπως οι Bon Jovi και η Christina Aguilera.

Free-All Right Now

(Fire And Water)

     To 1971, εξαιτίας των διαφορών του Paul Rodgers και του Andy Fraser αλλά και την εξάρτηση του κιθαρίστα Paul Kossoff από τα ναρκωτικά, το συγκρότημα διαλύθηκε. Την επόμενη χρονιά όμως θα επανενωθούν, λύνοντας τις διαφορές τους σε μια προσπάθεια να βοηθήσουν τον Paul Kossoff να σταματήσει τον μεγάλο πλέον εθισμό του στα ναρκωτικά και την ίδια χρονιά θα ηχογραφήσουν και θα κυκλοφορήσουν τον δίσκο Free At Last. Όμως τα προβλήματα δεν τελείωσαν εκεί. Μέσα στην ίδια χρονιά (1972), ο Andy Fraser θα φύγει από το συγκρότημα ενοχλημένος με τη στάση του Kossoff, ο οποίος ο εθισμός του, τον έκανε να μην μπορεί να εκτελέσει σε live shows ή να εμφανίζεται καν. Τα εναπομείναντα μέλη, τον αντικατέστησαν με τον Ιάπωνα μπασίστα Tetsu Yamauchi και με τον πιανίστα John Bundrick, ο οποίος είχε βοηθήσει στην παραγωγή του άλμπουμ Heartbreaker, την στιγμή που το συγκρότημα είχε διαλυθεί. Το 1973, το συγκρότημα διαλύθηκε και ο Paul Rodgers με τον Simon Kirke θα δημιουργήσουν τους Bad Company! Αργότερα, όταν ο Kossoff έγινε καλύτερα στην υγεία του ξανά, στο τέλος του 1975, οι 2 παλιοί του φίλοι τον κάλεσαν να παίξει ξανά μαζί τους για 2 show. Ένα tour ξεκινούσε για το νέο συγκρότημα, όμως για άλλη μια φορά ο κιθαρίστας Paul Kossoff, θα κυλήσει στα ναρκωτικά και η υγεία του θα χειροτερέψει. Έτσι σε μια πτήση από το Los Angeles στη Νέα Υόρκη, ο Paul Kossof, θα πεθάνει από ανακοπή καρδιάς σε ηλικία 25 χρονών.

       Δισκογραφία

1. Tons of Sobs 1969
2. Free 1969
3. Fire and Water 1970
4. Highway 1970
5. Free at Last 1972
6. Heartbreaker 1973


      Bad Company- H αρχή μιας νέας εποχής

     Με τη διάλυση των Free, ο Paul Rodgers και ο Simon Kirke θα δημιουργήσουν τους Bad Company, το 1973. Το συγκρότημα αποτελούταν από τους 2 παραπάνω, τον Mike Ralphs και τον μπασίστα των King Crimson, Boz Burrell. To συγκρότημα πήρε το όνομα του, Bad Company, από τον τίτλο της ομώνυμης ταινίας, του Jeff Bridges.

     Η εποχή με τον Paul Rodgers (1973-1982)

To 1974, οι Bad Company θα κάνουν ντεμπούτο με το δίσκο Bad Company! Ο πολύ πετυχημένος δίσκος είχε το ομώνυμο τραγούδι που έγινε hit σε όλη την Αμερική αλλά και την Ευρώπη, καθιστώντας το ως το πιο δημοφιλές τραγούδι των δυο συγκροτημάτων. Με τον Paul Rodgers επίσης, δημιούργησαν τα άλμπουμ Staight Shooter το 1975, Run With the Pack το 1976, Burnin Sky το 1977, Desolation Angels το 1979 και το Rough Diamonds το 1982. Τα πιο γνωστά τραγούδια της εποχής με τον Paul Rodgers ήταν: Good Lovin’ Gone Bad, Bad Company, Ready For Love, Run With the Pack, Feel Like Makin Love, Rock Steady και Live for The Music. Έπειτα από το τελευταίο δίσκο τους, το συγκρότημα διαλύθηκε. Ο κιθαρίστας Mick Ralph παραδέχθηκε ότι όλοι χρειάζονταν ένα διάλειμμα από τις ατελείωτες ώρες ηχογράφησης και εκτέλεσης.

Bad Company-Bad Company

(Bad Company)

 Bad Company-Ready for Love

(Bad Company)

     H εποχή με τον Brian Howe (1984-1994)

     To 1984, o Μιck Ralphs με τον Simon Kirk αποφάσισαν να ξεκινήσουν ένα καινούργιο project. Η εταιρία τους όμως τους πρότεινε να συνεχίσουν τους Bad Company, ούτως ή άλλως ο Paul Rodgers βρισκόταν σε νέο γκρουπ, τους The Firm. Για τραγουδιστή, το συγκρότημα επέλεξε τον πρώην τραγουδιστή του Ted Nugent, τον Brian Howe. Με αυτόν στα φωνητικά, αλλά και τον πιο βαρύ ήχο που δημιούργησαν, οι Bad Company, ταίριαξαν με την εποχή του 80’s rock, που χαρακτηριζόταν περισσότερο για την ηχητική δύναμη των εφέ και των βραχνών και δυνατών φωνητικών. Επίσης, προσέλαβαν τον Steve Price σαν μπασίστα τους και τον πιανίστα Greg Dechert, πρώην πιανίστα των Uriah Heep. Με αυτή τη σύνθεση, θα δημιουργήσουν τα άλμπουμ: Fame and Fortune το 1986, τo Dangerous Age το 1988, το Holy Water το 1990 και το Here Comes Trouble το 1994. Σε αυτούς τους δίσκους τα πιο γνωστά τραγούδια είναι: Holy Water, If you Needed Somebody, Stranger Stranger, Fame and Fortune, What about You κ.α. Το 1994, ο Howe αποχώρησε από τους Bad Company, λέγοντας ότι το να αποχωρήσει από το συγκρότημα δεν ήταν δύσκολη επιλογή, γιατί είχε κουραστεί με την κατάσταση στο συγκρότημα, αφού δεν είχε κάτι να προσφέρει πια.

Bad Company-Holy Water

(Holy Water)

H εποχή με τον Robert Hart (1995-1997)

Αφού έφυγε ο Brian Howe, το συγκρότημα επέλεξε τον Robert Hart για φωνητικά. Αντίθετα με τον προηγούμενο τραγουδιστή, ο Robert Hart φωνητικά ήταν κοντά στην φωνή του Rodgers, με πιο καθαρή φωνή. Εκείνη την εποχή, ηχογράφησαν δύο άλμπουμ, το Company of Strangers και το Stories Told & Untold το 1995 και 1996 αντίστοιχα.


     Δεύτερη εποχή με τον Paul Rodgers

     Το 1998, θα επιστρέψει στο συγκρότημα ο πρώτος του τραγουδιστής, ο Paul Rodgers. Σε αυτή την εποχή το συγκρότημα ήταν στην αδράνεια, όμως αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα ανθολόγιο, που θα περιείχε τραγούδια παλιά και φωτογραφίες για τους fan αλλά και 4 καινούργια τραγούδια. Επίσης δημιούργησαν DVD με live από tours. To 2002, o Rodgers θα επιστρέψει στη solo καριέρα του.

     Σήμερα

 Οι Bad Company, έχουν επανενωθεί και με αρχηγό τον Paul Rodgers κάνουν live σε πολλές χώρες και στάδια. Πρόσφατα ανακοίνωσαν περιοδεία με τους Lynyrd Skynyrd. Δυστυχώς μέχρι στιγμής, η Ελλάδα δεν είναι στο πρόγραμμα, όμως ευελπιστούμε να τους δούμε από κοντά.

 Μέλη του συγκροτήματος

Paul Rodgers - φωνητικά, κιθάρα, πιάνο, φυσαρμόνικα
Simon Kirke - drums, κρουστά, δεύτερα φωνητικά
Mick Ralphs - κιθάρα, πιάνο, δεύτερα φωνητικά
Howard Leese – κιθάρα
Todd Ronning – μπάσο

Οι Bad Company (νωρίτερα Free), είναι το συγκρότημα που όταν θελήσεις, θα ακούσεις αυθεντικό και pure rock. Εκτός του απλού rock όμως, εισήγαγαν και μια πολύ ξεχωριστή μελωδία στη μουσική σκηνή, χαρακτηριστικό του συγκροτήματος, που ενώνει ίσως για πρώτη φορά, το μελωδικό ρεύμα με τον επιβλητικό ρυθμό της rock σε μια εξαιρετική μίξη που μόνο οι Bad Company ξέρουν. Ακόμα και τώρα ακούγονται από μικρούς και μεγάλους, προσωπικά μια επιλογή, που ποτέ δε μετάνιωσα…

Bad Company-Live For The Music (Live)

Florida 8/8/2008