-Είσαι Ερασιτέχνης...-ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Φυσικά και χαίρομαι που είμαι ερασιτέχνης! Τιμή μου και καμάρι μου. Για την ακρίβεια δε δέχομαι να είμαι κάτι άλλο. Ας ήμουν μόνο αυτή η λέξη, δίχως παρανοήσεις, κακόβουλα σχόλια και μακάρι να μη παρέκκλινα ποτέ της φυσικής της έννοιας. Με αφήνει η ζωή; Η κοινή γνώμη τι λέει; Η αγορά εργασίας; Ε λοιπόν, τις έχω γραμμένες...

Γιατί αγαπώ την τέχνη αγαπητοί αναγνώστες, την ἔραμαι για την ακρίβεια! (ερασι- (< ἔραμαι) + τεχνης ). Μα γιατί εκπλήσσεστε; Μήπως μπερδευτήκατε και σύμφωνα με το ρεύμα της νεοελληνικής γλώσσας και των παρερμηνειών της, χρησιμοποιείτε λάθος την έννοια της; Μα όποιος αγαπά την τέχνη είναι ερασιτέχνης. Από μικρός γοητεύομαι με πολλές τέχνες,  περισσότερο με τη μουσική αλλά και την ζωγραφική, την γλυπτική και ό,τι τις περιβάλλει, την τέχνη του λόγου, κινηματογράφο, φωτογραφία! Ενδιαφέρομαι να παρακολουθώ τεχνικές κατασκευής αντικειμένων και την μαγειρική. Εξάλλου τα πάντα χρειάζονται τέχνη και ερασιτεχνισμό (αγάπη για την τέχνη αυτή), ώστε να γίνουν σωστά. Οι εργατικές τέχνες των κατασκευών, οι επισκευές τους, η ίδια η αρχιτεκτονική. Τέχνη υπάρχει παντού, σε ό,τι είναι άρτια επιμελημένο και κατασκευασμένο. Μου αρέσει επίσης η τέχνη της εξάσκησης και της προσέγγισης των αθλημάτων. Πρεσβεύουν χρήσιμες αξίες: το ευ αγωνίζεσθαι, τη συνεργασία, την αλληλοβοήθεια, την εκτίμηση του αντιπάλου. Την ειρήνη, την χαρά, την ελπίδα. 

Η τέχνη δεν έχει τιμή. Αυτό που έφτιαξα είναι ανεκτίμητο, γιατί ήταν κάποια στιγμιαία έμπνευση, μια ανάμνηση που τη θυμάμαι έτσι. Δε θέλω να την πουλάω ούτε να την αγοράζω. Δεν σημαίνει όμως ότι δεν θα την μοιράσω ή δεν θα την χαρίσω. Μα εκεί ακριβώς είναι το ανεκτίμητο. Η δυνατότητα της έκφρασης και η αξία της προσφοράς της. Δεν θέλω να πληρώνομαι για να ασκούμαι και να αθλούμαι. Για πρωταθλητισμό; Μα τι εννοείτε πρωταθλητής; Συγχαρητήρια σε αυτόν που κερδίζει, όμως αύριο θα είναι άλλος. Μπράβο σε όσους αγωνίστηκαν.

Ο ανθρώπινος κόσμος χρειάζεται απαραίτητα την τέχνη. Βλέπετε την μιμήθηκε από την ίδια τη φύση... την πραγματική ΤΕΧΝΗ. Χωρίς αυτή τα πάντα είναι άοσμα, γίνονται καταναγκαστικά. Για παράδειγμα δεν ενδιαφέρομαι να σχεδιάζω και να κατασκευάζω σπίτια. Κανείς δεν πρέπει να μου το επιβάλλει, γιατί δεν θα ανταποκριθώ στον αυτοσκοπό της τέχνης της κατασκευής, διότι δε θα μου αρέσει, δηλαδή δεν θα είμαι σε αυτή την περίπτωση ερασιτέχνης για όσους δεν το αντιλαμβάνονται. Και σίγουρα αυτό που θα πράξω δεν θα είναι τέχνη αλλά θα είναι κάτι βιαστικό και θα το τελειοποιήσω με περίσσιο και "επίπονο" εξαναγκασμό. Δεν θέλω να πραγματοποιώ κάτι αναγκαστικά. Γιατί αν δεν το χαίρομαι, δεν το αγαπώ. Δεν θα είμαι πια ερασιτέχνης. 

Αν δεν είμαι ερασιτέχνης είμαι απλώς ένας επαγγελματίας. Θα πληρώνομαι και θα πράττω. Θα δουλεύω σκληρά, όμως στο τέλος θα πληρώνομαι και αυτό έχει σημασία. Γιατί λατρεύω τα χρήματα... έτσι έμαθα να ζω. Δηλαδή να αποκτώ κάτι σκληρά, για να το παρέχω στον εαυτό μου, στην οικογένεια μου. Και έπειτα να αγοράζω την τέχνη κάποιου άλλου, τις υπηρεσίες του, να τραφώ με τέχνη άλλου, να στολίσω τους τοίχους μου με τέχνες άλλων, να αγοράσω μηχανές αναπαραγωγής τεχνών των άλλων, θέλω να γεμίσω το σπίτι μου με όση περισσότερη τέχνη!...άλλων. Είμαι βιομηχανικός άνθρωπος εγώ. Έμαθα να δουλεύω για να αγοράζω. Να ασκώ τέχνη μόνο αν μου αποφέρει κέρδη. Γενικότερα να πράττω μόνο όταν κερδίζω. Εμ για τι με περάσατε, για ερασιτέχνη; 

Περί Παιδείας των Θρησκευμάτων.

Στη βασική διδασκαλία της ελληνικής παιδείας, που ξεκινά από το Δημοτικό και ολοκληρώνεται στο λύκειο, περιλαμβάνονται όλες οι βασικές γνώσεις που θα πρέπει να έχει ο μαθητής που μετ' έπειτα θα εισαχθεί σε ένα τριτοβάθμιο ίδρυμα να συνεχίσει και να εξειδικευτεί λαμβάνοντας επιστημονικές γνώσεις που θα τον ωθήσουν σε μια εργασία. 

Ας μεταφερθούμε στη μαθητική μας περίοδο να αποδομήσουμε τα μαθήματα και τις γνώσεις που λάβαμε: τα απολύτως απαραίτητα Μαθηματικά, η εξάσκηση του γραπτού λόγου και της Ελληνικής Γλώσσας, η κατανόηση των Φυσικών νόμων που στηρίζεται το σύμπαν και σε μεταγενέστερο στάδιο της Χημείας μαθαίνοντας την ύλη και από τι αποτελείται, η κατανόηση της Βιολογίας και φυσιολογίας του κόσμου μας αναγνωρίζοντας τα είδη και τα "ιδιαίτερα" της Φύσης, Γεωγραφία και μελέτη του περιβάλλοντος γνωρίζοντας καλύτερα τον κόσμο μας, μια πρώτη ξένη γλώσσα τα Αγγλικά και μεταγενέστερα ή Γαλλικά ή Γερμανικά και η Γυμναστική του σώματος που συμπληρώνει το υγιές πνεύμα. Παρατηρώντας τη βασική γνώση όπως από τους εγκύκλιους της Παιδείας του ελληνικού κράτους έχει  θεσπιστεί, παρατηρούμε ότι είναι υπερπλήρης και επαρκής, συζητώντας πάντα σε ένα ουτοπικό πλαίσιο έχοντας σίγουρη την σωστή παράδοση του μαθήματος, τα κατάλληλα βιβλία και το δομημένο σύστημα παιδείας.  Η βασική γνώση που λαμβάνουμε σε αυτά τα 12 πρώτα χρόνια παιδείας, συμπληρώνεται από ένα λιγότερο δημοφιλές μάθημα τα Θρησκευτικά. Το συγκεκριμένο μάθημα ξεκινά αν δεν απατώμαι από τις πρώτες κιόλας τάξεις δημοτικού όπου γνωρίζουμε πιο εντατικά τη Χριστιανική Θρησκεία και κάποια στιγμή στο μακρύ μέλλον της Β' Λυκείου μαθαίνουμε κάποιες άλλες εξίσου μεγάλες θρησκείες όπως ο Ισλαμισμός, ο Ιουδαϊσμός ή ο Βουδισμός. 

Ειδικά τα τελευταία χρόνια (και μου κάνει τεράστια εντύπωση που τόσα χρόνια δεν είχε ειπωθεί κάτι) έχει αμφισβητηθεί έντονα από πολλούς η διδασκαλία των Θρησκευτικών. Ακόμη, αυτές τις μέρες έγινε ένα πανελλαδικό ζήτημα, καθώς η αναπληρώτρια Υπ. Παιδείας Σία Αναγνωστοπούλου εκ νέου αναφέρθηκε στο λεπτό αυτό θέμα. Πράγμα το οποίο προκάλεσε αντιδράσεις στην ακόμη "σιδηροδέσμια" από το "εθνικό της θρήσκευμα", Ελλάδα. 

Να μια εμπειρία μαθητή που βρισκόταν στα σχολεία τη προηγούμενη δεκαετία: Το μάθημα των θρησκευτικών στο Δημοτικό από το 1/3 των μαθητών αντιμετωπιζόταν ως "ώρα του παιδιού" ή με αδιαφορία. Έμαθα καλά τις προσευχές και άκουσα την ήδη χιλιοειπωμένη και γνωστή από το σπίτι μου ή τα μέσα και τα βιβλία ιστορία της χριστιανικής πίστης. Το ποσοστό της αδιαφορίας μεγάλωνε όλο και περισσότερο φτάνοντας ως τα μέσα γυμνασίου που μάθαμε το "Πιστεύω" με το ζόρι καθώς τα θρησκευτικά είχαν μόνο αυτό να δείξουν ως "Ύλη Εξετάσεων" και να θυμίσω ότι ακόμη όλα τα μαθήματα μετρούσαν στο μέσο όρο. Στο Λύκειο πια, ήταν το μάθημα που θα κάτσεις κάτω( κοπάνα ).

Διερωτώμαι, όπως πολλοί, τη χρησιμότητα του συγκεκριμένου μαθήματος στην εκπαιδευτική διαδικασία, τουλάχιστον ως έχει. Κανείς μαθητής δε του δίνει σημασία, ή τουλάχιστον όσο πιο πολύ προχωρά τη μαθητική του ζωή, τόσο περισσότερο απομακρύνεται από αυτό. Ευθύνη δεν έχει ούτε ο μαθητής ούτε ο καθηγητής αλλά το ίδιο το μάθημα. Η άποψη που επικρατεί: Σε μια κοινωνία που όλο εξελίσσεται και εκσυγχρονίζεται φαίνεται ανούσιο το μέλος της να μελετά μυθολογία. Δεν συμμερίζομαι καθόλου αυτή την άποψη. Καταρχάς η κοινωνία εξελίσσεται όμως δε μπορούμε να διαγράφουμε έτσι απλά τα παρελθόντα ως ιστορικά γεγονότα ή ακόμη και παραδόσεις. Η μελέτη των παλαιών είναι αντιθέτως μάθημα ζωής για τους νέους, τους καθιστά πιο έμπειρους και πιο "διαβασμένους" στη διαχείριση της ζωής τους, αποφεύγοντας τα λάθη παλαιότερων εποχών. Επίσης, ο εκσυγχρονισμός και η εξέλιξη, να είμαστε σίγουροι γι αυτό, δεν υπάρχει περίπτωση να καθυστερήσει με αυτό τον τρόπο, γιατί τρέχει με τρομερές ταχύτητες στη βιομηχανική περίοδο που ζούμε. Ακόμη, δε θα σταματήσω να πιστεύω ότι οποιαδήποτε διάλεξη ή παράδοση μαθήματος δεν είναι άχρηστη, αρκεί να γίνει μεθοδικά και με συγκεκριμένο σκοπό. 

Θα μπορούσε λοιπόν να εξελιχθεί σε γνωριμία και μελέτη της κουλτούρας, του πολιτισμού και της παράδοσης κοινωνιών από όλο τον κόσμο, καθώς και να υπάρξει ομαλή συσχέτιση (και όχι σύγκριση) διαφορετικών συνηθειών ζωής, κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στις θρησκευτικές τελετές και συνευρέσεις που καταλάμβαναν σημαντική θέση στη ζωή των ανθρώπων, κυρίως σε άλλες εποχές. Φυσικά το μάθημα να ξεκινά από τις ιστορίες και αλληγορίες σε μικρές ηλικίες και στο λύκειο να εξελίσσεται σε ένα μάθημα πολιτισμικής αναζήτησης των κοινωνιών ανάλογα με τα κοινωνικοπολιτικά τους ενδιαφέροντα.

Τίποτα δε θα πρέπει να επιβάλλεται στη Παιδεία. Είτε αυτό είναι απολύτως χρήσιμο είτε αδιάφορο. Δεν υπάρχει όμως γνώση ή πληροφορία που να είναι άχρηστη. Ο νους ενός παιδιού απορροφά τις γνώσεις σαν σφουγγάρι, όμως έχει τη δυνατότητα να φιλτράρει τη πληροφορία, πόσο μάλλον στο σήμερα όπου τα παιδιά έχουν το εργαλείο του ίντερνετ. Θα πρέπει να ενθερμαίνουμε το ενδιαφέρον του μαθητή και όχι να του επιβάλλουμε ό,τι πιστεύουμε ότι είναι χρήσιμο για μας. Το μάθημα των Θρησκευτικών  ως έχει, μόνο με επιβολή μπορεί  να διδαχτεί  στους μαθητές.

Ασυνήθιστα Mουσικά Όργανα-Hang

Μουσικό όργανο: Hang
Κλάση: Κρουστό
Ανακαλύφθηκε: 2000
Χώρα: Ελβετία

Το Hang Drum είναι ένα μουσικό όργανο, το οποίο σχεδιάστηκε και δημιουργήθηκε από τους Felix Rohner και Sabina Scharer στην Βέρνη της Ελβετίας. Η εταιρία τους, στην οποία δημιούργησαν την ιδέα και το όργανο, ονομάζεται PAN Art Hangbau AG. Πολλοί το ονομάζουν Hang Drum, όμως οι δημιουργοί του επιμένουν στη μη χρησιμοποίηση του συγκεκριμένου όρου, διότι αλλοιώνει την σύσταση του και την ύπαρξη του σαν όργανο.

Το όργανο έχει φτιαχτεί από 2 μισά κελύφη από συγκεκριμένα επεξεργασμένο χάλυβα, ενώ το σχήμα του είναι σαν οβάλ σε τρισδιάστατη μορφή, μοιάζοντας με τα U.F.O σε ταινίες και σχέδια. Δεν περιέχει κάποιου είδους χορδές ή έχει κάποια μεμβράνη για να κουρδίζεται, ούτε λαμβάνει κάποιο είδος φυσήματος για να παιχτεί. Το μόνο που χρειάζεται, είναι να χτυπήσεις κάποια συγκεκριμένα βαθουλώματα, που διαφαίνονται στην επιφάνεια του, τα οποία παράγουν συγκεκριμένους διαφορετικούς ήχους. Ο ήχος της κρούσης και η αναπαραγωγή της ηχούς του από το άδειο εσωτερικό του, παράγουν τον μοναδικό ήχο. Από την επάνω πλευρά, υπάρχουν 7 βαθουλώματα με ξεχωριστούς ήχους όταν τα χτυπάς, ενώ στο κέντρο, είναι μια κεντρική νότα. Από κάτω, υπάρχει μια τρύπα στο κέντρο η οποία παράγει και αυτή νότες.

Το αποτέλεσμα της δημιουργίας του ήταν προϊόν πολλών ετών μελέτης πάνω σε μεταλλικές επιφάνειες. Αφού δημιουργήθηκε το πρώτο τελειοποιημένο Hang, έπειτα οι δημιουργοί του με την ίδια λογική, επεξεργάστηκαν το σχήμα και το όργανο και έβγαλαν και άλλες εκδοχές του. Το όνομα Hang προέρχεται από την γερμανική διάλεκτο που χρησιμοποιούν στην Ελβετία και σημαίνει χέρι.

Πώς παίζεται

Όπως θα παρατηρήσετε και στα βίντεο, ο μουσικός παίζει το όργανο με τα χέρια και κυρίως με δάχτυλα. Κάθε χτύπημα του, αντιστοιχεί σε νότα και ήχο. Ο ήχος που παράγεται είναι πολύ χαρακτηριστικός και τρομερά παράξενος. Είναι ένας ήχος ζεστός (ή και τροπικός θα έλεγα) και πολύ απαλός. Μεταφέρει μια εξωτική αύρα της μουσικής που σε άλλους θυμίζει θάλασσα, σε άλλους την ησυχία των σπηλαίων και την ομορφιά των σταλακτιτών και σε άλλους κάτι φαντασμαγορικό. Το κύριο πάντως είναι ότι καταφέρνει και ηρεμεί τον ακροατή. Το κεντρικό εξόγκωμα που βρίσκεται στην κορυφή του οργάνου, ανάλογα το πώς θα παιχτεί, ακούγεται σαν άρπα, σαν κουδούνια και πολλά άλλα.

Αυτά είναι τα ελάχιστα που μπορούν να ειπωθούν για το συγκεκριμένο όργανο, καθώς αν το εξερευνήσεις περισσότερο, σίγουρα θα προκύψουν περαιτέρω συμπεράσματα. Δεν γνωρίζω εάν οι δημιουργοί του ξέρουν ακριβώς τι έχουν δημιουργήσει, πάντως ευελπιστώ ότι θα μάθω περισσότερα γι αυτό και θα παρακολουθήσω με αρκετό ενδιαφέρον τον τρόπο που το συγκεκριμένο όργανο μπορεί να συνεργαστεί με άλλα και να υπάρξει σε συγκρότημα…

38 Χρόνια χωρίς Έλβις Πρίσλευ

38 χρόνια συμπληρώθηκαν, από το θάνατο του Έλβις Πρίσλευ. Ένα άρθρο αφιέρωμα στον βασιλιά του rock n' roll.

Ο Elvis Aaron Presley (8 Ιανουαρίου 1935 - 16 Αυγούστου 1977) γεννήθηκε στο Τουπέλο του Μισισίπι. Γνωστός και με το προσωνύμιο "Βασιλιάς της Ροκ εν Ρολ" και "Βασιλιάς", ήταν τραγουδιστής, μουσικός και ηθοποιός ενώ θεωρείται από πολλούς ως ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες των τελευταίων 50 ετών. 

Το 1945, ο Έλβις θα αποκτήσει την πρώτη του κιθάρα. Έτσι θα αρχίσει να μαθαίνει να παίζει καθώς και να πρωτοτραγουδάει. Όμως η αλλαγή περιβάλλοντος, όταν έφυγε από το Τουπέλο και μετακόμισε στο Μέμφις το 1946, καθώς και το ότι πήγαινε σε Συνάξεις του Θεού, τον βοήθησαν να βρει τον μουσικό του δρόμο. Στις Συνάξεις αυτές, όπως είναι συνηθησμένο, υπάρχει blues και gospel μουσική, που τότε ήταν ακόμα ακατέργαστες αλλά και πολύτιμες. Θαμπωμένος από τις 2 αυτές μουσικές, ο Έλβις θέλησε να παίξει μουσική. Δεν θα ασχοληθεί επαγγελματικά όμως με τη μουσική, μέχρι το 1953. 

To 1953, ο Έλβις Πρίσλευ, πλήρωσε $3.25 για να ηχογραφήσει ένα δίσκο στη Sun Studios με τα τραγούδια My Happiness και That's When Your Heartaches Begin. Αυτόν τον δίσκο τον έκανε δώρο στη μητέρα του. Το 1954, ηχογράφησε ένα δεύτερο δίσκο με $8.25 με τραγούδια όπως I'll Never Stand in Your Way και It Wouldn't Be the Same Without You στην ίδια εταιρία ηχογράφησης. Ο ιδρυτής του μικρού στούντιο Sam Phillips, που είχε ηχογραφήσει ήδη πολλούς καλλιτέχνες, έψαχνε έναν λευκό με νέγρικο ήχο. Ο Έλβις στα χαρακτηριστικά της μουσικής του ήταν rockabilly, δηλαδή ένα είδος γρήγορου blues με πιο rock στοιχεία (τότε το rock δεν είχε ονομαστεί επίσημα), που θα μπορούσαμε να το πούμε και συνώνυμο του rock n' roll. Εκτός από τον πολύ ρυθμό που περιείχαν τα τραγούδια του, ο Έλβις είχε μια βαρύτονη και καθαρή φωνή, τόσο χαρακτηριστική που σίγουρα όλοι δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ. Με άλλα λόγια, ο παραγωγός της Sun Studios, βρήκε αυτό που ήθελε.

Elvis Presley - It Wouldn't Be the Same Without You

Κάπως έτσι ήρθαν και τα πρώτα δοκιμαστικά για τον Έλβις, που θα συνεργαστεί με Scott Moure και Bill Black για να δοκιμαστεί στον ήχο. Τα πρώτα δείγματα θεωρήθηκαν αποτυχημένα. Κατά τη διάρκεια μιας πρόβας στον ίδιο χρόνο όμως, πάνω στο τραγούδι That's All Right, ο παραγωγός θα κρίνει το αποτέλεσμα άκρως επιτυχημένο και θα αποφασίσει να το βγάλουν στην αγορά. Ο δίσκος έγινε επιτυχία και η φήμη του Πρίσλεϊ άρχισε να εξαπλώνεται, παρά τις όποιες διαμαρτυρίες υπήρξαν γύρω από τη μουσική του. Το δεύτερο σινγκλ του με τα Good Rockin' Tonight και I Don't Care if the Sun Don't Shine κυκλοφόρησε στις 25 Σεπτεμβρίου 1954. Η καριέρα του αρχίζει να παίρνει εθνικές διαστάσεις, όταν στις 28 Ιανουαρίου 1956 μαζί με τους Μουρ, Μπλακ και D.J. Fontana έκαναν την πρώτη τους τηλεοπτική εμφάνιση στην εκπομπή Stage Show, σε μια σειρά οκτώ παραστάσεων.

Elvis Presley-That's All Right Mama

Η καριέρα του Έλβις μπορεί να είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις, όμως η ιστορική στιγμή στην καριέρα του καθώς και η μεγάλη αναγνώριση του, έγινε το 1955 όταν γνωρίστηκε με τον Tom Parker, ο οποίος πήρε τον πλήρη έλεγχο της καριέρας του. Ο Parker μετέφερε τον Presley από την Sun στην RCA Records ενώ εξαγόρασε και το συμβόλαιο του για $35. Το πρώτο του single με την νέα εταιρία Heartbreak Hotel, θα πουλήσει 1.000.000 αντίτυπα. Ο Πάρκερ ήταν ένας από τους καλύτερους στη δουλειά του και έκανε τα πάντα για να προωθήσει ακόμη περισσότερο τον Πρίσλεϊ, κλείνοντας μια σειρά από τηλεοπτικές εμφανίσεις. Ακόμη, έκλεισε στον Έλβις επταετές συμβόλαιο με κινηματογραφικό στούντιο, κάτι που οδήγησε στην παραμέληση της μουσικής καριέρας του για συμμετοχή σε ταινίες. Αυτές συνήθως ήταν μιούζικαλ και σημάδεψαν τη μεταμόρφωση του Πρίσλεϊ από ένα επαναστάτη Ρόκερ σε διασκεδαστή για όλη την οικογένεια. Ο Πρίσλεϊ ξεκίνησε την κινηματογραφική του καριέρα με την ταινία Love Me Tender ενώ κάποιες από τις καλύτερες ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε θεωρούνται τα Jailhouse Rock και King Creole. Η επιτυχία του Πρίσλεϊ οδήγησε τον ίδιο και τον Πάρκερ να μοιράζονται τα κέρδη ισόποσα. Με τα χρόνια, πολλά γράφτηκαν και ακούστηκαν για τον Τομ Πάρκερ, τα περισσότερα από αυτά επικριτικά.

Σκηνή από την ταινία Love Me Tender

 Παρά τις επιτυχίες του, ο Έλβις έδειχνε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στον εσωτερικό του κόσμο. Αυτό συνέβη ιδιαίτερα από τη στιγμή του διαζυγίου του. Άρχισε να γίνεται απόμακρος,έπαιρνε διαρκώς βάρος και είχε αποκτήσει εξάρτηση σε κάποια φάρμακα με συνταγή τα οποία τον είχαν επηρεάσει και στον προσωπικό του αλλά και στον επαγγελματικό του χώρο. 

 Στις 16 Αυγούστου 1977, ο Έλβις θα βρεθεί ξαπλωμένος στο πάτωμα από την μνηστή του, στο σπίτι του, στο Μέμφις. Στο νοσοκομείο, όπου και μεταφέρθηκε, διαπιστώθηκε ο θάνατος του. Από κάποιες δηλώσεις των ιατρών, ο Έλβις έπαθε καρδιακή αρρυθμία, εξαιτίας μεγάλης δόσης ναρκωτικών. Η κηδεία του Πρίσλεϊ ήταν εθνικό γεγονός, ενώ την παρακολούθησαν εκατοντάδες χιλιάδες φίλοι του, θαυμαστές και δημοσιογράφοι. Η ταφή του Πρίσλεϊ αρχικά έγινε στο νεκροταφείο του Φόρεστ Χιλ στο Μέμφις, δίπλα από τη μητέρα του, αλλά για λόγους ασφαλείας οι σωροί μεταφέρθηκαν στη Γκρέις λαντ. Μετά το θάνατο του άρχισαν να κυκλοφορούν διάφορες φημολογίες, από τον τρόπο με τον οποίο πέθανε μέχρι και το αν βρίσκεται ακόμη στη ζωή.

 Η ιστορία του Elvis Presley είναι τρανό παράδειγμα μιας επαναλαμβανόμενης ιστορίας στο βάθος των χρόνων, χαρακτηριστικό του 20ου αιώνα. Αλήθεια πόσες φορές την έχουμε διαβάσει ή και ζήσει; Ένα ταπεινό και φτωχό παιδί, έχει για όνειρο τη μουσική καριέρα και βρίσκει ευκαιρία και γίνεται μουσικός. Αποκτά δόξα, χρήμα και γυναίκες μέχρι που παύει να είναι τόσο γνωστός, με τον καιρό παρακμάζει μουσικά και τότε έρχονται τα ψυχολογικά προβλήματα, η εξάρτηση από ουσίες και στο τέλος ο θάνατος. Ίσως και ο Έλβις να ήταν ο πρώτος που βίωσε όλα αυτά τα γεγονότα, αν και μαρτυρίες λένε ότι υπήρχαν και πιο παλιά, όταν δέσποζε η νέγρικη blues και swing. Η ερώτηση είναι προφανής και είναι ένα απλό "Γιατί;" Η ιστορία αυτή μας δείχνει το πραγματικό πρόσωπο των ανθρώπων της μουσικής βιομηχανίας. Η πλήρης εκμετάλλευση που στην ουσία "ξεζουμίζει" το ταλέντο, μέχρι που αυτό δεν έχει κάτι άλλο να επιδείξει πλέον και αφού δεν το χρειάζονται άλλο, το παρατάνε ξεχνώντας πόσα πράγματα κατέκτησαν μαζί. Από την άλλη, οι μουσικοί, θαμπωμένοι από τα "αγαθά" της αναγνώρισης και του πλούτου, δεν μπορούν να συγκρατηθούν δείχνοντας αδύναμοι να το ελέγξουν και όταν  το ταλέντο τους κορεστεί, λόγω της ψυχικής πίεσης αλλά και το πέρασμα του χρόνου, τότε κατρακυλούν σε ένα άσχημο ψυχικό τέλμα και εν τέλει καταλήγουν ως τον θάνατο. Πλέον η ιστορία αυτή έχει γίνει φαινόμενο, έχει εισαχθεί ειδικά σε μουσικές που η εκάστοτε μόδα έχει περάσει και δυστυχώς τα θύματα της δεν είναι πάντα 42 ετών όπως ο Έλβις αλλά πολύ νεότερα. Ένα πρόβλημα που επιζητά λύση η οποία αν και εύκολη να βρεθεί, δυστυχώς "κουκουλώνεται" από τα "αγαθά" της αναγνώρισης.

Song Review: Common Mortal Man-Free

Συνεχίζουμε την καινούργια στήλη μας που ασχολείται διεξοδικά με τη σύλληψη ενός κομματιού και σήμερα θα ασχοληθούμε με το κομμάτι Common Mortal Man του συγκροτήματος Free. Το κομμάτι αυτό δεν είναι από τα πολύ γνωστά του, κατά τα άλλα, δημοφιλέστατου συγκροτήματος Free που μετ’ έπειτα ονομάστηκαν Bad Company. Κυκλοφόρησε για το δίσκο Heartbreaker, το 1973, τον τελευταίο δίσκο των Free πριν αλλάξουν σύσταση και όνομα.

Το Common Mortal Man, είναι ένα κομμάτι που η σύσταση του είναι πολύ μελωδική και ατμοσφαιρική, γεγονός που χαρακτήριζε τους Free αλλά και την εποχή εκείνη. Ατμόσφαιρα και πιάνο στο background, ενώ πάνω στο προσκήνιο έχουμε φωνητικά κιθάρα και τα λοιπά όργανα, να συμμετέχουν στην δημιουργία. Αν και το κομμάτι δεν έχει πολλές βασικές νότες όταν εκτυλίσσεται, έχει πολλές νότες που το συνοδεύουν, με το πιάνο να έχει ελεύθερο ρόλο αλλά σε ένα βασικό τέμπο. Όλη η μουσική έχει περισσότερο υποτονικό χαρακτήρα, δίνοντας λυπηρά και μελαγχολικά συναισθήματα στον ακροατή, θέλοντας να τονίσει και να υποστηρίξει τους στίχους και τη θεματολογία του. Δεν μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε τα μέρη που χωρίζεται το κομμάτι, σαν θέματα όμως περιέχονται 2 βασικά. Στους στίχους όπως θα δούμε αναλυτικά παρακάτω, οι Free ξεφεύγουν από τις απλές τους θεματολογίες, ακολουθώντας το άλλο στιχουργικό ρεύμα της εποχής, με πολιτικό χαρακτήρα και τα προβλήματα του απλού λαού.

Common Mortal Man 

Ανάλυση στίχου(με μουσικές ενότητες):

Το κομμάτι ξεκινάει με μια μικρή, δυναμική αλλά λυπητερή εισαγωγή. Έπειτα μπαίνει το πιάνο και ξεκινάει το επικό μελωδικό στοιχείο του συγκροτήματος που το έχει κάνει τόσο γνωστό, για να μπει σιγά σιγά στο κουπλέ. Το κομμάτι περιγράφει τις συνθήκες εργασίας και δυσκολιών επιβίωσης του λαού, παίρνοντας τη ζωή ενός άνδρα ο οποίος περιγράφει τα βιώματα του, ενώ έπειτα εντάσσει τον εαυτό του στον απλό εργατικό λαό που είναι αμέτρητος.

Αρχικά λοιπόν, ο πρωταγωνιστής, περιγράφει μια συνηθισμένη μέρα για αυτόν. Ξεκινάει από το σπίτι του και κατευθύνεται προς το εργοστάσιο παραγωγής βελόνων όπου τον περιμένουν πολλά δύσκολα πράγματα που τον κάνουν να αισθάνεται άσχημα. Έπειτα, τον περιμένει μια διαδικασία πώλησης των εμπορευμάτων του, τα οποία πουλάει στην εξευτελιστική τιμή των τριών δολαρίων. Το τελευταίο στοιχείο, το τονίζει με τη βοήθεια μιας πιο δυναμικής μουσικής. Συνεχίζοντας στο ίδιο προηγούμενο τέμπο, ο αφηγητής-πρωταγωνιστής θα επαναλάβει τον πολύ δύσκολο δρόμο της ζωής του. Στους επόμενους στίχους θα αναφερθεί στον ήλιο και το φεγγάρι, μόνο που τα χαρακτηρίζει με περίεργο τρόπο. Ο ήλιος, προσδιορίζεται ως θορυβώδης όταν ανατέλλει, ενώ το φεγγάρι προσδιορίζεται ως ήσυχο και φλεγόμενο. Αυτοί οι χαρακτηρισμοί δεν είναι τυχαίοι, καθώς οι στίχοι αναφέρονται στον απλό άνθρωπο, ο οποίος δεν έχει τη δυνατότητα να ασχοληθεί με τα ωραία φαινόμενα της φύσης όπως η ανατολή του ηλίου ή το φεγγάρι. Ακόμη δείχνει ότι έχει μια άλλη αντίληψη των 2 γεγονότων, η οποία έχει διαμορφωθεί από την ανιαρή και ανήσυχη ζωή του. Η ανατολή του ηλίου μπορεί να είναι ωραία και να σημαίνει πολλά καλά πράγματα, όμως για έναν καταπιεσμένο και δυστυχισμένο άνθρωπο που ανεβαίνει κάθε μέρα έναν πραγματικό Γολγοθά με την εργασία του, τον ξυπνάει και τον αναγκάζει να ζήσει άλλη μια μέρα γεμάτη άγχος, πίεση και κούραση(θόρυβος). Το φεγγάρι, ενώ είναι ωραίο να το βλέπεις και για πολλούς είναι έμπνευση και ένας από τους λόγους παρατήρησης και ανάλυσης των φυσικών πραγμάτων, για τον πρωταγωνιστή μας, είναι ήσυχο, όμως τον κάνει να ανησυχεί, ξέροντας ότι μέχρι την επόμενη μέρα απλά θα παρατείνει για κάποιες ώρες τη δύσκολη ζωή του. Γιατί μόλις ξεκινήσει η επόμενη μέρα, για άλλη μια φορά, θα καθίσει στην πρωινή δουλειά του εργοστασίου, να περιμένει για άλλο ένα ατελείωτο μεροκάματο πίεσης και άγχους.

Κάπου εδώ αλλάζει το τέμπο του κομματιού, γυρνώντας μουσικά στο θέμα της εισαγωγής. Εδώ αναφέρεται ότι κανένας, ούτε ο Θεός δεν ενδιαφέρεται και δεν αλλάζει την τραγική αυτή κατάσταση, την ίδια στιγμή που όλοι οι εργάτες ανησυχούν αλλά πρέπει να συνεχίσουν να κάνουν αυτή τη ζωή αλλιώς δεν επιβιώνεις σε αυτό το σύστημα.

Το κομμάτι αλλάζει ξανά στο προηγούμενο τέμπο. Ο πρωταγωνιστής μας, αναφέρει ότι κάποτε κοίταζε ψηλά έχοντας πολλά όνειρα, όμως τα όνειρα του ήταν άτοπα, καθώς σε ένα διεφθαρμένο σύστημα κοινωνίας, δεν μπορείς να ονειρεύεσαι, παρά μόνο μικρά και ασήμαντα πράγματα. Άλλη μια ερμηνεία είναι ότι ενώ ο πρωταγωνιστής κοιτάζει ευθεία και προχωράει, η ματιά του και το κεφάλι του είναι σε κανονική θέση, όμως η ψυχή του και η διάθεση του είναι άσχημη. Όπως και να είναι ο εργάτης άνθρωπος όμως, η αλήθεια βρίσκεται στα μάτια του. Γιατί ο κοινός θνητός άνθρωπος, είναι αυτός που προδίδει το πραγματικό πρόσωπο της “ωραιοποιημένης” κοινωνίας του καθωσπρεπισμού και των ψεύτικων αξιών και δέχεται τις οδυνηρές συνέπειες των “δυνατών ”.

Ενώ βλέπουμε ότι οι Free, έχουν απαισιόδοξες σκέψεις και προβλέψεις για την κοινωνία μας και το που βαδίζει, δεν έγραψαν ένα κομμάτι μόνο για να εκφράσουν απαισιοδοξία και τις καταθλιπτικές ζωές των απλών ανθρώπων. Μέσα από τις άσχημες εικόνες, φαίνεται η αληθινή εικόνα της κοινωνίας μας πράγμα το όποιο τότε, δεν το είχαν καταλάβει ακόμη και οι περισσότεροι το αντιμετώπιζαν ως φυσικό επακόλουθο. Με τη συνειδητοποίηση της κατάστασης και την συσπείρωση για ένα κοινό στόχο, αναδύεται η διάθεση για αλλαγή, για ανατροπή και η πάλη για να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος.

Song Review: At War With The World-Foreigner

Αυτή τη φορά θα αναλύσουμε το hard rock 70's κομμάτι των Foreigner, με τίτλο At War With The World! Ένα κομμάτι επανάστασης και αντίστασης προς την πολιτική, την κοινωνία και τις αντιλήψεις των μέσων ανθρώπων.

Το κομμάτι γράφτηκε για τον πρώτο δίσκο των Foreigner με τον ομώνυμο τίτλο. Ο δίσκος αυτός κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1977 και θεωρείται ίσως ο πιο πετυχημένος τους δίσκος (θα αναφερθούμε για περισσότερα σε ξεχωριστό άρθρο που θα αναλύει όλο το δίσκο). Το κομμάτι At War With The World, δεν είναι τόσο γνωστό και αγαπητό από το κοινό, διότι έτυχε να πέσει σε έναν δίσκο με πολλά γνωστά κομμάτια όπως το Cold As Ice, το Feels Like The First Time, το Long Way From Home ή ακόμη και το Starrider που γνώρισαν μεγαλύτερη επιτυχία λόγω του ότι ήταν πιο εύκολα στο αυτί του μέσου ακροατή, καθώς είχαν περισσότερα πρότυπα και στοιχεία της μουσικής της εποχής.

Η μουσική σύνθεση, είναι αυτό που περιμέναμε από ένα συγκρότημα "σκληραγωγημένο" και προσαρμοσμένο στη μουσική της εποχής στα τέλη του '70, δηλαδή σκληρό rock, κιθάρες στη διαπασών αλλά χωρίς να ξεφεύγουν το μέτρο της φασαρίας, πολύς ρυθμός με τα drums και το μπάσο να προσδίδουν εξαιρετικό τέμπο. Και στα φωνητικά δεν ξεφεύγουμε από τα standard της εποχής, καθώς έχουμε υψηλά πρώτα φωνητικά και ακόμη ψηλότερα δεύτερα.

Στιχουργικά είναι αυτό που είπαμε και προηγουμένως. Με το τραγούδι αυτό, ο στιχουργός θέλει να περάσει την αντίσταση του και την αντίθεση του προς την κοινωνία, την πολιτική και κυρίως την αντίθεση του στο "διαίρει και βασίλευε".

Στιχουργική-θεματική ανάλυση:

Στο πρώτο κουπλέ, ο στιχουργός, τονίζει την αντίθεση του προς τον πόλεμο και την στρατιωτική παρέμβαση, λέγοντας το μάλιστα αυτολεξεί στις προτάσεις σε "never had no need for any military aid" (ποτέ δεν είχα ανάγκη από στρατιωτική βοήθεια) και "i never took charge of the light brigade" (ποτέ δεν ανέλαβα την ευθύνη του φωτός στην ταξιαρχία). Έπειτα, αναφερόμενος στον πόλεμο και την άσκοπη χρησιμοποίηση του για λύση διαφορών, αναφέρει χαρακτηριστικά " I got no castle to defend or attack " (δεν έχω κάστρο να αμυνθώ ή να επιτεθώ). Εδώ ουσιαστικά αποδέχεται την αντίληψη της δημόσιας ιδιοκτησίας καθώς και την αντίθεση του στην ιδιωτική. Δεν νοείται λοιπόν κάποιος να θεωρεί κάτι δικό του όπως ένα σπίτι, ένα κάστρο ή μια χώρα και να αμύνεται ή να επιτίθεται σε κάποιον άλλο για εδαφικά ή ιδιοκτησιακά, καθώς ουσιαστικά δεν έχουμε κάτι να χωρίσουμε καθώς δεν θα έπρεπε να έχουμε αυτό το αίσθημα της ιδιοκτησίας.

Στο δεύτερο κουπλέ, οι στίχοι γίνονται ακόμη πιο προσωπικοί, καθώς πλέον αναφέρεται στον ίδιο εξυψώνοντας την ιδεολογία του και προμηνύει ότι πορεύεται με αυτήν. Μέσα στο τετράστιχο αναφέρει ότι είναι κύριος του εαυτού του και ότι δεν φοβάται κανέναν καθ' ότι έχει δίκιο. Στο τέλος όμως βλέπουμε ένα υποτονικό τελευταίο στίχο, που φαίνεται και στη μελωδία και αναφέρει ότι όλοι τον δείχνουν επιδεικτικά σαν να μην το βλέπουν θετικά όλο αυτό, σαν να μην τον καταλαβαίνουν και ίσως να τον περιφρονούν κιόλας.

Περνώντας στο ρεφραίν, ο ρυθμός πέφτει, κυριαρχούν υποτονικές νότες και η μουσική χαμηλώνει. Στο background ακούμε αρμόνιο να παίζει ηλεκτρονικά υποτονικές νότες και όλο το σκηνικό ακολουθεί τον τελευταίο στίχο του κουπλέ που όπως είπαμε πριν ο στιχουργός διαπίστωσε ότι ο κόσμος δεν τον ακούει, δηλαδή είναι σαν να μιλάει στον τοίχο και αντίθετα περιφρονείται. Πολλοί λόγοι λοιπόν να βρεθείς σε μελαγχολική κατάσταση. Επίσης και τα φωνητικά πέφτουν καθώς φαίνεται ότι η συγκεκριμένη διαπίστωση επιφέρει μελαγχολία και απογοήτευση στον στιχουργό. "Im At War With The World" (είμαι σε πόλεμο με τον κόσμο), "that's the way it must be" (με αυτό τον τρόπο πρέπει να γίνει), "I' ll fight while i can" (θα πολεμήσω όσο μπορώ), "to put an end to this misery" (να βάλω τέλος σε αυτή την άσχημη κατάσταση). Εδω καταλαβαίνουμε εύκολα αυτό που λέει, καθώς ο στιχουργός, όντας αγανακτισμένος, κατά κάποιον τρόπο θα πράξει πολεμικό διάλογο με τον κόσμο ο οποίος δεν τον ακούει φορώντας παρωπίδες της καθημερινότητας και του κατεστημένου. Αυτό θα το κάνει μέχρι να τους πείσει με τα λεγόμενα του, όσο μπορεί και προφανώς όσο ζει, γιατί η κατάσταση είναι δραματική. Συνεχίζοντας λέει "I ll have to fight to be free", δηλαδή ότι πρέπει να παλέψει για να ελευθερωθεί διότι αισθάνεται φυλακισμένος από το κατεστημένο και τις αναπαλαιωμένες αντιλήψεις του πολέμου.

Όπως συνειδητοποιείτε, σε μια εποχή ταχύτατης ανόδου της rock, η επαναστατική διάθεση δεν θα σταματούσε. Σε μια εποχή που η νεολαία έκανε το καθήκον της, δηλαδή να αντιδρά και να φέρνει τις δικές της αντιλήψεις στο προσκήνιο, σε έναν κόσμο όπου ακόμη και τότε υπήρχε έξαρση στα απολυταρχικά καθεστώτα, δεν θα μπορούσαν να μη συμμετέχουν οι Foreigner, που όμως δεν ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με πολιτική. Παρόλα αυτά, συμμετείχαν με τον τρόπο τους στο κίνημα, έδειξαν τις πολιτικές τους πεποιθήσεις και βοήθησαν στην συνέχιση της rock σκηνής.

Socrates-PHOS, Όταν οι Socrates συνάντησαν τον Βαγγέλη Παπαθανασίου

Σήμερα θα αναλύσουμε το δίσκο Phos (Φως) των Socrates, ένας δίσκος συνεργασίας με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου.

Λίγα λόγια για τους Socrates

Οι Socrates (Σωκράτης) ή Socrates Drank The Conium (Ο Σωκράτης ήπιε το Κώνειο), είναι ένα ελληνικό rock συγκρότημα που δημιουργήθηκε το 1969. Ο Γιάννης Σπάθας και ο Αντώνης Τουρκογιώργης, συμμαθητές στο 3o Γυμνάσιο Πειραιά, ανακάλυψαν ότι ταίριαζαν μουσικά και έφτιαξαν το πρώτο τους ερασιτεχνικό συγκρότημα με το όνομα Persons. Αργότερα, όντας φοιτητές και ακούγοντας καλλιτέχνες όπως ο Jimi Hendrix, αποφάσισαν ότι ήθελαν να προχωρήσουν πιο επαγγελματικά. Κάπου εκεί γνώρισαν τον Ηλία Μπουκουβάλα και δημιούργησαν το πρώτο σχήμα ως "Socrates". Ξεκίνησαν, λοιπόν, την πολυετή και επιτυχημένη καριέρα του κάνοντας κυρίως live εμφανίσεις σε rock bar και club της Αθήνας, όπως το Κύτταρο. Η περιοχή που έπαιζαν μουσική όμως, ήταν κυρίως στην πλατεία Βικτωρίας, περιοχή που έχει μείνει σαν το "σπίτι" τους. Τα Χριστούγεννα του 1970, θα παίξουν το περίφημο live του Sporting, το οποίο τους καθιέρωσε στο ελληνικό κοινό και τους έδωσε τη δυνατότητα να φύγουν για το εξωτερικό. Οι εποχές εκείνες, όπως έχουμε ξαναπεί, ήταν δυσμενείς στην Ελλάδα λόγω της πολιτικής αστάθειας και του αυταρχισμού που επικρατούσε, πράγμα το οποίο δε θα μπορούσε να μην επηρεάσει και τις τέχνες. Η ελεύθερη δημιουργία και, κατ’ εξοχήν, η έντονη πολιτική κριτική που ασκούσε η rock της εποχής, δεν ευνοούταν αλλά αντιθέτως λογοκρινόταν (και μακάρι να έμενε σε αυτό). Όπως ήταν λογικό, τον επόμενο κιόλας χρόνο, οι Socrates έφυγαν από την Ελλάδα για το εξωτερικό. Πρώτος σταθμός, το Άμστερνταμ, όπου έπαιξαν σε όλα τα rock club, παίρνοντας μάλιστα και τον τίτλο "Συγκρότημα του Μήνα". Έπειτα ακολούθησε μια περιοδεία σε όλη την Ευρώπη,, παρουσιάζοντας τους 2 πρώτους τους δίσκους: Drank The Conium και Taste of Conium. Έπειτα, έγινε μια σημαντική αλλαγή στο σχήμα του συγκροτήματος, καθώς ο Μπουκουβάλας αποχωρεί και έρχεται ο Γιώργος Τρανταλίδης. Μετά από ένα πέρασμα από τις Η.Π.Α, βρέθηκαν στο Παρίσι όπου θα γνωρίσουν τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, ο οποίος τους προτείνει συνεργασία. Μια τέτοια συνεργασία δε θα μπορούσαν φυσικά να την αρνηθούν και ο Βαγγέλης θα γίνει ο επόμενος παραγωγός τους στον δίσκο "Phos" (Φως)! Το συγκρότημα δημιούργησε 6 δίσκους και άλλους 4 με συλλογές και live εμφανίσεις. Πλέον θεωρούνται από τα μεγαλύτερα ελληνικά συγκροτήματα, καθώς η καριέρα τους τα είχε όλα, μουσική ποιότητα, πάθος, διεθνή καριέρα, επιτυχία και λαμπρές συνεργασίες.

Ο δίσκος Phos δημιουργήθηκε το 1976. Είναι ο πιο δημοφιλής και επιτυχημένος τους δίσκος, καθώς περιέχει κομμάτια που είναι τα γνωστότερα τους, κομμάτια καινούργια ή επανεκτελεσμένα. Tο κυριότερο όμως είναι ότι η επιμέλεια και η παραγωγή τους, αφέθηκε στα έμπειρα και δημιουργικά χέρια του Βαγγέλη Παπαθανασίου, ο οποίος τους οδήγησε στο Λονδίνο, στα Orange Studios.

Μέλη του συγκροτήματος κατά την παραγωγή του:

Αντώνης Τουρκογιώργης: φωνητικά, μπάσο, δεύτερη κιθάρα
Γιάννης Σπάθας: πρώτη κιθάρα, synthesizer
Γιώργος Τρανταλίδης: drums, κρουστά
Βαγγέλης Παπαθανασίου: παραγωγή, πλήκτρα, κρουστά, εφέ

Λίστα τραγουδιών:

Πρώτο Μέρος
1. Starvation
2. Queen of The Universe
3. Every Dream Comes to an End
4. The Bride
Δεύτερο μέρος
5. Killer
6. A Day In Heaven
7. Time of Pain
8. Mountains

Ανάλυση δίσκου

Λίγες φορές έχουμε δει συγκροτήματα να περιέχουν τόσα πολλά κομμάτια-επιτυχίες τους σε ένα δίσκο! Η μουσική του δίσκου, χαρακτηρίζεται ως hard rock με blues αλλά και ελληνικά ethnic και όχι μόνο στοιχεία. Το σταθερό και μοναδικό μπάσο του Τουρκογιώργη σε συνδυασμό με την rock φωνή του, το ιδιαίτερο παίξιμο κιθάρας του Γιάννη Σπάθα που παντρεύει το rock με το ethnic και ο σταθερός ρυθμός του Τρανταλίδη, συνθέτουν ένα πολύ ποιοτικό αποτέλεσμα. Μαζί σε όλο αυτό, προσθέτουμε τη μουσική και πνευματική διάνοια του Παπαθανασίου! Όλα αυτά δε θα μπορούσαν να μην έχουν απίστευτο αποτέλεσμα…

Πρώτο μέρος

Το πρώτο μέρος του δίσκου ξεκινάει με το δυναμικό και ριζοσπαστικό Starvation! Είναι το πιο γνωστό κομμάτι τους, με τη μεγαλύτερη απήχηση. Είναι ένα κομμάτι που υπήρξε πριν το συγκεκριμένο δίσκο και μάλιστα από τον πρώτο τους. Μιλάμε για ένα hard rock τραγούδι, με δυναμικές κιθάρες, έντονο μπάσο, σταθερός και επιβλητικός ρυθμός. Αυτό όμως που προσθέτεται επιπλέον στο κομμάτι και απογειώνει το άκουσμα του είναι η ατμόσφαιρα και τα μουσικά θέματα των πλήκτρων του Βαγγέλη. Εκτός αυτού, αλλάζουν κάπως το τέμπο και τα μουσικά μέρη του. Αυτό συνέβη και από την σημαντική παρέμβαση του Παπαθανασίου, αλλά και επειδή το συγκρότημα, είχε αποκτήσει ήδη πολλές εμπειρίες, όπως και το ότι ο καθένας ξεχωριστά βελτιώθηκε και εξέλιξε τον ρόλο του. Στιχουργικά, εκφράζεται η ανησυχία για την πείνα, την εξαθλίωση και τις κακουχίες των λαών. Το μήνυμα προς τον υπόλοιπο κόσμο είναι ένα, να ενδιαφερθούν, να ανοίξουν τις ψυχές τους και να κάνουν ό,τι μπορούν για να αλλάξει η τραγική κατάσταση.

Το επόμενο κομμάτι που θα συναντήσουμε είναι το Queen Of The Universe. Ένα ακουστικό κομμάτι όπου έχει πιο ελεύθερο χαρακτήρα, ενώ χαρακτηριστικά είναι τα σημεία όπου υπάρχει μόνο μουσική. Θα μπορούσαμε να του αποδώσουμε τον όρο rock αλλά όχι μόνο. Περιέχονται επίσης πάρα πολλά στοιχεία ethnic. Μέσα σε αυτό το κομμάτι επίσης, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου μεγαλουργεί! Σε κάθε σημείο του κομματιού, έχει προσθέσει πολλά εφέ αλλά και μουσικά θέματα, τα οποία δημιουργούν μια ονειρική ατμόσφαιρα.

Το τρίτο κατά σειρά κομμάτι, είναι το Every Dream Comes to An End. Ένα κομμάτι που είναι instrumental και μπορείς εύκολα να αφεθείς στην απολαυστική του μουσική. Τα μουσικά στοιχεία κι εδώ δεν είναι διαφορετικά, έχουμε σίγουρα rock, αυτή τη φορά πιο progressive που παραπέμπει σε Genesis ακούσματα, ενώ περιέχονται για άλλη μια φορά τα μουσικά εφέ και η διάνοια του Βαγγέλη.

To αμέσως επόμενο κομμάτι στον δίσκο ονομάζεται The Bride. Η "νύφη" (σ.σ. στα ελληνικά) είναι ένα κομμάτι με rock αλλά και με πάρα πολλά ελληνικά ethnic στοιχεία. Η κιθάρα δίνει το ρυθμό, ενώ ο ρυθμός του μπάσου και των κρουστών είναι αρκετά ελληνικός. Εκτός από αυτά, έχουμε πολλά εφέ και όργανα που παραπέμπουν στην ελληνική παραδοσιακή μουσικής της επαρχίας. Στιχουργικά αναφέρεται σε μια πριγκήπισσα, όπου ο βασιλιάς και πατέρας της, προορίζοντας τη για νύφη και μετ’ έπειτα για βασίλισσα, ψάχνει με τα δικά του κριτήρια κάποιον άξιο γαμπρό. Η νύφη όμως καταπιέζεται, διότι έχει στην καρδιά της έναν φτωχό νεαρό από το χωριό, πράγμα το οποίο ο πατέρας της δεν θα άφηνε ποτέ να συμβεί. Οπότε ένα βράδυ, τα δύο παιδιά θα φύγουν από την περιοχή μαζί, ώστε να κρατήσουν τις δικές τους επιθυμίες ζωντανές, όμως ο βασιλιάς πλέον τους θέλει νεκρούς και επιστρατεύει όλο το στρατό του να τους βρει. Το κομμάτι λοιπόν, έχει ένα παραμυθένιο χαρακτήρα, όπου μια αγάπη εμποδίζεται όπως και στο πρότυπο τέτοιων ιστοριών, του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας του Σεξπηρ. Ακόμη, ο μεσαιωνικός τόπος που περιγράφει συμβάλλει στην δημιουργία της παραμυθένιας εικόνας, ενώ οι Socrates θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως "τροβαδούροι" αφού εξιστορούν τα γεγονότα με μουσική. Φυσικά η ιστορία αυτή τονίζει και την καταπίεση των ανθρώπων και στην προκειμένη περίπτωση της αγάπης και της ελευθερίας επιλογής. Ο ρόλος του βασιλιά και μονάρχη ως καταπιεστή φυσικά δεν είναι τυχαίος. 

Δεύτερο μέρος

Στο δεύτερο μέρος του δίσκου, το πρώτο κομμάτι που συναντούμε είναι η ροκιά The Killer! Ένα πολύ δυναμικό κομμάτι, με στοιχεία hard rock, αλλά και κάποια ελάχιστα ethnic στοιχεία. Ρυθμικά υπάρχουν πολλές αλλαγές και break των drums. Στιχουργικά αναφέρεται σε κάποιον δολοφόνο και το πως έτσι απλά μπορεί να διαπράξει φόνους ώστε να τον προσέξουν. Φυσικά και όλο αυτό κατακρίνεται στο κομμάτι, καθώς το σκεπτικό του είναι τελείως άδειο.

Το επόμενο κομμάτι είναι το A Day In Heaven. Είναι μια rock μπαλάντα, χαρακτηριστική της εποχής, με πολύ λυρικούς στίχους και ρομαντική ατμόσφαιρα. Και σε αυτό το κομμάτι, η συνεισφορά του Βαγγέλη φαίνεται καθώς η μουσική υπόκρουση που έχει δημιουργήσει βοηθάει στην ολοκλήρωση του σκοπού, μια απαλή και ρομαντική μπαλάντα.

Το 7ο κατά σειρά κομμάτι, είναι το Time of Pain. Έχουμε ένα ακόμη rock κομμάτι με ελληνικά ethnic μουσικά στοιχεία. Ο ρυθμός, είναι ο πλέον χαρακτηριστικός των Socrates. Στιχουργικά είναι ένα πολύ ωραίο κομμάτι, με λυρικούς στίχους και ωραία ατμόσφαιρα.

Το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, είναι και το δεύτερο καλύτερο κομμάτι τους γενικότερα, καθώς μεγαλουργούν! Μιλάμε φυσικά για το εκπληκτικό Mountains! Ένα κομμάτι εξύμνησης και θαυμασμού της άγριας φύσης, των πελώριων βουνών και της επιβλητικής τους όψης! Το Mountains είναι ένα κομμάτι που αποτελείται από 2 μέρη. Το πρώτο μέρος είναι ένα hard rock θέμα, με πολύ ρυθμό και ένταση, στο οποίο η κιθάρα, το μπάσο και τα drums συνθέτουν ένα πολύ δυνατό κομμάτι. Τα φωνητικά είναι για άλλη μια φορά, επικής μορφής ώστε να φανεί το μεγαλείο της φύσης. Στο δεύτερο μέρος του κομματιού, έχουμε μόνο μουσική. Υπάρχει ένα μεγάλο και τεχνικό solo που είναι καθαρά ελληνικού ethnic χαρακτήρα, ενώ στο μουσικό background βρίσκεται το μεγαλείο του Βαγγέλη! Ο γνωστός συνθέτης, δημιούργησε μια ειδική μουσική υπόκρουση πλήκτρων που συνοδεύει και βοηθάει το κιθαριστικό solo να ευδοκιμήσει και να αναδειχθεί. Μαζί με τα πλήκτρα, υπάρχουν και κάποια κρουστά τα οποία βοηθάνε στο ρυθμικό μέρος.

Ο δίσκος Phos των Socrates είναι πράγματι από τους πιο ολοκληρωμένους δίσκους Ελλήνων καλλιτεχνών. Σε αυτό βέβαια συνέβαλλε και ο μεγάλος Βαγγέλης Παπαθανασίου, η μουσική του οποίου αγκάλιασε την σκληρή και ριζοσπαστική τέχνη του hard rock και με μαεστρικές προσθήκες απογείωσε το μουσικό αποτέλεσμα. Η μουσική λοιπόν είναι πολύ ωραία όταν είναι αποτέλεσμα συνεργασίας. Αυτό είναι ίσως ένα τρανό παράδειγμα που αναδεικνύει την συνεργασία ως προϋπόθεση της καλύτερης ποιότητας του έργου.