Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

-Είσαι Ερασιτέχνης...-ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!



Φυσικά και χαίρομαι που είμαι ερασιτέχνης! Τιμή μου και καμάρι μου. Για την ακρίβεια δε δέχομαι να είμαι κάτι άλλο. Ας ήμουν μόνο αυτή η λέξη, δίχως παρανοήσεις, κακόβουλα σχόλια και μακάρι να μη παρέκκλινα ποτέ της φυσικής της έννοιας. Με αφήνει η ζωή; Η κοινή γνώμη τι λέει; Η αγορά εργασίας; Ε λοιπόν, τις έχω γραμμένες...

Γιατί αγαπώ την τέχνη αγαπητοί αναγνώστες, την ἔραμαι για την ακρίβεια! (ερασι- (< ἔραμαι) + τεχνης ). Μα γιατί εκπλήσσεστε; Μήπως μπερδευτήκατε και σύμφωνα με το ρεύμα της νεοελληνικής γλώσσας και των παρερμηνειών της, χρησιμοποιείτε λάθος την έννοια της; Μα όποιος αγαπά την τέχνη είναι ερασιτέχνης. Από μικρός γοητεύομαι με πολλές τέχνες,  περισσότερο με τη μουσική αλλά και την ζωγραφική, την γλυπτική και ό,τι τις περιβάλλει, την τέχνη του λόγου, κινηματογράφο, φωτογραφία! Ενδιαφέρομαι να παρακολουθώ τεχνικές κατασκευής αντικειμένων και την μαγειρική. Εξάλλου τα πάντα χρειάζονται τέχνη και ερασιτεχνισμό (αγάπη για την τέχνη αυτή), ώστε να γίνουν σωστά. Οι εργατικές τέχνες των κατασκευών, οι επισκευές τους, η ίδια η αρχιτεκτονική. Τέχνη υπάρχει παντού, σε ό,τι είναι άρτια επιμελημένο και κατασκευασμένο. Μου αρέσει επίσης η τέχνη της εξάσκησης και της προσέγγισης των αθλημάτων. Πρεσβεύουν χρήσιμες αξίες: το ευ αγωνίζεσθαι, τη συνεργασία, την αλληλοβοήθεια, την εκτίμηση του αντιπάλου. Την ειρήνη, την χαρά, την ελπίδα. 

Η τέχνη δεν έχει τιμή. Αυτό που έφτιαξα είναι ανεκτίμητο, γιατί ήταν κάποια στιγμιαία έμπνευση, μια ανάμνηση που τη θυμάμαι έτσι. Δε θέλω να την πουλάω ούτε να την αγοράζω. Δεν σημαίνει όμως ότι δεν θα την μοιράσω ή δεν θα την χαρίσω. Μα εκεί ακριβώς είναι το ανεκτίμητο. Η δυνατότητα της έκφρασης και η αξία της προσφοράς της. Δεν θέλω να πληρώνομαι για να ασκούμαι και να αθλούμαι. Για πρωταθλητισμό; Μα τι εννοείτε πρωταθλητής; Συγχαρητήρια σε αυτόν που κερδίζει, όμως αύριο θα είναι άλλος. Μπράβο σε όσους αγωνίστηκαν.

Ο ανθρώπινος κόσμος χρειάζεται απαραίτητα την τέχνη. Βλέπετε την μιμήθηκε από την ίδια τη φύση... την πραγματική ΤΕΧΝΗ. Χωρίς αυτή τα πάντα είναι άοσμα, γίνονται καταναγκαστικά. Για παράδειγμα δεν ενδιαφέρομαι να σχεδιάζω και να κατασκευάζω σπίτια. Κανείς δεν πρέπει να μου το επιβάλλει, γιατί δεν θα ανταποκριθώ στον αυτοσκοπό της τέχνης της κατασκευής, διότι δε θα μου αρέσει, δηλαδή δεν θα είμαι σε αυτή την περίπτωση ερασιτέχνης για όσους δεν το αντιλαμβάνονται. Και σίγουρα αυτό που θα πράξω δεν θα είναι τέχνη αλλά θα είναι κάτι βιαστικό και θα το τελειοποιήσω με περίσσιο και "επίπονο" εξαναγκασμό. Δεν θέλω να πραγματοποιώ κάτι αναγκαστικά. Γιατί αν δεν το χαίρομαι, δεν το αγαπώ. Δεν θα είμαι πια ερασιτέχνης. 

Αν δεν είμαι ερασιτέχνης είμαι απλώς ένας επαγγελματίας. Θα πληρώνομαι και θα πράττω. Θα δουλεύω σκληρά, όμως στο τέλος θα πληρώνομαι και αυτό έχει σημασία. Γιατί λατρεύω τα χρήματα... έτσι έμαθα να ζω. Δηλαδή να αποκτώ κάτι σκληρά, για να το παρέχω στον εαυτό μου, στην οικογένεια μου. Και έπειτα να αγοράζω την τέχνη κάποιου άλλου, τις υπηρεσίες του, να τραφώ με τέχνη άλλου, να στολίσω τους τοίχους μου με τέχνες άλλων, να αγοράσω μηχανές αναπαραγωγής τεχνών των άλλων, θέλω να γεμίσω το σπίτι μου με όση περισσότερη τέχνη!...άλλων. Είμαι βιομηχανικός άνθρωπος εγώ. Έμαθα να δουλεύω για να αγοράζω. Να ασκώ τέχνη μόνο αν μου αποφέρει κέρδη. Γενικότερα να πράττω μόνο όταν κερδίζω. Εμ για τι με περάσατε, για ερασιτέχνη; 


Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2015

Περί Παιδείας των Θρησκευμάτων.



Στη βασική διδασκαλία της ελληνικής παιδείας, που ξεκινά από το Δημοτικό και ολοκληρώνεται στο λύκειο, περιλαμβάνονται όλες οι βασικές γνώσεις που θα πρέπει να έχει ο μαθητής που μετ' έπειτα θα εισαχθεί σε ένα τριτοβάθμιο ίδρυμα να συνεχίσει και να εξειδικευτεί λαμβάνοντας επιστημονικές γνώσεις που θα τον ωθήσουν σε μια εργασία. 

Ας μεταφερθούμε στη μαθητική μας περίοδο να αποδομήσουμε τα μαθήματα και τις γνώσεις που λάβαμε: τα απολύτως απαραίτητα Μαθηματικά, η εξάσκηση του γραπτού λόγου και της Ελληνικής Γλώσσας, η κατανόηση των Φυσικών νόμων που στηρίζεται το σύμπαν και σε μεταγενέστερο στάδιο της Χημείας μαθαίνοντας την ύλη και από τι αποτελείται, η κατανόηση της Βιολογίας και φυσιολογίας του κόσμου μας αναγνωρίζοντας τα είδη και τα "ιδιαίτερα" της Φύσης, Γεωγραφία και μελέτη του περιβάλλοντος γνωρίζοντας καλύτερα τον κόσμο μας, μια πρώτη ξένη γλώσσα τα Αγγλικά και μεταγενέστερα ή Γαλλικά ή Γερμανικά και η Γυμναστική του σώματος που συμπληρώνει το υγιές πνεύμα. Παρατηρώντας τη βασική γνώση όπως από τους εγκύκλιους της Παιδείας του ελληνικού κράτους έχει  θεσπιστεί, παρατηρούμε ότι είναι υπερπλήρης και επαρκής, συζητώντας πάντα σε ένα ουτοπικό πλαίσιο έχοντας σίγουρη την σωστή παράδοση του μαθήματος, τα κατάλληλα βιβλία και το δομημένο σύστημα παιδείας.  Η βασική γνώση που λαμβάνουμε σε αυτά τα 12 πρώτα χρόνια παιδείας, συμπληρώνεται από ένα λιγότερο δημοφιλές μάθημα τα Θρησκευτικά. Το συγκεκριμένο μάθημα ξεκινά αν δεν απατώμαι από τις πρώτες κιόλας τάξεις δημοτικού όπου γνωρίζουμε πιο εντατικά τη Χριστιανική Θρησκεία και κάποια στιγμή στο μακρύ μέλλον της Β' Λυκείου μαθαίνουμε κάποιες άλλες εξίσου μεγάλες θρησκείες όπως ο Ισλαμισμός, ο Ιουδαϊσμός ή ο Βουδισμός. 

Ειδικά τα τελευταία χρόνια (και μου κάνει τεράστια εντύπωση που τόσα χρόνια δεν είχε ειπωθεί κάτι) έχει αμφισβητηθεί έντονα από πολλούς η διδασκαλία των Θρησκευτικών. Ακόμη, αυτές τις μέρες έγινε ένα πανελλαδικό ζήτημα, καθώς η αναπληρώτρια Υπ. Παιδείας Σία Αναγνωστοπούλου εκ νέου αναφέρθηκε στο λεπτό αυτό θέμα. Πράγμα το οποίο προκάλεσε αντιδράσεις στην ακόμη "σιδηροδέσμια" από το "εθνικό της θρήσκευμα", Ελλάδα. 

Να μια εμπειρία μαθητή που βρισκόταν στα σχολεία τη προηγούμενη δεκαετία: Το μάθημα των θρησκευτικών στο Δημοτικό από το 1/3 των μαθητών αντιμετωπιζόταν ως "ώρα του παιδιού" ή με αδιαφορία. Έμαθα καλά τις προσευχές και άκουσα την ήδη χιλιοειπωμένη και γνωστή από το σπίτι μου ή τα μέσα και τα βιβλία ιστορία της χριστιανικής πίστης. Το ποσοστό της αδιαφορίας μεγάλωνε όλο και περισσότερο φτάνοντας ως τα μέσα γυμνασίου που μάθαμε το "Πιστεύω" με το ζόρι καθώς τα θρησκευτικά είχαν μόνο αυτό να δείξουν ως "Ύλη Εξετάσεων" και να θυμίσω ότι ακόμη όλα τα μαθήματα μετρούσαν στο μέσο όρο. Στο Λύκειο πια, ήταν το μάθημα που θα κάτσεις κάτω( κοπάνα ).

Διερωτώμαι, όπως πολλοί, τη χρησιμότητα του συγκεκριμένου μαθήματος στην εκπαιδευτική διαδικασία, τουλάχιστον ως έχει. Κανείς μαθητής δε του δίνει σημασία, ή τουλάχιστον όσο πιο πολύ προχωρά τη μαθητική του ζωή, τόσο περισσότερο απομακρύνεται από αυτό. Ευθύνη δεν έχει ούτε ο μαθητής ούτε ο καθηγητής αλλά το ίδιο το μάθημα. Η άποψη που επικρατεί: Σε μια κοινωνία που όλο εξελίσσεται και εκσυγχρονίζεται φαίνεται ανούσιο το μέλος της να μελετά μυθολογία. Δεν συμμερίζομαι καθόλου αυτή την άποψη. Καταρχάς η κοινωνία εξελίσσεται όμως δε μπορούμε να διαγράφουμε έτσι απλά τα παρελθόντα ως ιστορικά γεγονότα ή ακόμη και παραδόσεις. Η μελέτη των παλαιών είναι αντιθέτως μάθημα ζωής για τους νέους, τους καθιστά πιο έμπειρους και πιο "διαβασμένους" στη διαχείριση της ζωής τους, αποφεύγοντας τα λάθη παλαιότερων εποχών. Επίσης, ο εκσυγχρονισμός και η εξέλιξη, να είμαστε σίγουροι γι αυτό, δεν υπάρχει περίπτωση να καθυστερήσει με αυτό τον τρόπο, γιατί τρέχει με τρομερές ταχύτητες στη βιομηχανική περίοδο που ζούμε. Ακόμη, δε θα σταματήσω να πιστεύω ότι οποιαδήποτε διάλεξη ή παράδοση μαθήματος δεν είναι άχρηστη, αρκεί να γίνει μεθοδικά και με συγκεκριμένο σκοπό. 

Θα μπορούσε λοιπόν να εξελιχθεί σε γνωριμία και μελέτη της κουλτούρας, του πολιτισμού και της παράδοσης κοινωνιών από όλο τον κόσμο, καθώς και να υπάρξει ομαλή συσχέτιση (και όχι σύγκριση) διαφορετικών συνηθειών ζωής, κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στις θρησκευτικές τελετές και συνευρέσεις που καταλάμβαναν σημαντική θέση στη ζωή των ανθρώπων, κυρίως σε άλλες εποχές. Φυσικά το μάθημα να ξεκινά από τις ιστορίες και αλληγορίες σε μικρές ηλικίες και στο λύκειο να εξελίσσεται σε ένα μάθημα πολιτισμικής αναζήτησης των κοινωνιών ανάλογα με τα κοινωνικοπολιτικά τους ενδιαφέροντα.


Τίποτα δε θα πρέπει να επιβάλλεται στη Παιδεία. Είτε αυτό είναι απολύτως χρήσιμο είτε αδιάφορο. Δεν υπάρχει όμως γνώση ή πληροφορία που να είναι άχρηστη. Ο νους ενός παιδιού απορροφά τις γνώσεις σαν σφουγγάρι, όμως έχει τη δυνατότητα να φιλτράρει τη πληροφορία, πόσο μάλλον στο σήμερα όπου τα παιδιά έχουν το εργαλείο του ίντερνετ. Θα πρέπει να ενθερμαίνουμε το ενδιαφέρον του μαθητή και όχι να του επιβάλλουμε ό,τι πιστεύουμε ότι είναι χρήσιμο για μας. Το μάθημα των Θρησκευτικών  ως έχει, μόνο με επιβολή μπορεί  να διδαχτεί  στους μαθητές.

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015

Ασυνήθιστα Mουσικά Όργανα-Hang


Μουσικό όργανο: Hang
Κλάση:
Κρουστό
Ανακαλύφθηκε:
2000

Χώρα: Ελβετία

Το Hang Drum είναι ένα μουσικό όργανο, το οποίο σχεδιάστηκε και δημιουργήθηκε από τους Felix Rohner και Sabina Scharer στην Βέρνη της Ελβετίας. Η εταιρία τους, στην οποία δημιούργησαν την ιδέα και το όργανο, ονομάζεται PAN Art Hangbau AG. Πολλοί το ονομάζουν Hang Drum, όμως οι δημιουργοί του επιμένουν στη μη χρησιμοποίηση του συγκεκριμένου όρου, διότι αλλοιώνει την σύσταση του και την ύπαρξη του σαν όργανο.

Το όργανο έχει φτιαχτεί από 2 μισά κελύφη από συγκεκριμένα επεξεργασμένο χάλυβα, ενώ το σχήμα του είναι σαν οβάλ σε τρισδιάστατη μορφή, μοιάζοντας με τα U.F.O σε ταινίες και σχέδια. Δεν περιέχει κάποιου είδους χορδές ή έχει κάποια μεμβράνη για να κουρδίζεται, ούτε λαμβάνει κάποιο είδος φυσήματος για να παιχτεί. Το μόνο που χρειάζεται, είναι να χτυπήσεις κάποια συγκεκριμένα βαθουλώματα, που διαφαίνονται στην επιφάνεια του, τα οποία παράγουν συγκεκριμένους διαφορετικούς ήχους. Ο ήχος της κρούσης και η αναπαραγωγή της ηχούς του από το άδειο εσωτερικό του, παράγουν τον μοναδικό ήχο. Από την επάνω πλευρά, υπάρχουν 7 βαθουλώματα με ξεχωριστούς ήχους όταν τα χτυπάς, ενώ στο κέντρο, είναι μια κεντρική νότα. Από κάτω, υπάρχει μια τρύπα στο κέντρο η οποία παράγει και αυτή νότες.

Το αποτέλεσμα της δημιουργίας του ήταν προϊόν πολλών ετών μελέτης πάνω σε μεταλλικές επιφάνειες. Αφού δημιουργήθηκε το πρώτο τελειοποιημένο Hang, έπειτα οι δημιουργοί του με την ίδια λογική, επεξεργάστηκαν το σχήμα και το όργανο και έβγαλαν και άλλες εκδοχές του. Το όνομα Hang προέρχεται από την γερμανική διάλεκτο που χρησιμοποιούν στην Ελβετία και σημαίνει χέρι.

Πώς παίζεται

Όπως θα παρατηρήσετε και στα βίντεο, ο μουσικός παίζει το όργανο με τα χέρια και κυρίως με δάχτυλα. Κάθε χτύπημα του, αντιστοιχεί σε νότα και ήχο. Ο ήχος που παράγεται είναι πολύ χαρακτηριστικός και τρομερά παράξενος. Είναι ένας ήχος ζεστός (ή και τροπικός θα έλεγα) και πολύ απαλός. Μεταφέρει μια εξωτική αύρα της μουσικής που σε άλλους θυμίζει θάλασσα, σε άλλους την ησυχία των σπηλαίων και την ομορφιά των σταλακτιτών και σε άλλους κάτι φαντασμαγορικό. Το κύριο πάντως είναι ότι καταφέρνει και ηρεμεί τον ακροατή. Το κεντρικό εξόγκωμα που βρίσκεται στην κορυφή του οργάνου, ανάλογα το πώς θα παιχτεί, ακούγεται σαν άρπα, σαν κουδούνια και πολλά άλλα.




Αυτά είναι τα ελάχιστα που μπορούν να ειπωθούν για το συγκεκριμένο όργανο, καθώς αν το εξερευνήσεις περισσότερο, σίγουρα θα προκύψουν περαιτέρω συμπεράσματα. Δεν γνωρίζω εάν οι δημιουργοί του ξέρουν ακριβώς τι έχουν δημιουργήσει, πάντως ευελπιστώ ότι θα μάθω περισσότερα γι αυτό και θα παρακολουθήσω με αρκετό ενδιαφέρον τον τρόπο που το συγκεκριμένο όργανο μπορεί να συνεργαστεί με άλλα και να υπάρξει σε συγκρότημα…