Στα διαχρονικότερα συγκροτήματα όλων των εποχών είναι οι Pink Floyd, το βρετανικό συγκρότημα που συγκλόνισε (και συγκλονίζει ακόμη και σήμερα) εκατομμύρια ανθρώπους. Πολλά κομμάτια τους θεωρούνται ως η επιτομή της μουσικής σύνθεσης. Το Money είναι ένα από τα πιο δημοφιλή και διακριθέντα κομμάτια τους, το οποίο αξίζει ξεχωριστή ανάλυση.
Το Μoney κυκλοφόρησε το 1973 και συμπεριλήφθηκε στο δίσκο Dark Side of the Moon. Ο εγκέφαλος για άλλη μια φορά είναι ο Roger Waters, όπου συνέθεσε τα μουσικά μέρη του κομματιού μαζί με τον David Gilmour. Δυνατό στοιχείο του είναι ο ρυθμός, ο οποίος είναι αρκετά σύνθετος για τα rock δεδομένα, με δημοσιεύματα να αναφέρουν ότι το κομμάτι γράφτηκε σε 7/8 ή 7/4 με το μόνο normal σημείο του να είναι το κιθαριστικό σόλο που γράφτηκε σε 4/4. Αξιοσημείωτη είναι επίσης η τεχνική ένταξης πολλών ειδικών εφέ με ταμειακές μηχανές, κέρματα να πέφτουν να έχουν περίοπτη θέση στο κομμάτι. Το αποτέλεσμα είναι να παρουσίαζεται μπροστά στον ακροατή funk, blues, psychedelic rock τραγούδι, με πολλές πρωτοποριακές ιδέες σύνθεσης και στίχων.
Το τραγούδι Money είναι μια ρεαλιστική, διπλής όψης, παρουσίαση της φυσικής και τεχνικής ύπαρξης του χρήματος, μέσα σε μια κοινωνία. Ο στιχουργός χρησιμοποιεί ένα προσωπικό παράδειγμα ενός πλούσιου ανθρώπου, ο οποίος τα έχει όλα, εξυψώνοντας τη δύναμη του χρήματος μέσα στα πλαίσια της αγοράς αγαθών και υπηρεσιών. Ο πρωταγωνιστής έχει πολλά χρήματα, μπορεί να αγοράσει τα πάντα, πλούσια αμάξια, χαβιάρι, ακόμη και μια ποδοσφαιρική ομάδα! Δεν έχει ανάγκη κανέναν και όλοι τον πλαισιώνουν γιατί είναι επιτυχημένος. Παράλληλα προβαίνει σε διαπιστώσεις όταν κάποιος έχει χρήμα. Γιατί έτσι είναι πράγματι η σύσταση και ο αυτοσκοπός του συστήματος που ζούμε, να αποκτήσει κάποιος όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα, ώστε να του περισσεύουν και να τα ξοδεύει για ανούσιους σκοπούς.
Στο δεύτερο γύρο όμως τα πράγματα αλλάζουν. Ο στιχουργός σταματά να εκθιάζει το χρήμα και αντίθετα κατηγορεί την ύπαρξη του ως υπαίτια για αμέτρητα εγκλήματα, ακόμη προειδοποιεί ότι είναι σατανικό και ότι μόνο κακό μπορεί να προκαλέσει, διότι όλοι αποσκοπούν στο χρήμα και την πληρότητα εξασφαλίζοντας τα πάντα στον εαυτό τους. Γιατί ο άνθρωπος, όπως έχει δείξει η ιστορία, είναι ένα άπληστο ον, που από τη φύση του δεν θα αισθανθεί ποτέ ολοκληρωμένος, και αυτό ακριβώς θέλει να παρουσιάσει ο δημιουργός, εκφράζοντας έτσι την ανησυχία του ότι κανείς δε θα μοιραστεί τα πλούτη του, αντιθέτως θα κοιτάξει να αποκτήσει και των άλλων.
Το συμπέρασμα είναι ότι το χρήμα, εν τέλει, δε βοηθάει τον άνθρωπο να οργανώσει τη ζωή του και να συναλλάσσεται τις υπηρεσίες του και τα αγαθά του με τους άλλους ακριβοδίκαια. Αντίθετα παράγει στον άνθρωπο μια συνεχόμενη ανασφάλεια για το αν αυτά που έχει του είναι αρκετά, φέρνοντας παράλληλα στην επιφάνεια τον εγωισμό, τον ατομικισμό και την απληστία του. Ο άνθρωπος πάντα θα θέλει περισσότερα και το χρήμα του δίνει τη ψευδαίσθηση ότι τα έχει ή θα τα έχει. Το ζητούμενο είναι, μπορεί ο ίδιος να καταλάβει τη πραγματική φύση του χρήματος ή έχει τόσο τυφλωθεί από την απληστία του ώστε δε μπορεί να την αναγνωρίσει;
Στίχοι
Money, get away
Get a good job with more pay and you're okay
Money, it's a gas
Grab that cash with both hands and make a stash
New car, caviar, four star daydream
Think I'll buy me a football team
Money, get back
I'm all right Jack keep your hands off of my stack
Money, it's a hit
Don't give me that do goody good bullshit
I'm in the high-fidelity first class traveling set
Ένας μαγικός κόσμος γεμάτος νότες, όμορφα μέρη και rock πνεύμα εκτυλίσσεται μπροστά σου, όταν θα ακούσεις Kansas.
Το αμερικάνικο συγκρότημα από την πρωτεύουσα του Kansas, Topeka, έγινε κυρίως γνωστό κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '70. Εκείνη την εποχή, η rock συνδυάστηκε περισσότερο από ποτέ με άλλα μουσικά είδη, προγενέστερα αλλά και καινούργια. Από τις διακλαδώσεις αυτές, προέκυψαν πολλά καινούργια είδη. Οι Kansas ακολούθησαν τα ρεύματα της progressive, psychedelic(ακόμα υπήρχε σαν στοιχείο μέσα σε κομμάτια) και γενικότερα "σύνθετης" rock (πολύπλοκη-όχι το απλό αυθεντικό rock είδος), που βρίσκονται στο προσκήνιο. Κόλλησαν κυρίως με το progressive rock αλλά και το νέο τότε είδος της album-oriented rock, γνωστή και ως AOR (στα μέσα του '70).
Το 1969, ο κιθαρίστας Kerry Livgren βρισκόταν στο συγκρότημα The Reasons Why μαζί με άλλα τρία μέλη, με έδρα την Topeka. Έπειτα από ένα χρόνο, το όνομα άλλαξε σε Kansas και ήρθαν 2 καινούργια μέλη από το συγκρότημα White Clover, οι Dave Hope και Phil Ehart. Παρόλα αυτά δεν έμειναν για πολύ, καθώς το 1971 γύρισαν στο παλιό τους συγκρότημα. Εκεί, αναζητούσαν νέα μέλη και κάπως έτσι γνώρισαν τους Robby Steinhardt, Steve Walsh και Rich Williams. Το 1973, ο Kerry Livgren κόλλησε με αυτό το σχήμα, δημιουργώντας εν τέλει τους αυθεντικούς Kansas! Αμέσως μετά δέχθηκαν συμβόλαιο από τον μουσικό παραγωγό Don Kirshner, κρατώντας το όνομα Kansas.
Ντεμπούτο και καταξίωση
Το πρώτο τους άλμπουμ με ομώνυμο τίτλο ήρθε το 1974, το οποίο ηχογραφήθηκε στη Νέα Υόρκη. Η μουσική είναι ένα πρώιμο είδος από αυτό που διαμόρφωσαν τα επόμενα χρόνια. Στα κομμάτια τους θα ακούσεις ένα συμφωνικό και πολυφωνικό αποτέλεσμα με επιρροές από psychedelic rock, classic rock, boogie rock, πολλά folk όργανα όπως βιολί και ντέφι αλλά και jazz. Με αυτό το δίσκο, κέρδισαν αναγνώριση και έκλεισαν tour. Ο δρόμος προς την επιτυχία είχε ανοίξει.
Η μεγαλύτερη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία των Kansas ήρθε τη διετία 1976-1977, όταν κυκλοφόρησαν τα άλμπουμ Leftoverture και Point of Know Return αντίστοιχα. Εκεί εμπεριέχονταν οι μεγαλύτερες επιτυχίες τους όπως το Carry on Wayward Son, Cheyenne Anthem (Leftoverture), Dust in the Wind και Portrait (Point of Know Return). Ειδικά το Leftoverture ήταν η μεγάλη καταξίωση που το συγκρότημα ήθελε. Βρέθηκε στις πρώτες θέσεις του Billboard, ενώ τα 2 άλμπουμ μαζί, πουλήθηκαν 8 εκατομμύρια φορές(!) μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το Carry On Wayward Son και το Dust In The Wind βραβεύτηκαν ως χρυσά singles και οι πωλήσεις τους έφτασαν μαζί τα 2 εκατομμύρια. To Leftoverture, το 2001 βραβεύτηκε ως πλατινένιο 5 φορές από την RIAA, ενώ το 2005, το Dust in The Wind έγινε χρυσό στα ψηφιακά downloads από την RIAA (Ένωση Δισκογραφικών Εταιριών Αμερικής) πουλώντας 1 εκατομμύριο αντίγραφα σαν single.
Εκείνη η περίοδος ήταν η πιο παραγωγική καλλιτεχνικά αλλά και εμπορικά, όπως αποδεικνύουν οι τεράστιες sold out εμφανίσεις τους στο Madison Square Garden ενώ από το 1977 έως το 1978 έκαναν αμέτρητα tours. Μάλιστα, κυκλοφόρησαν διπλό live album με διάφορες εμφανίσεις από αυτή τη διετία. Το άλμπουμ που ακολούθησε ήταν το Monolith του 1979, όπου περιείχε το κομμάτι People of the Sound Wind, που αναφέρεται στην αυτόχθoνα αμερικάνικη φυλή Kaw, απ' όπου, πιστεύεται ότι, προέρχεται και η ονομασία της πολιτείας Kansas.
Ανεπιτυχείς δημιουργικές τάσεις και διάλυση
Τη δεκαετία του '80, οι Kansas πέρασαν σε μια εποχή εναλλαγής δημιουργικών τάσεων, μουσικά και στιχουργικά, δοκιμάζοντας τα πάντα, αλλαγή ήχου, τρόπο δημιουργίας και έκφρασης, ακόμα επηρεάστηκαν (ή μάλλον άφησαν τον Liivgren να τους επηρεάσει) από τον Χριστιανισμό(!). Ξεκινώντας από το άλμπουμ Audio Visions το 1980, με κορυφαίο single το Hold On, όπου ο Livgren, εξέφραζε τις νέες θρησκευτικές του πεποιθήσεις.
Κάπως έτσι ξεκίνησαν οι πρώτες διαφορές, με τον Walsh να φεύγει από το συγκρότημα, δημιουργώντας νέο, με τον John Elefante να τον αντικαθιστά. Το επόμενο άλμπουμ ονομάστηκε Vinyl Confessions και κυκλοφόρησε το 1982, με κορυφαίο single το Play the Game Tonight. Όπως και το προηγούμενο, το άλμπουμ αυτό περιείχε κυρίως χριστιανικούς στίχους όπου ώθησε καινούργιο ακροατήριο. To 1983 κυκλοφόρησε το άλμπουμ Drastic Measures το 1983, το οποίο κυρίως επιμελήθηκε ο Elefante. Το αποτέλεσμα χαρακτηρίστηκε από πολλούς pop rock. Το άλμπουμ όπως καταλαβαίνετε έφτασε πολύ χαμηλά.. Έτσι το συγκρότημα διαλύθηκε.
Επανασύνδεση
Το 1985, ο Steve Walsh, ο Ehart και ο Rich Williams επανενώνονται και καλούν καινούργια μέλη να τους πλαισιώσουν. Έτσι, οι Billy Geer (μπάσο) και ο Steve Morse (κιθάρα) έκλεισαν τα κενά και κάπως έτσι ξεκίνησε η τρίτη εποχή για τους Kansas. Η επιστροφή έγινε με το άλμπουμ Power, με το πρώτο single να είναι το All I Wanted, φέρνοντας το συγκρότημα ξανά στις πρώτες θέσεις. Ακόμη κυκλοφόρησαν το 1988 το In the Spirit of Things.
Το 1990, ένας Γερμανός manager κατάφερε την επανασύνδεση του αυθεντικού συγκροτήματος (εκτός του Steinhardt) για ένα ευρωπαϊκό tour, το οποίο ήταν άκρως επιτυχημένο. Το 1991, ο βιολιστής David Ragsdale προσχώρησε στο συγκρότημα, πράγμα το οποίο θεωρήθηκε αρκετά καλό, αν λάβουμε σαν απόδειξη ότι ο ήχος και η δημιουργία των Kansas έφτασε τις παλαιότερες ένδοξες εποχές του συγκροτήματος. Ακόμη, κυκλοφόρησαν τα άλμπουμ Live at the Whiskey (1002) και Freaks of Nature (1995).
To τέλος της δεκαετίας του '90 τους βρήκε δημιουργικούς, καθώς κυκλοφόρησαν τους δίσκους Always Never the Same (μαζί με τη Συμφωνική του Λονδίνου το 1998) και Somewhere to Elsewhere (2000).
Πρόσφατη ιστορία
Οι Kansas με τον δίσκο Somewhere to Elsewhere το 2000, πίστεψαν πως ήταν καιρός να ολοκληρώσουν δισκογραφικά. Κάθε χρόνο, όμως, το συγκρότημα έκλεινε tour περνώντας από όσα περισσότερα μέρη μπορούσε. Μάλιστα, το 2009 ηχογράφησαν ένα κονσέρτο μαζί με Συμφωνική Ορχήστρα το οποίο κυκλοφόρησε σε CD, DVD και Blue Ray. Ακόμη και φέτος, έκαναν πολλές εμφανίσεις, ενώ υπάρχουν έτοιμες προγραμματισμένες, γιορτάζοντας μάλιστα τα 40 χρόνια δισκογραφικής καριέρας από τον ομώνυμο δίσκο Kansas. Στις 2 Ιουλίου όμως ο Steve Walsh πίστεψε ότι ως εδώ είναι αρκετά, αποχωρώντας από το συγκρότημα, ολοκληρώνοντας παράλληλα την ενεργή καριέρα του. Παρόλα αυτά, οι Kansas είναι ένα '70s συγκρότημα, και όπως θα διαπιστώσετε από τα πολλά συγκροτήματα της εποχής εκείνης που ακόμη κάνουν tour αρνούμενοι ότι τους έχουν πάρει τα χρόνια, συνεχίζουν να παίζουν με το ίδιο πάθος. Τέτοιοι αληθινοί μουσικοί (όπως τότε συνηθίζονταν), ποτέ δε πιστεύουν ότι έχουν τελειώσει. Ακόμη και τώρα βρίσκουν τον τρόπο και τη δημιουργία, παίζουν με το ίδιο πάθος και ξεσηκώνουν τους λάτρεις της αυθεντικής rock.
Αναγνώριση-Μετατροπή σε συγκρότημα Θρύλος
Εδώ και 25 χρόνια, από την εποχή που η μουσική βιομηχανία επιλέγει να βραβεύει και να αναγνωρίζει την αξία μεγάλων μουσικών καλλιτεχνών, οι καλύτεροι καταλαμβάνουν ξεχωριστή θέση στην πολιτιστική, νεώτερη, ιστορία του κόσμου. Τα ονόματα τους γράφονται με χρυσά γράμματα στα βιβλία και στα πρακτικά των παγκόσμιων συλλόγων και οργανώσεων-φίλων της μουσικής. Οι Ακροατές (με α κεφαλαίο) που αναγνωρίζουν την ποιότητα ενός κλασσικού καλλιτέχνη, θα θυμούνται πάντα τους άξιους καλλιτέχνες όλων των εποχών, τοποθετώντας τους σε ξεχωριστό και μοναδικό, γι αυτούς,, μέρος. Εκεί βρίσκονται και οι Kansas, οι οποίοι θα μείνουν στην ιστορία για την μοναδική δημιουργική τους δεινότητα στη μουσική. Εξ άλλου, αυτό φαίνεται από τα αμέτρητα cover και επανεκτελέσεις των δύο δημοφιλέστερων τραγουδιών τους, Carry on Wayward Son και Dust in the Wind, από πασίγνωστους καλλιτέχνες, που θαύμασαν και εκτίμησαν, όσο κανείς, το μουσικό μεγαλείο των Kansas. Μέσα σε αυτούς είναι οι Dream Theater, Mass, Yngwie Malmsteen, Foo Fighters, Scorpions, Pantera και άλλοι πολλοί, όχι μόνο από το χώρο της rock και της metal.
Αυτή τη στιγμή, το όνομα του συγκροτήματος Kansas, είναι ίσως πιο γνωστό από τη πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών(!). Το μόνο που μας μένει είναι να ακολουθήσουμε τη γενική γνώμη. Γιατί, το ανεκτίμητο στοιχείο που θα διαπιστώσεις σε ένα πασίγνωστο και θρυλικό συγκρότημα όπως οι Kansas, είναι ότι εμείς οι κοινοί ακροατές δε γνωρίζουμε μεμονωμένα τις περσόνες τους, επειδή οι ίδιοι θέλησαν να μη τους μάθουμε έτσι...
Πολλοί θα αναρωτιέστε γιατί ασχολούμαστε με ένα πολύ συνηθισμένο όργανο όπως το banjo αλλά καλύτερα να επαναπροσδιορίσουμε τον στόχο της συγκεκριμένης στήλης. Μπορεί ένα όργανο να είναι πολύ γνωστό και διαδεδομένο, όμως εξακολουθεί να έχει άγνωστες ρίζες και οι γνώσεις μας να είναι ελλειπείς πάνω σε αυτό. Το Banjo είναι ένα όργανο με πλούσια και ενδιαφέρουσα ιστορία.
Μουσικό όργανο: Banjo Κλάση: Έγχορδο Ανακαλύφθηκε: 18ο αιώνα Χώρα: Σενεγάλη ή Γκάμπια αλλά τελειοποιήθηκε στην Αμερική
Η ιστορία του οργάνου μας πάει περίπου 4 αιώνες πίσω(!) όταν οι κατακτητές της Αμερικής Βρετανοί, Γάλλοι, Ισπανοί και Πορτογάλοι, απήγαγαν χιλιάδες ανθρώπους κυρίως από την Δυτική Αφρική, μεταφέροντας τους με καράβια στην νεοσύστατη ήπειρο, ως σκλάβους εργασίας. Οι άνθρωποι αυτοί μεταφέρθηκαν σε όλη την ήπειρο (κυρίως Βόρεια Αμερική), εισήλθαν στο σύστημα αποικιοκρατίας κάθε περιοχής και δούλεψαν με μόνο αντίτιμο το φαγητό σε αρχοντικά σπίτια, δημόσια έργα και στα λιμάνια. Οι Αφρικανοί, ανεξαρτήτου χώρας προέλευσης, κατάφεραν να κουβαλήσουν μαζί τους, στην απέλπιδα προσπάθεια επιβίωσης, κάποια στοιχεία της κουλτούρας τους, την κληρονομιά τους και τις παραδόσεις τους. Μαζί με αυτά, πολλά όργανα διατηρήθηκαν και μεταφέρθηκαν στην Αμερική. Ένα πρώιμο σε μορφή όργανο που ήταν διαδεδομένο ανάμεσα στους σκλάβους, ήταν ο πρόγονος του banjo. Εκεί εξελίχθηκε, τελειοποιήθηκε και παρουσιάστηκε στους κατακτητές και τους ελεύθερους λαούς της Αμερικής, οι οποίοι το αφομοίωσαν με μεγάλη προθυμία.
Πολλά Αφρικανικά όργανα όπως το kora, έχουν ίδια μορφή και τρόπο λειτουργίας. Έτσι πολλοί θεωρούν ότι το banjo προήλθε από αυτό, αν και τα αφρικανικά όργανα, διαφέρουν στη μορφολογία από τα πρώιμα αμερικάνικα αφρικανικά όργανα. Το όνομα banjo ακούγεται πολύ παράξενο έτσι; Ακόμα και γι αυτό υπάρχουν πολλές θεωρίες, με τις πιο διαδεδομένες να είναι ότι προέρχεται από τον όρο mpanza της διαλέκτου Kimbundu (Ανγκόλα), αλλά και την ετυμολογική θεωρία ότι προέρχεται από την Πορτογαλική λέξη bandore ή από την Ισπανική bandurria. Η τελευταία θεωρία συγκρίνει τη λέξη με τα υλικά του οργάνου, λέγοντας ότι προήλθε από το bamboo, από το οποίο φτιάχνεται ο λαιμός του.
aφρικανικό Kora
Ακόμη, πολλές εθνότητες σε κάθε γωνιά της Γης, έχουν παρόμοια όργανα, περιπλέκοντας ακόμη περισσότερο την ιστορία του. Στην Ιαπωνία το shamisen, στην Περσία το tar, ή στο Μαρόκο το sintir είναι κάποια από αυτά, συμπληρώνοντας τις παραλλαγές του οργάνου που βρίσκονται σε κάθε γωνιά της Αφρικής (Ακτή Ελεφαντοστού, Σενεγάλη, Μαλί, Γουινέα).
ιαπωνικό Shamisen
Το banjo είναι όργανο 5 χορδών, με ηχείο και λαιμό. Κουρδίζεται και έχει συγκεκριμένες νότες. Παίζεται κυρίως με 2 τρόπους. Η πρώτη ονομάζεται rolls, όπου με το δεξί χέρι(αν είσαι δεξιόχειρας) παίζοντας με τα δάχτυλα, ακολουθείς ένα ίδιο τέμπο παιξίματος 8 νοτών. Η δεύτερη λέγεται drones, που με το αριστερό, παίζεις διαφορετικές νότες γρήγορα αλλά πάλι 8. Μαζί τα χέρια σε συγχρονισμό αποτελούν τον τρόπο παιξίματος. Η τεχνική είναι ιδιωματική και ο ήχος του οργάνου έχει δικό του όνομα, bluegrass.
Πολλοί καλλιτέχνες χρησιμοποίησαν banjo για τις συνθέσεις τους. Μερικοί εκπρόσωποι είναι οι Buck Trent, Béla Fleck, Tony Trischka, Ralph Stanley, Steve Martin, Tim Lake, George Crumb, Iron & Wine, The Avett Brothers, Punch Brothers αλλά και ο Frederick Delius ο οποίος έγραψε με banjo την όπερα του Koanga.Τέλος, μπορούμε να παρατηρήσουμε πολλά ήδη banjo. Το plectrum, το tenor, το cello, το banjo 6 χορδών αλλά και πολλά όργανα "υβρίδια" είναι οι παραλλαγές του.
Το όργανο αυτό έχει 4 αιώνες σύγχρονης ιστορίας, γεμάτη από πόνο, επιβίωση, μελαγχολία και κατάθεση καρδιάς. Συντρόφευε ξεριζωμένους ανθρώπους, σκλάβους ανθρώπων που είχαν καλύτερη τοπογραφική (καλύτερο κλίμα) και αλληλεπιδρασιακή(τριβή με άλλους λαούς) μοίρα, οι οποίοι τους εκμεταλλεύτηκαν σαν να μην είχαν ζωή. Η ιστορία του, όπως και δεκάδων Αφρικανικών οργάνων και μουσικών συνηθειών, αρκεί να μας κάνει να καταλάβουμε την ψυχική και πνευματική δύναμη που κρύβεται μέσα του.
Πολλές φορές έχουμε αναρωτηθεί ποιός είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας μουσικός. Αν το πρώτο όνομα που έρχεται στο μυαλό μας, είναι Βαγγέλης Παπαθανασίου, τότε βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο...
Ο Ευάγγελος Οδυσσέας Παπαθανασίου, γεννήθηκε στις 29 Μαρτίου το 1943, στην Αγριά του Βόλου. Ξεκίνησε να συνθέτει σε ηλικία μόλις των 4 ετών. 2 χρόνια μετά θα δώσει την πρώτη του παράσταση, χωρίς να έχει μουσική εκπαίδευση, πράγμα εντυπωσιακό για ένα μικρό παιδί. Όπως είναι λογικό, βλέποντας τον οι γονείς του να διαπρέπει από μικρή ηλικία στη μουσική, τον προέτρεπαν να κάνει μαθήματα μουσικής, όμως αυτός ήθελε να παραμείνει αυτοδίδακτος και να δημιουργεί μια δικιά του μουσική, διαφορετική από όσες είχε ακούσει. Εν τέλει θα ακολουθήσει μαθήματα μουσικής, ζωγραφικής και σκηνοθετικής τέχνης, στην Ακαδημία Καλών Τεχνών, στην Αθήνα.
Από τις αρχές της δεκαετίας του '60, ο Παπαθανασίου θα συμμετάσχει σε συγκροτήματα. Αρχικά θα δημιουργήσει το συγκρότημα Forminx το οποίο θα αφήσει το στίγμα του στην μουσική της εποχής. Αργότερα, προς τα τέλη της δεκαετίας του '60, το κλίμα στην Ελλάδα και οι πολιτικές και κοινωνικές διαταραχές της, δεν ευνοούσαν την πνευματική και καλλιτεχνική άνθιση, γεγονός που έκανε πολλούς Έλληνες να μετακομίσουν στο εξωτερικό, που με ευνοϊκότερο έδαφος, μπορούσαν να αφεθούν στην ελευθερία της μουσικής τέχνης καθώς και να δημιουργήσουν ελεύθερα, χωρίς πολιτικο-κοινωνικές πιέσεις. Ακολουθώντας αυτό το ρεύμα, ο Παπαθανασίου μαζί με τον Ντέμη Ρούσο, θα μετακομίσουν στη Γαλλία και το Παρίσι, δημιουργώντας το πολύ ταλαντούχο συγκρότημα Aphrodite's Child(για το οποίο θα μιλήσουμε σε άλλο αφιέρωμα), το 1967. To επιτυχημένο διπλό άλμπουμ 666 θα τον ωθήσει σε περισσότερα μονοπάτια μουσικής δημιουργίας, αφού ασχολήθηκε και με rock μουσική, αλλά ήταν και έναυσμα για διεθνή καριέρα. Εκείνη την εποχή θα ασχοληθεί και με άλλα πράγματα.
The Forminx-Love Without Love
Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου θα αρχίσει να ασχολείται και με άλλα πράγματα. περισσότερο ως solo καλλιτέχνης. Η αρχή έγινε το 1970, όπου θα γράψει μουσική για μια ταινία του Henry Chapier. Έπειτα θα ακολουθήσει ένα μουσικό ντοκιμαντέρ με εξεγέρσεις στη Γαλλία από φοιτητές. ενώ το 1973, θα συνεργαστεί με τον σκηνοθέτη Frederic Rossif, για μια σειρά ντοκιμαντέρ για την άγρια φύση. Το τελευταίο δημιούργημα που θα πράξει στο Παρίσι είναι το άλμπουμ Earth.
To 1975, θα εγκατασταθεί στο Λονδίνο και θα φτιάξει το δικό του στούντιο ηχογράφησης, Nemo Studios. Με τα απαραίτητα εφόδια για μια λαμπρή καριέρα δημιουργίας πλέον, θα έρθουν τα άλμπουμ Heaven and Hell, Albedo 03, το βραβευμένο Spiral, το Beaubourg και το China, όλα στην δεκαετία του '70. Με τους εκπληκτικούς αυτούς δίσκους, απέκτησε διεθνή φήμη και παγκόσμια αναγνώριση που θα τον φτάσουν στο απόγειο της καριέρας του.
Vangelis-Heaven and Hell Part I
Το 1978 και το 1986 θα συνεργαστεί με την Ειρήνη Παππά, ενώ και με διάφορες παραγωγές ταινιών, γράφοντας τα soundtrack τους, με κορυφαίες ταινίες όπως το Conquest of Paradise, τo Missing, ενώ πρόσφατα και το El Greco κ.α.
Vangelis-Conquest of Paradise
Μυθωδία
Στις 28 Ιουνίου του 2001, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου θα βιώσει τη μεγαλύτερη αναγνώριση που είχε γνωρίσει. Παρουσίασε το καινούργιο του άλμπουμ Μυθωδία στους στύλους του Ολυμπίου Διός. Η NASA επέλεξε τον Βαγγέλη και το συγκεκριμένο έργο για την αποστολή στον Άρη, ονομασμένη και ως "Οδύσσεια στον Άρη".Ήταν μία φαντασμαγορική μουσική παράσταση, κατά τη διάρκεια της οποίας προβάλλονταν με ειδικά οπτικά εφέ απεικονίσεις κυρίως από θεούς της αρχαίας Ελλάδας και διαστημικές εικόνες της ΝΑSΑ. Οι στίχοι, ο τόπος αλλά και ο λόγος πραγματοποίησης της συγκεκριμένης παράστασης άφησε σε ορισμένους πολλά ερωτήματα που κατέκλυσαν το Διαδίκτυο, υποστήριξαν δε ότι, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου και η ΝΑSΑ δεν παρουσίασαν απλά μια συναυλία αλλά επίκληση στον Δία. Σε φωνητικά που χρειάστηκαν, έλαβαν μέρος οι σοπράνο Τζέρσι Νορμαν και Καθλιν Μπατλ. Έλαβαν μέρος επίσης η Μητροπολιτική ορχήστρα του Λονδίνου και η Εθνική χορωδία της Λυρικής Σκηνής, με τον Βαγγέλη να χειρίζεται πλήκτρα και ηχητικά εφέ. Το έργο προβλήθηκε τηλεοπτικά σε όλα τα μέρη του πλανήτη με γιγαντοοθόνες, ακόμα και στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Μετά το τέλος της Μουσικής Παράστασης, ο Γάλλος Υπουργός Παιδείας Ζακ Λανγκ, απένειμε στον Παπαθανασίου τον Τίτλο του Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής σε μια τελετή στο περιστύλιο Ζάππειο.
Δισκογραφία:
(1972) Fais Que Ton Rêve Soit Plus Long Que la Nuit (1973) Earth (1973) L'Apocalypse des Animaux (1975) Heaven and Hell (1976) Albedo 0.39] (1976) La Fête Sauvage (1977) Ignacio (1977) Spiral (1978) Beaubourg (1978) Ωδές (Βαγγέλης Παπαθανασίου & Ειρήνη Παππά) (1979) China (1979) Opera Sauvage (1980) Short Stories (Γιον Άντερσον & Βαγγέλης Παπαθανασίου) (1980) See You Later (1981) chariots of fire (1981) The Friends of Mr Cairo (Γιον Άντερσον & Βαγγέλης Παπαθανασίου) (1983) Antarctica (1983) Private Collection (Γιον Άντερσον & Βαγγέλης Παπαθανασίου) (1984) Soil Festivities (1985) Mask (1985) Invisible Connections (1986) Ραψωδίες (Βαγγέλης Παπαθανασίου & Ειρήνη Παππά) (1988) Direct (1989) Themes (1990) The City (1991) Page of Life (Γιον Άντερσον & Βαγγέλης Παπαθανασίου) (1992) 1492: Conquest of Paradise (1995) Voices (1995) Ask the Mountains (Βαγγέλης Παπαθανασίου & Στίνα Νόρντενσταν) (1995) Φόρος τιμής στον Γκρέκο (1996) Portraits (1996) Oceanic (1998) El Greco (1999) Reprise 1990–1999 (2001) Mythodea — Μουσική για την αποστολή της ΝΑΣΑ: 2001 Οδύσσεια στον Άρη (2003) Odyssey (2004) Alexander (2007) El Greco (2007) Blade Runner Trilogy: 25th Anniversary (2012) The Collection
Σε μια χώρα όπου η μουσική παιδεία και η ελεύθερη δημιουργία δεν ευνοούνται αλλά κατακρίνονται και περιορίζονται, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, κατάφερε και έφτασε ψηλά με το ταλέντο του και με γνώμονα τα ιδεώδη του πολιτισμού μας. Με την κατεύθυνση αυτή κατάφερε να ξεπεράσει τις δυσκολίες που βρέθηκαν μπροστά του και ανέδειξε σύγχρονα την Ελλάδα, όπως κανένας άλλος μουσικός μέχρι σήμερα. Φαντάζεστε τι θα γινόταν, αν η παιδεία και η κοινωνία ευνοούσαν την μουσική παιδεία, όταν κάθε ένας από μας έχει στην γωνία τα εφόδια ενός σπουδαίου πολιτισμού για να εμπνευστεί;
Συνεχίζοντας τη στήλη με τα ασυνήθιστα μουσικά όργανα, θα συναντήσουμε ένα-γνωστό για τους μουσικούς-όργανο, τη Harp Guitar.
Μουσικό όργανο: Harp Guitar Κλάση: Έγχορδο Ανακαλύφθηκε: τέλη 19ου-αρχές 20ου αιώνα Χώρα: Ιταλία
Η Harp Guitar είναι ένα έγχορδο όργανο που ανακαλύφθηκε από Ιταλιάνους βιρτουόζους της μουσικής τέχνης, οι οποίοι συνήθισαν να παίζουν κιθάρα με έξτρα χορδές με πιο μπάσο ήχο. Έτσι, αυτή η τεχνική υιοθετήθηκε από πολλούς και το όργανο έμεινε στην ιστορία.
Είναι ένα όργανο που βασίζεται σε κιθάρα. Όπως θα δείτε όμως, στο πάνω αριστερά μέρος της κιθάρας, θα συναντήσουμε ένα πολύ μακρύ λαιμό, με πολλές χοντρές χορδές και χωρίς διαβαθμίσεις(όπως της κιθάρας). Αυτό το μπράτσο, διαθέτει από μόνο του ηχείο(η τρύπα που υπάρχει πίσω από τις χοντρές χορδές). Παρόλα αυτά δεν μπορούμε να πούμε πως είναι ένωση δύο οργάνων, καθώς ο τρόπος που τοποθετούμε τις χορδές είναι από την ίδια βάση. Το όνομα βγήκε από τη σύνθεση δύο οργάνων "harp" που σημαίνει άρπα και "guitar" από την κιθάρα. Το πρώτο συνθετικό της άρπας είναι δοσμένο επειδή οι πάνω χορδές είναι σαν του αυθεντικού οργάνου της άρπας. Εκτός αυτού, οι νότες αυτές δεν έχουν διαβάθμιση και τάστα όπως οι κιθάρες και παίζονται μόνο "ανοιχτές". Έχουμε πολλά είδη του οργάνου, τα κύρια πάντως είναι οι Αμερικάνικες harp guitars και οι Ευρωπαϊκές. Εκτός από τις ακουστικές(της φωτογραφίας) έχουμε και τις ηλεκτρικές.
Όπως είπαμε η προέλευση του οργάνου ήταν η Ιταλία, απ' όπου μουσικοί καλλιτέχνες όπως ο Pasqualle Taraffo, ο Mario Maccaferri ή ο Luigi Mozzani χρησιμοποιούσαν ένα είδος κιθάρας με παραπάνω μπάσες χορδές. Μετέπειτα, το φαινόμενο έγινε γνωστό και στη Γαλλία με μουσικούς όπως ο Ιταλός Ferdinando Carulli ή ο ντόπιος Napoleon Coste να μεταφέρουν το όργανο εκεί, κάνοντας το πιο γνωστό. Έτσι, έγινε γνωστό στην πάροδο του χρόνου και υπάρχει μέχρι σήμερα, με μουσικούς όπως ο Michael Hedges, ο Antoine Dufour και ο Andy McKee οι οποίοι χρησιμοποίησαν harp guitars για τις πολύτιμες συνθέσεις τους.
Σε ηλεκτρικό επίπεδο, το όργανο χρησιμοποιείται σπανιότερα. Ο Michael Hedges χρησιμοποιούσε και αυτή την κιθάρα για συγκεκριμένες συνθέσεις. Επίσης, έχουμε ονόματα όπως ο William Eaton(δημιουργός και μουσικός του οργάνου) αλλά και το Ιαπωνικό συγκρότημα Solmania οι οποίοι δημιούργησαν τη δικιά τους electric harp guitar. Τέλος, ο Finn Andrews, δημιούργησε τη δική του harp κιθάρα με 17 χορδές. Όπως καταλαβαίνετε, στο ηλεκτρικό επίπεδο, έχουμε τη παρέμβαση των ηλεκτρικών εφέ, που κάνουν το όργανο πιο πολύπλευρο.
Πώς παίζεται
Η Harp Guitar, όσο απλό είναι να εξηγήσεις και να καταλάβεις πώς παίζεται, άλλο τόσο δύσκολο είναι να παίξεις. Ουσιαστικά, έχουμε δύο διαφορετικά σημεία εστίασης, η κιθάρα που βρίσκεται στο κάτω μέρος του οργάνου, η οποία είναι μια normal κιθάρα, αλλά και οι μπασάτες χορδές(που ποικίλουν σε αριθμό) στο πάνω μέρος του. Όπως παρατηρούμε και στα βίντεο, οι μουσικοί κάνουν μια μίξη ήχων των βαρύτονων χορδών με τις χορδές της κιθάρας. Εκεί καταλαβαίνουμε και το λόγο που οι έξτρα χορδές έχουν τοποθετηθεί από πάνω, διότι, στις κιθάρες, οι πιο βαρύτονες νότες είναι ψηλά, οπότε, η λογική της τοποθέτησης τους, βοηθάει τον κιθαρίστα να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, λες και έχει παραπάνω χορδές στην κιθάρα. Η διαφορά ανάμεσα στο παίξιμο της κιθάρας και των harp χορδών είναι ότι οι τελευταίες παίζονται μόνο με το δεξί χέρι γιατί δεν περιέχουν διαβαθμίσεις και βρίσκονται στον αέρα(γι αυτό είπαμε πιο πάνω παίζεις μόνο ανοιχτές τις νότες τους). Μια καλή και συνήθης χρήση λοιπόν, είναι το παίξιμο μιας εκ των harp και ανάλογα με τη νότα να υπάρχει η ανάλογη σύνθεση. Δηλαδή, η νότα αυτή προσδιορίζει το μήκος κύματος που χρησιμοποιούμε τις κιθαριστικές νότες σαν μια απλή συγχορδία στα κιθαριστικά δεδομένα. Αν δεν καταλάβατε ακόμη λοιπόν, είναι σαν να παίζεις δύο όργανα ταυτόχρονα, που βγαίνουν από τον ίδιο άνθρωπο παίζοντας το ίδιο όργανο!
Η Harp Guitar είναι από τα σύνθετα όργανα που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα, στηριζόμενο σε ήδη υπάρχοντα και καταξιωμένα όργανα. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται η εδραίωση των προηγουμένων(π.χ. στην harp guitar η άρπα και η κιθάρα) αλλά και η προσπάθεια αναζήτησης της μουσικής σε νέα μονοπάτια. Όταν ανακαλύπτεις ένα τέτοιο όργανο, βρήκες τον δρόμο και τον δείχνεις, όμως αυτός που θα τον διαβεί είναι αυτός που θα το χρησιμοποιήσει.
Μιας και είμαστε ακριβώς στη μέση του καλοκαιριού και μας έχουν πιάσει για τα καλά οι ζέστες, ας φτιάξουμε μια λίστα με τα πιο «hot» τραγούδια για το καλοκαίρι.
Το καλοκαίρι είναι μια γιορτή! Η ανυπόφορη ζέστη δε πτοεί ορισμένους καλλιτέχνες, οι οποίοι φτιάχνουν τραγούδια και εμπνέονται από την εποχή. Όλοι περνάμε καλά το καλοκαίρι. Κανείς δε παραπονιέται εκτός από αυτούς που δεν έχουν χρόνο να ξεφύγουν καθόλου από την καθημερινότητα τους. Όπως και να χει, συστήνω σε όλους το καλοκαίρι να ακούσουν την παρακάτω λίστα.
Από σήμερα, ξεκινάει το αφιέρωμα σε επιλεγμένους δίσκους των Bon Jovi. Το αφιέρωμα θα ακολουθήσει χρονολογική σειρά και ξεκινάει σήμερα με τον πιο εμπορικό δίσκο τους και ίσως τον πιο ολοκληρωμένο, με τίτλο Slippery When Wet!
Πριν ξεκινήσουμε όμως, να πούμε λίγα πράγματα για τους Bon Jovi καθώς δεν έχουμε αναφερθεί ξανά στο συγκρότημα. Η ιστορία, όπως είναι φυσικό, έχει επίκεντρο τον Jon Bon Jovi, τραγουδιστή και frontman των Bon Jovi. Αφού είχε αποφασίσει να ασχοληθεί με τη μουσική, έψαχνε τρόπο να γίνει γνωστός πράγμα καθόλου δύσκολο για την εποχή εκείνη, αφού οι δισκογραφικές έψαχναν συνέχεια καινούργια άτομα με ταλέντο αλλά και παρουσιαστικό ώστε να τους κάνουν star. Μιλάμε για τις αρχές της δεκαετίας του '80, όπου η μουσική είχε αλλάξει ρότα, κυριαρχούσε το hard rock και το punk, με χαρακτηριστικά μουσικής τον πολύ δυνατό και ισχυρό ρυθμό, οι μαγνήτες και τα μεγάφωνα στο τέρμα, κιθάρες να..."τσιρίζουν" και δινόταν επίσης μεγάλη σημασία στην σκηνική παρουσία και το παρουσιαστικό των μουσικών. Κάπου στα μέσα του 1982 ενώ είχε γνωριστεί σε ερασιτεχνικά συγκροτήματα με τον David Bryan(πλήκτρα), ο Bon Jovi θα γνωριστεί με την Power Station Studios, εταιρία που άνηκε, κατά το ήμισυ στον ξάδελφο του Jon, τον Tony Bongiovi. Εκεί άρχισε να ηχογραφεί διάφορα κομμάτια και έκανε πολλά demos, ένα απο αυτά, μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του συγκροτήματος με τίτλο "Runaway". Το συγκεκριμένο κομμάτι άρεσε πολύ στους συντελεστές του studio και αποφάσισαν να του το ηχογραφήσουν με ολόκληρο συγκρότημα! Έτσι επέλεξαν κάποιους μουσικούς, μέσα σε αυτούς και τον Hugh Mc Donald(μπασσίστα). Το κομμάτι άρχισε να παίζει στους ραδιοφωνικούς σταθμούς της εποχής και είχε επιτυχία. Έτσι κρίθηκε αναγκαίο η ύπαρξη ενός σταθερού συγκροτήματος που να δημιουργεί επιτυχίες και να έχει frontman τον Bon Jovi. Ο ίδιος δεν ξέχασε τον φίλο του πλέον David Bryan για τα πλήκτρα, ο οποίος κάλεσε να έρθει στο συγκρότημα τον μπασσίστα John Such(πρώτο μπασσίστα των Bon Jovi) και τον Tico Torres, έναν έμπειρο drummer με καριέρα σε παλαιότερα συγκροτήματα. Επίσης, ο Bon Jovi είχε εντυπωσιαστεί με ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της Αμερικής εκείνη την εποχή, τον Richie Sambora, έναν ταλαντούχο και τεχνίτη κιθαρίστα, ο οποίος είχε κάνει περιοδεία με τον Joe Cocker. Κάπως έτσι δημιούργησαν το πρώτο συγκρότημα των Bon Jovi και ξεκίνησαν να ηχογραφούν όλοι μαζί. Τους ένωνε το πάθος για ρυθμική και ανεβαστική μουσική, με rock διάθεση και ξεσηκωτικούς στίχους! Κάπου εκεί τα βρήκαν και ξεκίνησαν το 1984 μια πολύ πετυχημένη καριέρα!
Μέλη:
Jon Bon Jovi: φωνητικά, κιθάρα, πιάνο
Richie Sambora: κιθάρες
David Bryan: πλήκτρα, πιάνο
Tico Torres: drumms
John Such, Hugh Mc Donald: μπάσο
Ο δίσκος Slippery When Wet, είναι ο τρίτος κατά σειρά δίσκος τους και κυκλοφόρησε το 1986. Την παραγωγή ανέλαβε η Mercury Records στην Βόρεια Αμερική και η Vertigo Records παγκόσμια. Θεωρείται ο πιο πετυχημένος δίσκος των Bon Jovi καθώς περιέχει πολλά από τα πιο πετυχημένα τραγούδια των Bon Jovi καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας τους! You Give Love A Bad Name, Livin' On A Prayer και Wanted Dead Or Alive είναι 3 από τα πιο διάσημα τραγούδια τους και περιέχονται στο Slippery When Wet! To προηγούμενο άλμπουμ τους "7800 Fahrenheit" είχε επιτυχία όμως δεν τους έδωσε αυτό που ήθελαν, μια καθολική και παγκόσμια αναγνώριση. Οπότε αλλάξανε πλάνο, για τον δίσκο αυτόν. Έτσι προσέλαβαν τον επαγγελματία δημιουργό τραγουδιών Desmond Child για να συνεργαστούν στην γραφή τραγουδιών και στίχων.
Λίστα κομματιών: Πρώτη όψη 1. Let It Rock 2. You Give Love A Bad Name 3. Livin' On A Prayer 4. Social Disease 5. Wanted Dead Or Alive
Δεύτερη όψη 6. Raise Your Hands 7. Without Love 8. I'd Die For You 9. Never Say Goodbye 10. Wild In The Streets
O δίσκος διπλής όψης, ξεκινάει με το, αντιπροσωπευτικό του τίτλου του, κομμάτι Let It Rock, ένα δυνατό rock τραγούδι, με δυνατά φωνητικά και ρυθμό που αναπνέει. Το τραγούδι ξεκινάει με μια μεγάλη εισαγωγή που περιέχει ήχους κιθάρας και τα χαρακτηριστικά "μαρσαρίσματα" της εποχής εκείνης και στο background βρίσκονται πλήκτρα που δημιουργούν μια ανήσυχη ατμόσφαιρα, προειδοποιώντας τον ακροατή ότι θα ακούσει κάτι πολύ δυνατό. Έπειτα ξεκινάει το κομμάτι που δίνει αυτό που πράγματι προειδοποιούσε η εισαγωγή, ένα δυνατο rock κομμάτι.
Το επόμενο κομμάτι είναι το πασίγνωστο You Give Love A Bad Name. Το τραγούδι αυτό αντιπροσωπεύει ολόκληρη γενιά μουσικής, μια γενιά που την χαρακτηρίζουν με πολλά ονόματα όπως glam rock, μελωδικό hard rock, hard rock των '80s και πολλά άλλα. Το τραγούδι ξεκινάει με δυνατά φωνητικά χορωδίας και μετά την παύση δίνεται το δυνατό vibe και ο ρυθμός του μελωδικού hard rock.
Το τρίτο κομμάτι, είναι ακόμη πιο γνωστό από το δεύτερο. Livin On A Prayer, ένα κομμάτι που το ξέρουν ακόμη και αυτοί που δεν ακούνε Bon Jovi. Σε αυτό το κομμάτι πέφτουμε λίγο ρυθμικά, όμως έχουμε πειραματισμό σε ηχητικά εφέ και ρυθμούς. Αν αναλογιστούμε τα 2 προηγούμενα συμαγη hard rock κομμάτια, το εγχείρημα του να μπει το συγκεκριμένο τραγούδι μετά από αυτά είναι πολύ σωστό.
Το επόμενο κομμάτι είναι το Social Disease. Επιστρέφουμε πάλι στο rock της εποχής πολύ δυναμικά! Ακούμε και κάποια πνευστά στο κομμάτι τα οποία προσφέρουν κάτι παραπάνω. Ενώ είναι πολύ χαρούμενο κομμάτι, η δομη του είναι κάπως μονότονη.
Το τελευταίο κομμάτι της πρώτης όψης, είναι το επίσης πασίγνωστο Wanted Dead Or Alive. Είναι το πιο ολοκληρωμένο και πολύπλοκο κομμάτι του δίσκου. Έχει πολλά μουσικά μέρη και πολλές αλλαγές. Ένα κομμάτι που χαρακτηρίζεται ως ρυθμικό μπαλαντοειδές κομμάτι. Στην αρχή έχουμε ένα κιθαριστικό εισαγωγικό "σημείωμα" made by Sambora που απογειώνει το κομμάτι. Επίσης έχουμε ξεχωριστά σημεία στο κομμάτι που ξεχωρίζουν τα κουπλέ από τα ρεφρέν. Τέλος, αναγνωρίζουμε σημεία επιρροής της μουσικής των Bon Jovi από southern rock συγκροτήματα.
Με το που ξεκινάει η δεύτερη όψη, μπαίνει το κομμάτι Raise Your Hands με τέρμα τα γκάζια! Άλλο ένα κομμάτι, όπως το Social Disease που αντικατοπτρίζει ακριβώς τη μουσική της εποχής. Δυναμικά φωνητικά, συνεχόμενος ρυθμός και χαρακτηριστική κιθάρα.
Το επόμενο κομμάτι ονομάζεται Without Love. Μια ρυθμική και δυναμική μπαλάντα της εποχής.
Έπειτα, έρχεται το I'd Die For You να ανεβάζει το ρυθμό πάλι. Ένα κομμάτι που ενώ δίνει ρυθμό και ένταση, το δίνει με μινόρε συγχορδίες και μελαγχολική διάθεση. Το I'd Die For You θυμίζει πολύ τον τρόπο που έγραφε το συγκρότημα στον πρώτο τους δίσκο.
Φτάσαμε στο Never Say Goodbye... Κάπου εδώ, τα φώτα πέφτουν, ο ρυθμός και η ένταση πέφτει και ακολουθεί μια πολύ μελωδική μπαλάντα και ρομαντική μπαλάντα, χαρακτηριστικά της εποχής.
Και τέλος, για αποφώνηση του άλμπουμ, έρχεται το Wild In The Streets. Μη σας παραπλανά ο τίτλος του κομματιού. Το κομμάτι περισσότερο παιδική χαρά θυμίζει παρά αγριότητα. Ένα αρκετά χαρούμενο και γρήγορο κομμάτι, με στοιχεία της μουσικής που περιγράψαμε και δυνατά φωνητικά.
Το Slippery When Wet ήταν ένας δίσκος που έμεινε 8 συνεχόμενες εβδομάδες στην πρώτη θέση των charts και έκανε μεγάλη αίσθηση με το που βγήκε. Επίσης είναι ο πρώτος σε πωλήσεις δίσκος των Bon Jovi! Τέλος, αν αναλογιστούμε την προχειρότητα που γραφόντουσαν κομμάτια εκείνη την εποχή σε σχέση με 5-6 χρόνια πριν, το Slippery When Wet κάπως ξεχώρισε και έδειξε σημεία ποιότητας. Επίσης, ενώ βρισκόμαστε σε μια εποχή που ισοπεδώνουμε τα '80s και αποθεώνουμε τα '90s (καινούργια μόδα;), το συγκεκριμένο άλμπουμ έχει κρατηθεί σταθερό και δεν υποβαθμίζεται.
Καιρός να αναλύσουμε ένα από τα μεγαλύτερα κομμάτια όλων των εποχών, το Comfortably Numb των Pink Floyd! Ένα κομμάτι μουσικής και στιχουργικής αρτιότητας, θα μας απασχολήσει αρκετά, ψάχνοντας να βρούμε την πραγματική ερμηνεία του, μουσικά και νοηματικά.
Το κομμάτι γράφτηκε το 1979 για τον θρυλικό δίσκο των Pink Floyd με τίτλο The Wall, έναν από τους πιο πετυχημένους δίσκους του συγκροτήματος και γενικότερα του κόσμου. Η αναγνωρισιμότητα του είναι μεγάλη, καθώς είναι στα 20 πιο γνωστά κομμάτια τους. Για την θέση του στο Wall, μπορούμε να πούμε ότι ταιριάζει άρτια με το θέμα του δίσκου δίπλα στο Another Brick In The Wall, το Young Lust κ.α.
Για τη μουσική σύνθεση του Comfortably Numb μπορούμε να πούμε ότι φαίνεται η ιδιαίτερα δημιουργική σύνθεση που συναντάται στα τραγούδια των Floyd, η οποία έχει πολλές πλευρές και πολλά μουσικά στοιχεία. Η πλευρά της δημιουργικότητας που φαίνεται είναι η progressive ατμοσφαιρική rock, με τα πλήκτρα να δημιουργούν στο background την ιδανική «διαστημική» ατμόσφαιρα ώστε να πατήσει ο αυστηρός «αδιάλλακτος» ρυθμός του μπάσου και των drums. Πρωταρχικό ρόλο θα παίξει η κιθάρα, όπου ο ρόλος του David Gilmour θα απογειώσει τη σύνθεση με σκληρό ροκ ρυθμό και hard solo. Κατά την εξέλιξη του τραγουδιού, δίνεται η εντύπωση ότι μας παρουσιάζεται ένα ήρεμο και χαλαρό σε θεματολογία κομμάτι με όμορφα λόγια, όμως η σκληρότητα της κιθάρας και η αυστηρότητα του ρυθμού υποδηλώνουν κάτι πιο βαθύ.
Εκεί κάπου θα έρθουν οι στίχοι και θα μας λύσουν κάθε απορία για τον σκοπό της δημιουργίας του τραγουδιού και τη θεματολογία του. Ένα κομμάτι με κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο, που ασκεί κυρίως αυστηρή κριτική στον απλό λαό ο οποίος βρίσκεται στον βαθύ ύπνο της καθημερινότητας του.
Στιχουργική-θεματική ανάλυση:
Το Comfortably Numb έχει συγκεκριμένη δομή ανάπτυξης. Προηγούνται δύο κουπλέ και μια γέφυρα που καταλήγουν στο ρεφραίν, δομή που συμβαίνει δύο φορές. Μέσα από τα κουπλέ, ο στιχουργός αναδεικνύει την οκνηρία του απλού λαού, κάνοντας μια λιτή ψυχολογική ανάλυση παρατηρώντας τις καταθλιπτικές τάσεις του μέσου ανθρώπου, το καθημερινό άγχος, τα αφόρητα εμπόδια και βάρη που κουβαλάει στη ζωή του και τον ψυχολογικό πόνο που νιώθει. Παρ’ όλες τις ενδείξεις των παθήσεων που έχει όμως, δεν μπορεί να ονοματίσει τον λόγο που του συμβαίνει αυτό. Ειρωνεία έτσι; Γιατί αυτό που πρέπει να ξέρει πρωτίστως είναι τι του το προκαλεί. Κάπου εκεί μπαίνει η γέφυρα, όπου ο στιχουργός μπαίνει στη θέση αυτού που κάθεται απέναντι στον μέσο άνθρωπο αλλά και στον εαυτό του (και αυτός παθών φαίνεται), και ενώ αναφέρει ότι δεν υποχωρούν οι πόνοι, απλά πολλαπλασιάζονται, ενώ γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να μας βοηθήσουν. Το ζητούμενο είναι όμως, πράγματι είναι αυτή η αλήθεια ή η βοήθεια είναι προσωρινή; Μήπως ο άλλος άνθρωπος βλέπει ένα μικρό ποσοστό του προβλήματος και κοιτάει το δέντρο και όχι το δάσος; Όλα αυτά έρχονται σε συνάρτηση με έναν μείζονα προβληματισμό, «ήμουν στη θέση που βρίσκομαι σήμερα όταν ήμουν μικρός»; Όλοι θυμόμαστε ότι όσο ήμασταν μικροί είχαμε ελευθερία και η ζωή μας ήταν ξένοιαστη, τα χέρια μας τα νιώθαμε «σαν δύο μπαλόνια» όπως λέει και στο κομμάτι. Τι φταίει λοιπόν που άλλαξε αυτό το συναίσθημα και τι μας προκαλεί αυτά τα προβλήματα; Το ρεφραίν έρχεται να μας λύσει τις εύλογες απορίες μας με μια ευφυέστατη φράση… “I Have become Comfortably Numb”, όπου σε ελεύθερη μετάφραση, «Έχω ναρκωθεί βολικά».
Αυτό λοιπόν δημιουργεί πλήθος σκέψεων. Μια καλή ανάλυση της φράσης αυτής είναι ότι η κατάφορη πίεση της καθημερινότητας μπορεί να μας καταβάλλει, όμως εν τέλει συμβιβαζόμαστε με αυτό, ενώ ο νους μας και η σκέψη μας γλυκαίνεται προσωρινά από υλικές απολαύσεις (π.χ. χρήματα, φαγητό, ΤV, PC), καθιστώντας μας ανίκανους να συγκεντρωθούμε και να κοιτάξουμε την πηγή των προβλημάτων στα μάτια.
Το Comfortably Numb προάγει την νοοτροπία της progressive rock σκέψης με τον καλύτερο τρόπο. Με μια πρώτη ματιά αυτό που βλέπουμε είναι ασυνήθιστη μουσική και ασυνήθιστα λόγια. Αν όμως δώσουμε την απαιτούμενη σημασία σε καθένα από τα δύο, τότε θα ανακαλύψουμε σπουδαία πράγματα, τα οποία διδάσκουν και παιδαγωγούν.
Στίχοι: Hello, Is there anybody in there? Just nod if you can hear me Is there anyone home? Come on Now I hear you're feeling down I can ease your pain Get you on your feet again Relax I'll need some information first Just the basic facts Can you show me where it hurts? There is no pain you are receding A distant ship's smoke on the horizon You are only coming through in waves Your lips move But I can't hear what you're saying When I was a child I had a fever My hands felt just like Two balloons Now I've got that feeling once again I can't explain You would not understand This is not how I am I... Have become comfortably numb O.K. Just a little pin prick There'll be no more aaaaaaaah! But you may feel a little sick Can you stand up? I do believe it's working Good That'll keep you going through the show Come on It's time to go There is no pain you are receding A distant ship's smoke on the horizon You are only coming through in waves Your lips move But I can't hear what you're saying When I was a child I caught a fleeting glimpse Out of the corner of my eye I turned to look but it was gone I cannot put my finger on it now The child is grown The dream is gone I... Have become comfortably numb Δείτε εδώ ένα αναλυτικό άρθρο για τους Pink Floyd.
H Glass Harmonica εφευρέθηκε το 1761 από τον Βενιαμίν Φραγκλίνο, ένα από τα μεγαλύτερα μυαλά του 18ου αιώνα και ένας από τους εθνοπατέρες των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Glass Harmonica είναι ένα άκρως ενδιαφέρον όργανο, που χρησιμοποιεί τη φυσική υπόσταση του γυαλιού και του νερού, ώστε να παράγει ήχο. Πήρε το όνομα της Από το Γυαλί και την Ελληνικής προέλευσης λέξη της Αρμονίας. Είναι ένα σταθερό μουσικό όργανο (δε χρειάζεται να το μετακινήσεις συγκεκριμένα) που αποτελείται από τη ξύλινη βάση του, ένα πετάλι, μια σειρά από γυάλινα μπολ, τα όποια έχουν τοποθετηθεί στη σειρά.
Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος εφηύρε τη Glass Harmonica όταν είδε τον Edmund Delaval να παίζει μουσική βρέχοντας τα δάχτυλα του και τρίβοντας ποτήρια κρασιού, στο Cambridge της Αγγλίας. Δούλεψε σκληρά για να το πραγματοποιήσει μαζί με τον Charles James, παρασκευαστή γυάλινων μπολ, στο Λονδίνο.
Πως παίζεται
Η Glass Harmonica χρησιμοποιεί τη μέθοδο της τριβής βρεγμένου δάχτυλου με γυαλί, το οποίο παράγει ήχο. Στην αρχική έκδοση του Φραγκλίνου, αποτελείται από 37 μπολ που έχουν στοιχηθεί οριζόντια ενωμένα με ένα σίδερο που τα διαπερνά. Το σίδερο, στροβιλίζει με τη βοήθεια του πεταλιού το οποίο βρίσκεται κάτω από το όργανο και χειρίζεται με το πόδι. Έτσι κινούνται και τα 37 γυάλινα μπολ, ενώ ο μουσικός έχοντας βρεγμένα τα δάχτυλα του, ακουμπάει απαλά τις άκρες τους, παράγοντας ήχο. Το μυστικό όμως κρύβεται σε αυτό το σημείο. Κάθε μπολ έχει δημιουργηθεί έτσι, ώστε να παράγει διαφορετική νότα! Ανάλογα με το μέγεθος και το πάχος τους, παράγουν μοναδική νότα. Πάνω σε κάθε μπολ, είχαν τοποθετηθεί ειδικές ζάντες με διαφορετικό χρώμα, ώστε να ξεχωρίζουν οι νότες που παίζονταν. Έτσι το μωβ αντιστοιχούσε για τη νότα Σι, το κόκκινο για Ντο, πορτοκαλί για Ρε, κίτρινο για Μι, πράσινο για Φα, μπλε για Σολ, αλλά και άσπρο για κάποιες νότες που είναι ενδιάμεσες τους και δε βρίσκονται στη κλίμακα. Πολλοί μεγάλοι μουσικοί και συνθέτες χρησιμοποίησαν τη Glass Harmonica στις συνθέσεις τους. Μερικοί από αυτούς είναι ο Wolfgang Amadeus Mozart, ο George Frideric Handel, ο Ludwig van Beethoven και ο Richard Strauss, μαζί με παραπάνω από 100 ακόμη συνθέτες.
Πολλοί χρησιμοποίησαν το όργανο, αποδεικνύοντας την εξάπλωση του σε όλο τον κόσμο. Πολλοί αριστοκράτες της εποχής αλλά και μεταγενέστεροι, προτίμησαν να κάνουν μαθήματα μουσικής με αυτό παρά τα καθιερωμένα όργανα του πιάνου, του βιολιού ή της κιθάρας, όπως για παράδειγμα η ίδια η Μαρία Αντουανέτα που πήρε μαθήματα από τη πρώτη μουσικό που έπαιξε ποτέ Glass Harmonica, Marianna Davies. Έργα όπως η μουσική του μπαλέτου Othello, ή του καινούργιου έργου όπερας Written on Skin (πρεμιέρα 2012), δείχνουν την εξάπλωση του οργάνου και σε άλλες τέχνες.
Όπως είδαμε οι χρήσεις της Glass Harmonica έχει πολλές λειτουργίες, ενώ ακούγοντας το μοναδικό ήχο που παράγει σίγουρα μπορούμε να σκεφτούμε ακόμη περισσότερες. Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος έκανε αυτό που αρμόζει σε κάθε εφευρέτη, να απλοποιεί μια συγκεκριμένη λειτουργία κατά την εκτέλεση της. Σίγουρα το στήσιμο ενός πάγκου με 37 ποτήρια κρασιού και το τρίψιμο τους γύρω γύρω από το στόμιο, παράγει το ίδιο αποτέλεσμα, όμως είναι αρκετά πιο κουραστικό. Με αυτόν τον τρόπο όμως, ο Φραγκλίνος απλοποίησε τη παραγωγή μουσικής χωρίς να “πειράξει” το φυσικό τρόπο παραγωγής της.
Μια εκπληκτική εφεύρεση με πολλές χρήσεις, έγινε ένα ακόμη μοναδικό όργανο. ;Όπως δήλωσε και ο ίδιος ο Βενιαμίν Φραγκλίνος:
"Από όλες μου τις εφευρέσεις, η glass harmonica μου έδωσε τη μεγαλύτερη προσωπική ικανοποίηση"
